Entrails - Rise Of The Reaper

Label: Metal Blade Records

Ashley Bickx

Naar goede traditie verschijnt in het najaar de ene deathmetalplaat na de andere. De ene ook wat beter dan de andere, al moeten we toegeven dat er de laatste jaren qua death metal vrij weinig echt slechte platen worden uitgebracht. Het verrassingsaspect is dikwijls ver zoek, maar dat is eigenlijk al ruim twee decennia het geval. Na onder meer sterke langspelers van Baest, Endseeker en Vitriol is het deze keer aan het Zweedse gezelschap Entrails om de nodige gitaren te laten ronken. Op 11 oktober verschijnt met Rise Of The Reaper inmiddels langspeler nummer zes, waarbij de band nog steeds kan rekenen op de trouwe steun van Metal Blade Records. Voor de review zit je hier aan het juiste adres.

Entrails is zo een band die prat gaat op oerdegelijkheid, zonder evenwel met echte uitschieters voor de dag te komen. Vandaar dat de band de underground na vijf langspelers nog steeds niet ontgroeid is. Ook op deze nieuwste telg tapt de band weer uit hetzelfde vaatje: zeer vlot in het gehoor liggende death metal, uiteraard op Zweedse leest geschoeid. De muziek is op zich weinig complex, net daarom ook dat de meeste nummers zich na een luisterbeurt vlot in de gehoorgang weten te nestelen. Op zich niets mis mee, want via het net iets complexer wil, kon afgelopen weken vlot zijn hart ophalen bij onder meer het jonge geweld van Vitriol.

Na een obligatoire, dreigende intro schotelt de band ons met For Hell meteen een knaller van formaat voor. De gitaarlijn is doodeenvoudig maar anderzijds ook zo geniaal. De rasperige stem van frontman Pontus Samuelsson in combinatie met het klassieke Boss HM-2 geluid pakt knap uit en zet meteen de toon voor de rest van het album.

Ook de daaropvolgende nummers weten zeker en vast hun mannetje te staan, maar toch lijkt de band met opener For Hell zijn beste kruid verschoten te hebben. Niet dat het overige songmateriaal weinig om het lijf heeft, maar veel verrassingen waar onze mond van open valt, vallen er niet echt meer te bespeuren. Of het moet dan The Pyre zijn waarbij Entrails initieel verschroeiend van start gaat om halverwege te switchen naar een eerder doomy atmosfeer.

Weinig verrassend hoeft gelukkig niet meteen slecht te betekenen. Wie niet genoeg kan krijgen van het Zweedse geluid kan deze plaat gerust aanschaffen, want Entrails weet wel degelijk waar de klepel hangt. Op Destruction klinkt de band bijvoorbeeld ongemeen hard, waarbij Entrails zowaar licht lijkt te experimenteren met een breakdown-effect. Crawl In Your Guts is dan weer een regelrechte hommage aan de klassieke death ’n roll zoals deze substroming indertijd eigenhandig opgericht werd door onder meer Entombed. Met For Whom The Heads Roll krijgen we dan weer een minder subtiele verwijzing naar de oerklassieker van Metallica. Een oerklassieker die ondertussen ook al 35 kaarsjes mag uitblazen.

Met het afsluitende Cathedral Of Pain laat Entrails het muzikale geweld achter zich en trakteert de band ons op een lang uitgesponnen, mid-tempo epos. Lang uitgesponnen mag je in deze zeer letterlijk nemen, want een kleine acht minuten is zeker niet niets. De rustige intro roept spontaan de associatie op met het legendarische nummer One Road To Asa Bay van de al even legendarische band Bathory. Jammer genoeg slaagt Entrails er niet in om de aandacht voor de volle acht minuten vast te houden.

Rise Of The Reaper is een meer dan solide album dat zeker en vast zijn momenten heeft, maar door de overload aan releases in het genre, dreigt deze plaat wat in de vergetelheid te raken. Nummers Als het ijzersterke For Hell en het iets tragere The Pyre laten een band op niveau horen die de liefhebbers zeker en vast zal kunnen aanspreken, maar anderzijds komt Entrails bij momenten ook wat generiek voor de dag. Zoals gezegd kunnen liefhebbers van het Zweedse geluid zeker toeslaan, al kan een voorafgaande muzikale verkenning zeker en vast geen kwaad. Al moeten we toegeven dat, mocht de kans groot is dat we er op 20 februari 2020 bij zullen zijn wanneer Entrails zijn tenten opslaat in Deinze om de Elpee in vuur en vlam te zetten.