Na de openingsavond van donderdag, was het vrijdagmiddag 27 september tijd voor het échte Euroblast, één van de beste festivals die Europa rijk is, zeker als je fan bent van de moderne metal en geen oogkleppen draagt en meteen begint te morren als je wat jazz-, funk- of disco-invloeden hoort tussen twee riffs uit een Stranberg 8 string of een koploze Kiesel.

De eer om het festival te openen viel dit jaar te beurt aan het Britse Valis Ablaze. De jongeren zijn afkomstig uit alle hoeken van het land dat geregeerd wordt door nutcase Boris Johnson om dat toch meent te doen.
Het was nog maar pas 13:30 uur toen Valis Ablaze mocht opdraven maar toch stond al een mooi handvol fans de band op te wachten en met open armen te ontvangen. De jongens brachten een mix uit hun twee langspelers met de nadruk op het onlangs verschenen Render dat in juli het levenslicht zag.

De vele hoge noten van zanger Phil Owen en de technische gitaarstukken van Ash Cook en Tom Moore, kenmerkten de mix van progressieve rock en dito metal. Meteen een goede start van het festival.

Band # 2 was meteen al stof voor morren en klagen bij de festivalgangers met oogkleppen. Raar genoeg of net niet maakte dat geen verschil uit in de zaal, iedereen bleef lekker staan ondanks het relatief mooie weer buiten. R’n’B-coregezelschap Siamese uit de Deense hoofdstad bracht weinig prog maar wel lekkere muziek met populaire invloeden van de bovenste plank. Een band die niet mis zou staan op een mainstream festival zoals Rock Werchter al zitten er wat complexe stukken in hun muziek die daar wenkbrauwen zou laten fronsen.

De band is best wel populair in thuisland Denemarken al mogen ze zeker niet klagen over het respect die hen getoond werd door het publiek in Keulen, een publiek afkomstig uit de vier windstreken van deze aardkloot. Bij het begin van B.A.N.A.N.A.S, de hit uit hun jongste langspeler Super Human, kregen we Luke Palmer van Dead Letter Circus als tweede gitarist op het podium. De Denen verzorgen momenteel het voorprogramma voor de Australische band tijdens hun Europese tournee.

Siamese ging er na veertig minuten uit met een electronicorenummer, kwestie van de verloren gelopen thrasher eens goed te laten vuilbekken.

De eerste Franse band van drie op een rij kwam ons uit het centrum van de hexagoon, meer bepaald uit Poitiers. Met hun atmosferische en existentiële progressieve rock palmden de heren van Klone van meet af aan het publiek in ondanks de technische problemen die gitarist Aldrick Guadagnino ondervond. Het publiek bleek echter geduldig te zijn.

De Fransen brachten een week eerder met Le Grand Voyage hun jongste album uit die de zware taak zal krijgen om Here Comes The Sun te proberen te evenaren, geen sinecure als je het mij vraagt.
Van het nieuw album kregen we echter bijster weinig te horen, één enkel nummer als afsluiter van de set, Yonder. Voor de rest kregen we vooral bekende nummers te horen uit Here Comes The Sun uit 2015 en voorgaande albums van toen de band een iets stevigere muziek uitbracht.
De melancholische zeemzoete stem van frontman Yann Ligner zorgde voor een eerste hoogtepunt van Euroblast 2019.

De tweede Franse band van dag één was het kwartet Uneven Structure, een band die al meermaals op Euroblast stond de afgelopen jaren. De heren uit de regio Metz brachten hun eigen sound die we van hen gewend zijn met een knipoog naar hun grote voorbeelden, Meshuggah, met als rode draad polyritmische tonen die we kennen uit Februus en La Partition, hun bekendste album uitgebracht in 2017.

De eerste vier nummers die op het publiek afgevuurd werden waren vier nieuwe nummers die op het op til staande album Paragon zullen voorkomen, releasedatum van deze nieuwe en derde album is voorzien op 18 oktober via Long Branch Records.
Na een halve set nieuw werk werd teruggekeerd naar albums uit het verleden met vooral nummers uit Februus, het eerste full album dat de band uitbracht.

Veel bands uit Latijns-Amerika krijg je doorgaans niet te zien op Euroblast of op andere festivals in Europa.
Het Mexicaanse Anima Tempo stond dit jaar op de affiche van zowel Euroblast als Prog Power Europe net als drie shows in België, meer bepaald in Genk en Diest in Vlaanderen en tussendoor in het Waalse Lens waar wij van Amped-Up ook aanwezig waren.

Voor de show in Keulen dienden we af te zakken naar de kelder waar minder bekende bands de kans krijgen zich te presenteren aan een beperkt publiek en met wat geluk later de stap mogen zetten naar main stage. De broers Gian en Dante Granados aangevuld met een ritmesectie brachten complexe composities uit hun enige langspeler die ze tot op heden uitbrachten, Caged in Memories, aangevuld met wat recenter werk waaronder Primal Symmetry, een single die vorig jaar opgenomen werd met zanger Daniel González die ook al voor de growls zorgde op Caged in Memories. Het loonde alvast de moeite om naar de kelder af te zakken en we kijken naar nieuw werk van de jongens uit Ciudad de México die al wat studiowerk achter de rug hebben.

Tegen dat we opnieuw in de hoofdzaal van Essigfabrik waren werd het stilaan tijd voor de derde en laatste Franse band van de dag, Kadinja uit Parijs. De voortreffelijke djent/prog metalband met drummer Morgan Berthet van Myrath bracht begin dit jaar Super 90’ uit en net op vrijdag 27 september een nieuw album, DNA, vol bekende en minder bekende nummers uit de nineties van gerenommeerde bands als Slipknot, Linkin Park of andere Marilyn Mansons, nummers die ze in een nieuwe kleedje staken.

De Parisiens schotelden ons een set voor met vooral nummers die dit jaar uitgebracht werden net als een handvol composities uit misschien wel hun beste album, Ascendancy uit 2017.
Uit het spiksplinternieuwe coveralbum kregen we als opener Hot Dog van Limp Bizkit, Falling Away From Me van Korn en als afsluiter This Is The New Sh*t van Marilyn Manson. Een voortreffelijke set van een band met heel veel potentieel.