Afgelopen weekend vond in Keulen de 15^de editie van Euroblast plaats. Wij waren net als de afgelopen jaren opnieuw present bij de hoogmis van de moderne en progressieve metal.

Namen als Toundra, Dead Letter Circus, The Hirsch Effekt, VOLA, Between The Buried & Me, Voyager of Car Bomb deden ons al maanden op voorhand uitkijken naar deze inmiddels vaste waarde op de internationale festivalkalender.

Op donderdag 26 september werd het feest naar jaarlijkse gewoonte geopend met de Ignite Night. Door het drukke verkeer tussen West-Vlaanderen en het hart van Keulen, een goede 300 km, moesten we helaas de eerste bands missen maar kregen nog net de laatste nummers te zien van de Duitse band Soulsplitter, niet in de Essigfabrik maar wel in Club Volta midden één van de hippe uitgaansbuurten van Keulen.
De band stelde haar eerste album voor, Salutogenesis, die op 18 oktober verschijnt maar op de Ignite Night al te koop was. De laatste nummers, een mix van hedendaagse prog metal, progressieve rock uit de seventies en klassieke muziek waren in ieder geval best te pruimen.

Toundra stond helemaal bovenaan de affiche en speelde zijn eerste concert in bijna een maand tijd.
De Spanjaarden brachten een best of-show met vooral veel oog voor hun jongste langspeler, Vortex, die inmiddels anderhalf jaar bij de platenboer ligt. Club Volta was behoorlijk goed gevuld, elk wie een ticket op zak had voor het festival mocht gratis binnen, anderen moesten 10 € neertellen wat nog steeds spotgoedkoop is voor de kwaliteit die de Madrilenen steeds brengen.

We mochten de band afgelopen zomer tweemaal bewonderen op Spaanse festivals met naam en faam, meer bepaald Resurrection Fest in Galicië en Tsunami Xixón in Asturias.
Naar mijn bescheiden mening komt deze uitstekende post-rockband best tot haar recht in een zaal en dat was zeker het geval in Keulen waar de vier dicht bij het publiek stonden zonder dat een fotopit en een hoog podium hen scheidde van hun fans.

Naar goede gewoonte werd de show aangevat met Cobra uit Vortex, gevolgd door Tuareg afkomstig uit hetzelfde jongste album. Cobra is een nummer die je meteen bij de keel vat en meteen je zinnen scherp zet, een nummer waarbij je je glas bier laat neerzetten op de grond en volledig in andere sferen verkeert. Het gebrek aan zang word ruimschoots gecompenseerd door de boeiende muziek gebracht de best wel actieve bandleden.
Na twee nieuwe nummers werd overgeschakeld naar werken uit eerdere albums met het behoorlijk stevige Bizancio uit hun tweede album, II, gevolgd door Kitsune uit IV dat eveneens een krachtig slot kent. Liederen die vaak een symbiose zijn van oosterse gitaarmelodieën gemengd met meer metal riffs.

Na een ultieme terugblik op het tweede album met Magreb werd zonder uitstel teruggekeerd naar Vortex, het eerste getalloze album van de band. Een deel van het publiek verkeerde inmiddels in hogere sferen terwijl de band volop genoot van deze one-off-show en we meermaals gitarist Esteban Girón kattensprongen zagen maken. Mooi was niet enkel de muziek maar ook het moment waarbij diezelfde Esteban Girón zich toenaderde tot een oudere dame in een rolstoel op de eerste rij.
De band gaf het beste van zichzelf, zoals steeds eigenlijk, en met hun instrumentale post-rock riepen ze emoties op van een deel van het het publiek. De manier waarop je de bandleden zag genieten on stage sprak boekdelen.

Op het einde van de show kregen we nog een toegift in de vorm van Cruce Oeste waarna zowel de bandleden als het publiek naar de bar op de terras trokken en de dame in haar rolstoel huiswaarts keerde met de setlist van de avond in haar sacoche.