Ray Alder - What The Water Wants

Label: Inside Out

Metalrockx

[smart_review]

Ray Alder is reeds decennia lang de frontman van Fates Warning, de band die samen met Dream Theater de progressieve metal op de kaart heeft gezet. In tegenstelling tot Dream Theater maken ze meer toegankelijke progressieve metal. Ze bewijzen dat door echte songs te schrijven, in plaats van indruk te maken met technische hoogstandjes en overdreven instrumentale dapperheid.

Hij is eerder onder de radar gebleven bij het grote publiek, ondanks dat hij binnen het genre meer waardering krijgt en zijn stemgeluid, in tegenstelling tot James Labrie, geen punt van discussie vormt. Ray heeft een heel aangenaam timbre en een klankkleur die je hypnotiserend in de song zuigt en ervoor zorgt dat je blijft luisteren. Het maakt bijgevolg niet uit of het metal of een luisterlied betreft, de aandacht heeft hij.

Minstens even belangrijk is zijn aandeel in het repertoire van Redemption, waar hij samen met bandleider Nick Van Dyk een technisch progressieve koers voer die het midden hield tussen de twee voornoemde grootheden. Dit heeft geleid tot een zestal albums van uitzonderlijke kwaliteit en een sterk verslavend karakter, met Snowfall on Judgment Day, The Origins of Ruin en The Art of Loss als elementaire kost voor elke progliefhebber.

Zijn plotse vertrek bij Redemption vorig jaar betekende gelukkig niet het einde voor die band, maar een nieuw begin met Tom Englund van Evergrey; een waardige vervanger die met zijn betoverende stem een vergelijkbare impact heeft. Na de FW Theories of Flight-tour had Alder dan ook tijd voor zijn eerste soloplaat, die geen doorslag mocht worden van zijn eerder werk.

In zijn zoektocht naar muzikanten kwam hij in contact met Tony Hernando, gitarist/mastermind van Lords of Black. Toen Ronnie Romero echter Lords of Black verliet, had Hernando zijn handen vol met het vinden van een vervanger en doofde de samenwerking uit. Mike Abdow, de gitarist die bij live optredens van FW Frank Aresti verving, had enkele nummers voorbereid en samen met drummer Craig Anderson (Ignite) werd het werkstuk voltooid.

Het album past niet in een specifiek vakje of genre, het toont verschillende stemmingen. De zanger wilde een andere facet tonen van zijn interesses. De drie songs met Hernando (Shine, Wait en A Beautiful Lie) behoren tot het snellere, hardere deel van het album en dragen mijn voorkeur weg. Tony is een zeer getalenteerde componist, die momenteel furore maakt bij Restless Spirits en diverse projecten bij Frontiers Records. Zijn gitaarwerk en heerlijke solo’s kleuren in progressieve powermetal.

De nummers met Mike Abdow zijn veel gevarieerder in opzet, waaronder een drietal rustige composities (Some Days, Under Dark Skies en The Road). Gelukkig heeft de rest meer pit, zoals Lost en mijn persoonlijke favoriet What The Water Wanted, dat in het verlengde ligt van Fates Warning. Crown of Thorns is een soort hommage aan de seventies bands en zangers, waarmee Ray opgroeide, toen de focus nog voornamelijk op de melodie lag. Dit nummer heeft een interessant basthema, dat zich vanaf de intro herhaalt, met de zanglijn die er rond zweeft.

In bijna elk nummer kwam regen, sneeuw of een soort van zondvloed terug, zodat water het gemeenschappelijke thema werd en de titel van het album bepaalde. De krachtige, heldere mix was in handen van Simone Mularone en de albumhoes werd ontworpen door Cecilia Garrido Stratta, de echtgenote van Ray en grafisch ontwerper.

Dit album is een mengeling geworden van progressieve metal, met invloeden van powermetal en een drietal meer sfeergerichte songs. Dat is een recept dat je ook terug vindt bij Queensrÿche, al is het spectrum hier breder. Fans van voornoemde bands moeten zeker eens luisteren, want kwaliteit verzekerd.

Tracklist: