Interview Adam D. / Album Review Killswitch Engage – Atonement

Het moest er toch eens van komen, krap twee maanden na de release van het nieuwste wapenfeit van wellicht de meeste bekende en geroemde metalcoreband uit de US of A, besloot ik deze ‘double feature’ maar eens uit de vingers te typen. Mosterd na de maaltijd? Wel nee! Want na een aantal aandachtige luisterrondes, ben ik nu, meer dan daarvoor, in staat de plaat en het gesprek op waarde te schatten.

Review

Laten we met Atonement aanvangen. Eerst maar eens de materie onder handen nemen alvorens we van de metalcore maestro zelf gaan horen.

Toen ik de eerste maal, ergens in augustus j.l. mijn digitale kopie van de nieuwe Killswitch Engage plaat opzette, koste het me precies 3 seconden om hoog in de mast te klimmen om de ©-goden luidkeels te informeren, dat er wel iets heel erg bekend klonk aan de intro van single en plaatopener Unleashed. Als reserve Belg herkende ik namelijk een van mijn all-time favoriete metalcore klassiekers, afkomstig uit de H8000 postcode. Wie de puzzle nu nog niet heeft opgelost moet maar eens als de gesmeerde bliksem Falls of Torment van Liar op de platenspelen gaan kwakken. Oordeelt u vooral zelf!

Maar goed, ik zal u verdere Battlecries besparen en me richten tot de orde van de dag: Atonement, wat zoveel als boetedoening betekent, ongetwijfeld een katholiek concept. Niet dat we het hier over een christelijke band hebben, vergist u niet, de band heeft vooral een positieve boodschap, die door heel hun discografie klinkt en waarmee ze zich ook al jaren onderscheiden, in een landschap waar vooral misère en haat de klok slaat, metalcore is normaliter niet voor de poes.

Atonement sluit dan ook aan de rest van de discografie. De plaat heeft een overwegend positieve vibe en dat hoor je terug in frontman Jesse Leach z’n teksten, maar ook vooral in het tempo van het album, dat veel weg heeft van een meer thrashy sound dan de band er voorheen op nahield. Ik mag dat wel. Zoals ze bij ons in het Neerlandse Brabant zeggen: gas er op, godverdomme!

Over positief en Jesse Leach gesproken, hetgeen mij direct opvalt is hoe sterk de vocalen van deze meester schreeuwlelijk daadwerkelijk zijn op deze plaat. Als je Jesse een beetje volgt, op social media of gedurende live optredens, valt vaak te horen dat hij nogal eens gekampt heeft met zijn stem. Uiteindelijk, kort voor en gedurende de opnames voor Atonement moest hij zelfs nog onder het mes voor poliepen op de stembanden, wellicht had hij Frans Bauer eens moeten bellen. Maar Jesse’s back, en hoe! De man klinkt als een getergde beer in zijn growls en de cleane zang is sterker en helderder dan op de vorige twee platen. Dat doet goed en doet ook hopen op sterke live optredens.

Tegen de tijd dat de plaat goed en wel bezig is, komt de eerste guest vocalist al aan bod in wat meteen, wat mij betreft dan, de sterkste track is van het album. Ouwe brulboei en ex-frontman Howard Jones keert terug op het oude nest en staat Leach bij op de track The Signal Fire en wat een knaller is deze track meteen. Het beste van beide KSE era’s in één song. Het risico is uiteraard wel dat de rest van de tracks, die er allemaal nog na moeten komen, wat verbleken.

Gelukkig is dat niet het geval! Tegen nummer 4 op de schijf komen we nog een metal coryfee tegen in de gedaante van niemand minder dan Chuck Billy van Testament. Alsof de thrash invloeden op deze schijf nog bevestiging nodig hadden. The Crownless King is dan ook weer een nekbreker van een track, waarvan ik eerder zou zeggen dat het thrash song met metalcore invloeden is dan andersom. De melodieën zijn echter weer onmiskenbaar Killswitch Engage met een hook zo scherp dat Kapitein Haak er een puntje aan zou kunnen zuigen.

Want laat dat maar aan Adam Dutkiewicz over, het schrijven van modder vette hooks en heerlijke melodielijnen die je na de eerste luisterbeurt al moeiteloos meefluit. Zo gruwelijk lekker. Daar kunnen veel pop producers nog wat van leren en ’s nachts van wakker liggen. Al ligt daar ook wel weer een minuscuul risico. De teksten zijn wel soms een beetje gezapig en voor de hand liggend en de melodielijntjes iets té gelikt. Corny noemen ze dat dan in het Engels, maar wat dat precies met mais te maken heeft blijft me een raadsel… Ach het mag wat mij betreft, ik bedoel het blijft in je kop hangen als de tieten van die chick die je van de zomer op het strand naast je zag liggen en laten we eerlijk zijn…dat is gewoon genieten.

Een gemiste kans is wel dat Adam minder zingt op dit album dan voorheen. Wie ook het side project, genaamd Times Of Grace, kent zal dit onderstrepen. Adam heeft namelijk een gouden keeltje dat perfect harmoniseert met Jesse z’n stem. Het maakte de sound op vorige albums wat voller, maar met de eerder genoemde guest vocalen zou dat wellicht iets te veel van goede zijn geweest.

Dan is er een berg aan afwisseling op dit album, van de beukende openingstrack tot het meeslepende I Am Broken Too en van de high speed thrash tracks tot de allesvernietigende intro van The Signal Fire die dan weer wat doet denken aan de death metal dagen van Adam D. Dat is misschien ook wel wat dit album tot een van de beste KSE albums sinds Alive Or Just Breathing maakt.

Heb je dit album nog niet als vaste waarde in je auto liggen is het vooral ook een aanrader om eens flink mee de snelweg op te trekken. Hij doet het erg goed als soundtrack voor die roadtrip die je toch al van plan was om te maken, maar ook voor woon-werkverkeer is dit een juweeltje. Ik zou het knap vinden als je je stuurwiel heel laat en je niet al na een retourtje de hele plaat meezingt/schreeuwt.

Interview

Wat heeft Adam Dutkiewicz er zelf dan wel niet over te zeggen. Op een zonnige zomer avond voelde ik de goede man (en toch wel een beetje een held van me) eens goed aan de tand.

Je hebt als producer al veel verschillende projecten opgenomen, ook voor andere metal(core) bands. Hoe is het produceren van je eigen album anders?

Eerlijk gezegd is het helemaal niet zoveel anders. Uiteindelijk zie ik als dat ik er voor moet zorgen dat elk instrument en elke muzikant het beste klinkt op het album en ik het beste uit de songs haal. Ik kan niet alleen maar aan mijn gitaarpartijen denken, het moet onderdeel zijn van het geheel en dat geheel moet ik zo goed mogelijk krijgen.

Hoe gaat het schrijf proces van een album als Atonement in zijn werk voor jullie als band?

Deze keer hebben we eigenlijk alles apart van elkaar geschreven en kwamen we eigenlijk alleen bij elkaar als we écht vastliepen op een bepaald idee. We wonen inmiddels zo ver van elkaar verwijderd, over heel de VS. We schreven elk onze tracks en ideeën en mailden die dan naar elkaar toe voor goedkeuring. Als het dan goedgekeurd was gingen we verder, werd het niet goedgekeurd, pas dan kwamen we bij elkaar om het te proberen te fiksen.

Had jij daar dan het laatste woord in als producer?

Nee, nee ik maak er nu juist een punt van om iedereen er zoveel mogelijk in te betrekken. Uiteindelijk staan we toch samen op het podium om die tracks te spelen, ik wil dus dat iedereen in deze tracks geïnvesteerd is. Uiteindelijk moet iedereen zo blij mogelijk mee zijn. Natuurlijk zijn er wel eens meningsverschillen binnen de band, maar dat lossen we samen op, tot iedereen gelukkig is met elke song.

Het album heet Atonement (boetedoening red.). Heb jijzelf ergens boetedoening af moeten leggen, of had je iemand specifiek in gedachten bij het betitelen van de plaat?

Nah, het was meer dat het lekker klonk en de lading van het album goed samenvat. Elke track gaat eigenlijk over iets wat je tegen komt in het leven en waar je je door heen moet worstelen en mee in het reine moet komen. Dat kom je overal tegen, in het leven, de maatschappij of nu juist in jezelf.

Door het album heen kom ik veel verschillende stijlen tegen, vooral thrash en wat death lijken terugkerende thema’s te zijn. Was dit een bewuste keuze?

Voor mij persoonlijk wilde ik in ieder geval wat meer thrashy songs schrijven voor op dit album, gewoon om het tempo hoog te houden. Ik denk dat het te makkelijk is om als luisteraar te verzanden in dat midtempo groove geluid, waar we meestal voor gaan. Ach, ik hou gewoon van metal, dus dat was het doel: meer metal op de plaat.

Dus! Howard is weer terug op een KSE album. Hoe was het om weer met hem te werken in de studie?

Erg comfortabel en relaxt. We hebben natuurlijk al veel albums samen opgenomen in het verleden. Het is gewoon als rondhangen met je oude vrienden. Het is voor ons ook belangrijk dat mensen weten dat er echt nul drama is of was tussen ons, geen enkele reden voor ego’s.

Ik persoonlijk vind The Signal Fire de beste track van het album, als jij een van je kindjes op dit album zou moeten kiezen als favoriet, welke zou dat zijn?

Ik vind The Crownless King erg lekker, gewoon omdat dat de track is die we opgenomen hebben met Chuck Billy. Ik hou van die gast, ik hou van Testament. Die gast op onze plaat hebben is gewoon een eer voor me. Hij heeft gewoon, nog steeds, een van de beste strotten in metal.

Nu we het toch over vocalen hebben, Jesse klinkt beter dan ooit. Zeer indrukwekkend als je denkt aan dat hij nog niet zo lang geleden onder het mes moest. Wat was zijn proces om terug te komen met zoveel kracht?

Grappig genoeg is de helft van het album opgenomen voor dat hij geopereerd werd en de rest erna. Ze hebben dus poliepen weggehaald en nu is het beter. Maar goed Jesse heeft eigenlijk zijn hele carrière gestrubbeld met het behouden van zijn stem ‘on the road’ zeg maar. Daarom stopte hij destijds ook met KSE, zijn gezondheid en stem trokken het gewoon niet meer. Uiteindelijk moest er dus iets gebeuren. Hij vond een chirurg die zei dat hij dit z.s.m. moest ondergaan om hem in de toekomst betere stemconditie te geven. Zo gezegd zo gedaan. Hij moest een maand bijkomen en revalideren en toen startte de Iron Maiden tour hehe.

Naast die monster tour met Maiden, hebben jullie ook nog eens een nieuwe record deal gesloten met Metal Blade. Hoe is die coalitie tot stand gekomen?

Nou ja dat is niet eens zo’n spannend verhaal. Geloof het of niet maar we hebben simpelweg ons contract met Roadrunner afgemaakt en zijn op zoek gegaan naar wat er allemaal mogelijk was in het platen label landschap. Er is ook zoveel veranderd in platen deals de afgelopen decennia. Metal Blade voelde gewoon heel goed. Ik ken Brian Slagel al jaren en heb veel platen opgenomen voor zijn label. Ik ken vrijwel iedereen daar al op kantoor en dat paste dus goed. Die mensen doen het voor de juiste redenen en het voelt niet zo als een big business bedrijf, het gaat om de muziek. En ja, het heeft METAL in de naam, daar je toch niks verkeerds meedoen.

Nee precies. En het loog is ook gewoon een piratenvlag, misschien dat je daar nog wat mee kunt in je stage outfit?

Hahaha, ja daar heb je een goed punt!

Het oog wil ook wat! Net als met de album hoes eigenlijk. Het doet me denken aan Japanse tattoo stijl. Wie heeft de cover gemaakt en hoe liep die samenwerking?

Dat heeft Mike D’Antonio voor ons geregeld. Hij kende Richey Beckett en toen hij ons de schetsen liet zien waren we al helemaal om ver geblazen. Het is een pakkend plaatje. Hij heeft vervolgens de rest van de illustraties ook gemaakt. Mike heeft vervolgens de lay out gemaakt.

Nu dat die tour met Maiden er op zit, hoe ziet dan de tour voor Atonement er uit? Hebben jullie nu ook je eigen 747 en een stuk of vijf night liners?

Haha! No way! Daar hebben we echt de centen niet voor. Zo groot zijn we nou nog net niet. Ik kan eventueel aan Bruce vragen of hij ons rond wil vliegen! Maar nee, wij blijven gewoon onze normale venues spelen, dat past ons beter en daar hebben we veel meer plezier in.

Cool. Ik kijk er alvast naar uit en tref jullie in Amsterdam. Bedankt voor het interview.

Jij ook bedankt en ik zie je daar!