Begin 2018 tekende het uit Pennsylvania afkomstige Rivers Of Nihil meteen voor een van de absolute muzikale hoogtepunten van dat jaar met het uitmuntende werkstuk Where Owls Know My Name. Een plaat die op het einde van het jaar in heel wat jaarlijstjes terug te vinden was. Ter promotie van dit magnum opus trok de band de afgelopen weken door Europa, waarbij de band op de laatste dag van deze tournee haar tenten opsloeg voor de deuren van de Trix in Borgerhout. In zijn kielzog nam de band de Zweden mee van Orbit Culture, de Denen van MØl en het eveneens uit Pennsyvania afkomstige progressieve gezelschap Black Crown Initiate. Een verslag kon dan ook niet uitblijven.

Noot vooraf: tot verbazing van de vele aanwezigen bleek de ticketverkoop in zekere zin toch wat tegen te vallen, waarbij het circus vrij last minute verplaatst werd van de hoofdzaal naar de Club. Op zich geen ramp, want de Club is qua capaciteit nog steeds meer dan de moeite.

Aan de Zweden van Orbit Culture om de spits af te bijten. Tot voor deze tournee hadden deze jonge gasten nog nooit gespeeld buiten de eigen landsgrenzen. Ondanks het vrij vroege uur hadden heel wat aanwezigen de weg reeds gevonden naar de Trix, wat resulteerde in een van bij aanvang goed gevulde zaal. Het enthousiasme bij de band was dan ook groot.

Orbit Culture – Fotopagina Gina

Orbit Culture geldt als een vrij grote belofte en dat was er duidelijk aan te zien: zelden heeft een openingsact zo een indruk weten na te laten op ondergetekende. Het geluid zat van bij de start meteen goed tot zeer goed, wat al een hele prestatie was. Alleen de zang had net iets prominenter op de voorgrond mogen staan. Een ietwat onbegrijpelijke keuze, want de stem van frontman Niklas Karlsson is er eentje uit de duizend. Een uiterst krachtige stem die het midden houdt tussen James Hetfield in zijn beste dagen en Joe Duplantier van Gojira. De band bracht furieuze versies van hitsingles als Redfog en Sun Of All, waarbij tussendoor nog het gloednieuwe Nensha op het publiek werd losgelaten. Het publiek genoot zienderogen, getuige het synchroon headbangen van praktisch alle aanwezige metalheads. Orbit Culture kwam, zag en overwon. Een band om absoluut in de gaten te houden!

Orbit Culture – Fotopagina Gina

Na een korte pauze, waarbij de dorstigen zich konden laven, was het tijd voor MØl. Een Deens gezelschap dat door liefhebbers beschouwd wordt als een kruising tussen het betere zwartgeblakerde goed en de melancholie van een band als Agalloch. Ster van de band is ongetwijfeld frontman Kim Song Sternkopf die voortdurend als een wildeman tekeer ging, waarbij hij zich bij momenten als een stormram in het publiek wierp. Ook het plafond had niet veel lager moeten zijn. Aan show alvast geen gebrek.

MØl – Fotopagina Gina

Na twee uitstekende acts konden de liefhebbers van het meer progressieve werk hun hartje ophalen, om te beginnen met Black Crown Initiate. Een progressieve deathmetalband, die kan teren op twee uitstekende vocalisten: frontman James Dorton beschikt over een growl om U tegen te zeggen, terwijl gitarist Andy Thomas met zijn cleane vocalen heel wat indruk weet te maken en de nummers de nodige dynamiek weet mee te geven. Op zich geen overbodige luxe, want de composities van deze Amerikaanse band zijn zeker geen hapklare brokken.

Ieder werkstuk van Black Crown Initiate kwam rijkelijk aan bod, waarbij de band zelfs de nagelnieuwe single Years In Frigide Light aan het publiek liet horen. Bij de aankondiging van Stench Of The Iron Age toonde gitarist Andy Thomas voor het eerst meer te zijn dan muzikant alleen. De man zou er later op de avond nog een schepje bovenop doen en tekenen voor het humoristische hoogtepunt van de avond.

Black Crown Initiate – Fotopagina Gina

Rond kwart over negen was het moment daar waar de hele zaal reikhalzend had naar zitten uitkijken. Rivers Of Nihil draait op zich al enkele jaren mee, maar Where Owls Know My Name betekende voor de band de definitieve doorbraak. Om het publiek wakker te schudden, werd furieus van start gegaan met een trip down memory lane. Het album The Conscious Seed Of Light dateert ondertussen ook al van 2013. Na een verschroeiende portie death metal, kon de hoofdmoot van de avond echt beginnen. Na een korte aankondiging van bassist Adam Biggs, waarbij verduidelijkt werd dat de band het deze avond slechts met een gitarist moest redden in plaats van twee, zette intro Moonspeak meteen de juiste toon.

Wat volgde was een overrompelende reis, een ervaring die zelfs de grootste sceptici in zwijm deed vallen. The Silent LIfe (met een weergaloze solo op de saxofoon van Zach Strauss) en A Home waren meteen hoogtepunten, ook al ging een deel van de gelaagdheid verloren door het feit dat band vanavond geen beroep kon doen op gitarist Jon Topore. Old Nothing ging gepaard met een circlepit, waarna tijdens het epos Subtle Change saxofonist Zach Strauss opnieuw een glansrol toebedeeld kreeg. Het instrumentale Terrestria III: Wither luidde de overgang in naar deel twee van de plaat, waarbij de band met het nummer Hollow een moeilijke periode van zich af wist te schrijven. tussendoor kreeg Rivers Of Nihil nog een kleine technische storing te verwerken, maar ook dit euvel werd met een kwinkslag opgelost.

Rivers Of Nihil – Fotopagina Gina

Het absolute hoogtepunt was, zoals verwacht, het indrukwekkende titelnummer Where Owls Know My Name, waarbij gitarist Andy Thomas van Black Crown Initiate, gehuld in een semi-vrouwelijke, veel te kleine tiroleroutfit. Mocht het muzikaal niet meer lukken, kan de man nog altijd een carrière in de comedy nastreven. Gelukkig bracht hij zijn zanglijnen wel op niveau, waarna frontman Jake Dieffenbach met volle overtuiging opnieuw de aandacht naar zich toe kon zuigen. Met zijn donker gewaad en passende gestiek deed hij meer dan zijn werk als orkestmeester van dienst. Tijdens het afsluitende Capricorn/Agoratopia riep Rivers Of Nihil alle overige bands mee op het podium, waarbij duidelijk werd dat deze tournee voor iedereen een ongelofelijke, doch vermoeiende onderneming was.

Rivers Of Nihil – Fotopagina Gina

Finaal, kwestie van de gitaren nogmaals te laten ronken en de drumvellen te geselen, bracht de band nog een knaller van formaat ten berde, namelijk Sand Baptism. Mooi dat de band nog een extra toegift wou doen, maar naar mijn mening had Rivers Of Nihil perfect mogen afsluiten na Capricorn/Agoratopia. Niet omdat ik deze heren beu gezien was, maar wel om de onvergetelijke live-prestatie van Where Owls Know My Name ten volle tot uiting te laten komen.

MØl en Black Crown Initiate kwamen zeker positief voor de dag. Orbit Culture was een verrassende wervelwind van formaat, maar wat Rivers Of Nihil vanavond presteerde, was van hoog, zelfs quasi buitenaards niveau. Time to go home boys, maar niet te lang liefst, want Europa, in het bijzonder Vlaanderen, hunkert naar meer. Op plaat klinkt Rivers Of Nihil al ongelofelijk strak, maar live doet de band daar nog een schepje bovenop, zelfs met een gitarist minder. Klasse!