Na een shitterende openingsdag van Euroblast is het al tijd voor dag twee van dit prachtig festival.

De eerste band die we op zaterdag voorgeschoteld kregen was een eerste Belgische band sinds Bear in 2017, Strains.

De vijf man sterke band uit het Limburgse Opglabbeek bracht een set van een dik half uur bestaande uit een mix van hardcore en metalcore die vergelijkbaar is met deze van Ghost Iris, met progressieve kantjes dus. De twintigers moesten alvast niet onderdoen voor hun soortgenoten uit Denemarken. De band straalde energie uit dat al snel oversloeg op het publiek die met prut in de ogen aanvankelijk stond te geeuwen op de eerste rijen. Als tweede nummer kregen we een nieuw nummer opgedist waarna teruggegrepen werd naar ouder werk die al even aantrekkelijk was.

Shokran is een band uit het verre Rusland en Oekraïne die ons progressieve metal bracht met oosterse invloeden. De band wist aardig wat mensen op de been te brengen op dit nog vroege uur. Shokran moest helaas opdraven zonder bassist die er om een of andere reden niet bij kon zijn als die nog deel uitmaakt van de band.

Gitarist Dmitry Demyanenko maakte meteen de Russische stereotypen waar, uitgerust in een tweedelige sportoutfit van Addidas. De ene breakdown vloeide over in de andere terwijl zanger Andrew Ivashchenko tentoonspreidde waarom hij deel uitmaakte van The Haarp Machine, van zware death metal growls schakelde hij vlotjes over naar melodische clean vocals. Een erg goed optreden waarvan het publiek duidelijk van genoot.

Ghost Iris mochten we dit jaar eerder al eens live aan het werk zien in Madrid als voorprogramma voor één van de prog metal bands die de afgelopen jaren meer dan deftige albums op de markt bracht, Soen. De band bracht eind februari met Apple of Discord een hoogstaand en derde album uit.

Ondanks de band nog maar vier jaar bestaat zagen we een ervaren band die progressieve en vooral technische metalcore bracht met twee sterke gitaristen en een volksmenner van formaat in de vorm van frontman Jesper Vincencio zonder uiteraard de drummer te vergeten, van een bassist was helemaal geen sprake. Het was allemaal Apple of Discord dat de klok sloeg, op twee nummers na vermengd tussen het nieuw materiaal, eentje per album die ze voor Apple of Discord op de markt brachten.

Sleep Token was de verrassing van dag twee, een collectief van vier gemaskerde en anonieme muzikante gebaseerd in Londen die voor de opnames van de eerste langspeler een oude God aanbidden. Hun eerste album is voorzien voor volgende maand, de band brengt om de twee weken een nieuw nummer uit tot op de releasedatum van hun eerste album.  Zanger Vessel heeft een prachtige stem en gebruikt die om Essigfabrik in een speciale sfeer te dompelen. Het leek soms op zweverige pop maar de zware breakdowns  maakten gehakt van de term pop.

Veel woorden werden niet vuilgemaakt aan het communiceren met het publiek, iets dat uiteraard te verwachten was van een band die mysterie als hoofdthema gemaakt heeft van hun bestaan. Het publiek at echter uit de handen van deze anoniemen uit Londen. Persoonlijk  vond het een zeer lekker optreden dat naar veel meer smaakte.

Toen was het tijd om een vervolg te breien aan de rij Deense bands. De volgende band was Cold Night For Aligator waarmee we eerder op de dag een leuk gesprek hadden die je binnenkort kan lezen op onze site.

De band startte alleen met de zanger Sebastian Beronius en drummer Niklas Schroder op het kleine podium in de kelder, ze startten de set met hun tweetjes waarbij vooral de stem van Sebastian het voortouw nam. Enkele tellen later kwamen  de shredders eraan. Al van in het begin zocht Sebastian het contact op met het publiek terwijl de gitaristen voortdurend wisselden van plaats op het podium.

Uiteindelijk vond Sebastian het podium veel te klein en nam hij een flight case tot in het centrum van de kelder om daar het bekendste nummer van de band te zingen, Violent Design, omringd door het gepassioneerd publiek. De emotioneel getinte progressieve metal maakte heel wat gevoelens los bij het publiek. Een puik optreden van de Denen die helemaal klaar zijn om de volgende keer op het grote podium te staan, van mijn part mochten die dit jaar al op main stage staan na de dijk van een album die ze net geen jaar geleden uitbrachten.

Tijd voor het kind aan huis en nog een Deense band, VOLA. VOLA stond hier ondertussen voor de vierde keer in hun kort bestaan en met amper twee albums op hun conto speelden ze als voorlaatste band. De intro startte, de band kwam het podium opgewandeld en dan …. liet de techniek de band in de steek. De band stond er sprakeloos bij maar kon wel lachen, niemand had dit verwacht.

Twee minuten later en alles was gefikst en de band kon eraan beginnen. Tegen dat het tweede nummer, Smartfriend, begon was iedereen vergeten dat er technische pech was vijf minuten voordien. De Essigfabrik stond inmiddels helemaal vol.

VOLA is zo stilletjes aan de band aan het worden die ik al het meest live aan het werk zag. Toch blijven ze me imponeren. Hun live act is door de jaren heen veel beter geworden en ook hier zag ik een verbetering in hun show. Even later hoorden we de tonen van Alien Shivers, één van de populairste nummers op hun laatste album, Applause From A Distant Crowd.
Het publiek genoot met volle teugen van dit nummer. Het hielp ook dat een deel van het publiek reeds veel Alien Shivers ophadden, het 6° sterke Britse IPA bier met dezelfde naam en gebrouwen in opdracht van de Denen. Voordat onze eerste Deense band van de dag, Ghost Iris, hun set kon afsluiten waren alle blikken bier al uitverkocht. Met dit bier en nieuwe merch is de band stilletjes aan hun marketing aan het verbeteren al zijn hun prijzen een stuk hoger geworden dan een jaar geleden toen ze hier hun tweede langspeler voorstelden.

De band speelde de beste nummers uit hun twee albums en wisten ons voortdurend te boeien op deze zaterdagavond. De ideale opwarmer voor de komende speciale set van Between The Buried And Me. Eindigen dede de Denen met Stray The Skies, een klassieker van deze band waardoor de energie in de zaal nog wat steeg.

Veel mensen zouden niet graag twee sets na elkaar willen zien van dezelfde band tenzij je een superfan bent. Bij BTBAM is dat niet het geval. Laat me beginnen met te melden dat ik geen diehard ben van de band al vind ik het zeker niet slecht maar het ligt ook niet 24/7 op bij mij thuis. BTBAM wist het optreden boeiend te houden door de grote mix aan genres en ritmeveranderingen. Het ene moment was het progressieve metal, het andere technische death metal en dan hadden ze ook nog raakpunten met avant-garde metal en hier en daar merkte je soms een heel klein beetje metalcore.

Met twee sets had de band ook tijd zat om nummers te spelen die ze niet zo vaak of bijna nooit live brengen, zoals het 19 jaar oude More Of Myself To Kill.

De band wordt soms verweten om zeer statisch te zijn tijdens live shows, ze lijken soms studio muzikanten wordt hier en daar van hen gezegd door kwatongen. Op de laatste zaterdag van september bewezen ze echter het tegendeel. De nummers die voor mij vooral uitblonken wareb deze van Coma Ecliptic met The Coma Machine als topper waarna overgegaan werd naar een voor hen een golden oldie, Mordecai dat het dak van de Essigfabrik blies.

De muziek was zo meeslepend dat ik op een bepaald ogenblik mensen een vorm van tango zag dansen achteraan in de zaal op één van de rustigere passages die ze tot mijn verbazing gewoon verder zetten wanneer zanger Tommy Rogers begon te brullen.

Na zo’n 70 minuten zat de eerste set erop. Even wat rust voor de muzikanten die het publiek motiveerden om naar de sidestage te gaan en er de volgende band bij te wonen.

Om 23:00 kwamen de Amerikanen terug het podium op om hun tweede set van de avond te spelen, ze startten echter met heel wat minder publiek dan bij het begin van de eerste set. Het publiek was gewoon nog in de kelder aan het kijken naar de band die daar afsloot. Veel woorden werden niet vuil gemaakt aan de start van de tweede set, BTBAM vloog er meteen in.

Terwijl het eerste deel van de set vooral in het teken stond voor het eerste decennium van het bestaan van de band dan bestond het tweede deel uit recenter werk met nummers als The Proverbial Bellow uit hun laatste EP Automata II, een deel dat mij het meest aansprak.

Tijdens Voice Of Trespass  ontstond er zelfs een gezellige moshpit, niet verbazingwekkend eigenlijk aangezien dit echt wel een nummer is die je tot bewegen aanzet. De energie in de zaal steeg, de sfeer zat goed. Voices Of Trespass ging vlotjes over in Condemned To The Gallows, hun Grammy genomineerd nummer. Meteen na het nummer verliet de band het podium om een minuutje later terug te komen en hun laatste nummer te brengen, Selkies: The Endless Obsession. 

Between The Buried And Me zette een puik optreden neer!  De tweede set blonk uit boven de eerste en zo kwamen we toe aan het einde van dag twee op Euroblast, een prachtig festival.