In 1993 bracht Life of Agony zijn debuut River Runs Red uit, wat meteen heel wat stof deed opwaaien. De plaat handelt over een zeer duistere periode in het leven van een jongeman, die na enkele ernstige tegenslagen de hand aan zichzelf legt. Op het einde van de plaat bleven we met een wrang gevoel zitten, want we hebben nu eenmaal niet graag een unhappy end. 26 jaar hebben we in droefheid geleefd – we hebben natuurlijk ook nog iets anders gedaan in die tijd -, tot de New Yorkers met het vervolg op River Runs Red op proppen komen. Enter The Sound of Scars. En er is weer hoop!

[smart_review]

The Sound of Scars begint waar River Runs Red eindigt: in een prelude, genaamd Prelude, horen bloed in een gevuld bad druppelen. Deze keer wordt de jongeman gered van een gewisse dood. En het goede nieuws stopt daar niet, want wat volgt – muziekgewijs – is lichtjes fantastisch te noemen.

De eerste echte track, Scars, vliegt er gelijk in. De grooves, riffs en catchy refreinen worden van meet af aan op de luisteraar afgevuurd. Waarom meteen de beste track helemaal vooraan plaatsen, was het gevoel bij de eerste luisterbeurt. Wacht maar, Life of Agony verstaat de kunst van opbouwen en steekt graag het venijn in de staart.

Wat nog meer opviel was (is) het Goddelijke drumspel van nieuwkomer (bij de band sinds begin 2018) Veronica Bellino. Haar stijl van spelen past geweldig goed bij het vintagegeluid van LoA. Meer zelfs: zij duwt de vrijgekomen energie van de heren Alan Robert (bas) en Joey Z (gitaar) nog meer de hoogte in. Een streling voor het oor. Scars is zo’n track die je wel twintig keer na elkaar zou willen beluisteren, maar we moeten door.

Na de twee potentiële radio Willy-hits Black Heart en vooral Lay Down, vatten we het straffe middenstuk aan. Op Empty Hole mag, onze favoriete drumster ondertussen, haar kunnen nog eens tentoonspreiden. Zangeres Mina Caputo mag haar uitleven in het prachtige refrein van My Way Out (verslaving dreigt!). De snelheid wordt dan bij Eliminate danig opgevoerd. Hoeveel “beste tracks op een plaat” kunnen er zo een, euh, plaat staan?

Over naar het eindstuk van The Sound of Scars. Het is omdat we niet aan track-by-track-besprekingen doen bij Amped-Up of ik had Once Below, Stone en Weight of the World ook vernoemd in deze review (bij deze). De band heeft zijn hart en ziel gestoken in het componeren van dit album en dat hoor je. Er is gewoon geen zwak moment te vinden op deze plaat (zelfs die twee “radiohits” zijn best te pruimen).

Op River Runs Red staan 3 intermezzo’s (Monday, Thursday en Friday) waarin we het niet zo opbeurend verhaal van de jongeman konden horen. Op The Sound of Scars krijgen we deze intermezzo’s, als vervolgverhaal, ook te horen, met name Then, Now en When. Bij When zit de nu oudere man bij de dokter – nog steeds worstelend met zijn demonen. De dokter probeert op hem in te praten en dramt er de volgende zin, die ook hard binnenkomt, in: “On this day. Today. I will hurt no more! Can you do that?”.

Waarna de mooiste song van de laatste 26 jaar volgt: I Surrender.

Kippenvel.

Tracklist:

1. Prelude
2. Scars
3. Black Heart
4. Lay Down
5. Then
6. Empty Hole
7. My Way Out
8. Eliminate
9. Now
10. Once Below
11. Stone
12. Weight Of The World
13. When
14. I Surrender