[smart_review]

In 2016 prijkte, ergens in de hogere regionen van mijn eindejaarslijstje, een post-metalband uit Zweden in samenwerking met een aantrekkelijke dame uit New York genaamd Christmas met hun album Mariner. Tot dan had ik weinig van de band vernomen, anders dan hun naam, maar de plaat in combinatie met de live-‘film’ Years In A Day, wisten me compleet omver te blazen en lieten hun sporen na op mijn ziel. Als dan de boodschap komt dat er nieuw werk aan komt van deze giganten, sta ik uiteraard op de sofa te springen om in de pen te klimmen. A Dawn To Fear is dan ook het eerste echte CoL-album sinds het in 2013 verschenen meesterwerk Vertikal, dus de band heeft iets te bewijzen.

Het hele geneuzel rond de controversiële prefix ‘post-‘ laat ik graag aan me voorbijgaan. Het doet de gemoederen hoog oplopen, zeker bij de trve kvlt-puristen. ‘Dat is geen metal! Wat een stel hipsters. Waarom hebben die gasten geen lang haar!’ etc. etc. Het lijkt belachelijk, maar goed, gelukkig is niet iedereen van het ‘SLAAAAAYER!’-schreeuwen en na elke track roepen om door te doen. Dat lucht op. Ik ben vooral van het genieten van dit soort muziek, in al zijn vormen en maten, zolang het geen Sabaton heet dan… Oe! Ik dreig toch nog af te dwalen…

Wat bands als Amenra, Neurosis, Isis en dus ook Cult of Luna zo speciaal maakt, is dat ze buiten de lijntjes van de (genre)hokjes durven te kleuren en op die manier veel vrijer zijn in de manier waarop ze muziek creëren. Ook op A Dawn To Fear horen we dat weer duidelijk terug. Er wordt niet vastgehouden aan krampachtige conventies als: een track mag maximaal X minuten lang zijn of couplet, refrein, couplet, refrein, bridge, refrein. Het gaat ook zeker niet om fijne meezingers, maar om epische tracks die steeds dieper en dieper meesleuren. Waar naartoe? De ondergang in. Dit is geen album vol met vuistenpompers en hitsingles met een lekkere hook.

Maar wat is het dan wel? Welnu, ik sprak in eerdere reviews van andere bands en albums die mij mogen bekoren nogal eens over een muzikale reis, een tocht door een landschap geschilderd met instrumenten. Cult of Luna weet daar nog een laag aan toe te voegen op A Dawn To Fear door je de haren overeind te doen staan met pure, rauwe emotie. Elke herhaling van hun penseelstreken of explosie van gevoel voegt toe aan het magistrale canvas. Waar sommige bands nog smeren alsof op de basisschool met vingerverf, hebben de Zweden hier een Guernica of Goya op plaat weten te vervaardigen. Het is tegelijkertijd een monster dat je steeds verder mee zijn duistere grot in trekt, alwaar je een nog onzeker lot te wachten staat. Het is onheilspellend, duister en onaangenaam, maar ook seductie en hypnose spelen een grote rol. Na een uur en twintig minuten was ik dan ook behoorlijk gesloopt, op de best mogelijke manier.

A Dawn To Fear is echter niet zo’n recht toe recht aan, begin, midden slot verhaal als Mariner dat was. De band ziet die collaboratie dan ook als een opzichzelfstaand werk. A Dawn To Fear past dan ook beter in de discografie en is vooral dan ook voortbordurend op het vorige werk, al is dit album rauwer en zwaarder dan ooit tevoren en dat kan nooit een slecht ding zijn. De elektronische pling plong is vervangen door straight up keys van het orgelsoort en dat past dit album des te beter. Over productie valt dan ook zeker niet te klagen, wat een dreun op je ziel is dit album. Elke passage past in het geheel en waar je net weer een momentje van frivoliteit durft te bespeuren, wordt de kop weer ingedrukt door een slopende baslijn of vernietigende drums.

Ik zou dit album track voor track kunnen bespreken, maar mijn Word laat dat aantal pagina’s niet toe. Serieus, elke song heeft zijn eigen epos verborgen in de noten en dan nog te zwijgen over de teksten. Je wordt er niet vrolijk van, maar het is ook herfst, nondeju, dus uit nu met die mierzoete cocktails en fel gekleurde handoekjes op het strand. Dit album is de perfecte soundtrack voor dit jaargetijde en ik laat me er heerlijk door vervoeren in de diepten der melancholie. Gouden tip: flesje single malt opentrekken, fijne fleece deken om en in de hof te gaan zitten met je noise cancelling headset op standje 11 en heerlijk een uur en twintig minuten voor jezelf uittrekken voor A Dawn To Fear. Graag gedaan.