Dictated - Phobos

Label: Eigen beheer

Ashley Bickx

In een nog niet zo ver verleden keken wij Vlamingen watertandend naar al hetgeen onze Noorderburen produceerden op het vlak van death metal. Ondertussen is er wel het een en het ander veranderd en kunnen we met bands als Carnation en Exoto – om er maar een paar op te noemen – ook een aardig woordje meepraten. Desalniettemin ligt de focus de laatste paar weken opnieuw ten noorden van de grens, want op 25 oktober komt Dictated voor de dag met een nieuw wapenfeit. De derde telg is ditmaal een heus conceptalbum geworden, waarbij het aspect ‘angst’ in al zijn kleuren en geuren nader wordt toegelicht. Anno 2019 kiest de band er bewust voor de touwtjes in eigen handen te houden. Of deze moedige keuze zich ook vertaalt in een gedenkwaardig album, kom je hier te weten!

Aan het begin van het afgelopen decennium wist Dictated zich te manifesteren als een nieuwe, grote naam binnen het Nederlandse death segment. Na het sterke debuut Summary Of Retribution kreeg de band prompt een platendeal voorgeschoteld bij het grote Metal Blade Records. The Deceived was eveneens een knaller van formaat, maar sinds 2014 bleef het toch verdacht stil in het kamp van Dictated. Het avontuur van gitariste Jessica Otten bij die andere Nederlandse band Bleeding Gods zal hier wel voor iets tussen gezeten hebben, maar bon. Na een hiaat van vijf jaar is de band evenwel terug van nooit echt weggeweest te zijn en dat zullen we geweten hebben…

Dictated gaat namelijk nog steeds als een razende tekeer. De elf nummers rond het concept ‘angst’ zitten minutieus in elkaar en weten de aandacht van de luisteraar van bij de allereerste noot vast te grijpen. Variatie is hier het codewoord, want een salvo blastbeats wordt vlotjes afgewisseld met een stevige groove, waarna al even makkelijk een adempauze wordt ingelast door middel van een duister intermezzo in de stijl van Aborted.

Van Aborted gesproken trouwens. Naast een gastbijdrage van Benighted-brulboei Julian Truchan, doet ex-Aborted-gitarist Mendel Beij De Leij eveneens zijn duit in het zakje. Phobos klinkt nog steeds als een echte Dictated-plaat, maar de kleine boost aan inspiratie van deze twee heerschappen, heeft Dictated geen windeieren gelegd. De band klinkt namelijk meer bevlogen dan ooit. Waar heel wat acts binnen het genre moeite hebben om de aandacht voor de volle veertig minuten vast te houden, slaagt Dictated daar, zoals reeds aangehaald, schijnbaar moeiteloos in.

De kracht zit hem voornamelijk in de combinatie van brutaliteit, melodie en herkenbaarheid van de songs. De songs zitten bij momenten vrij complex in elkaar, waarbij gelaagdheid sterk aanwezig is, maar desalniettemin slaagt de band er in om de nummers een duidelijke stempel mee te geven. Een stempel die niet meteen al zijn geheimen prijsgeeft, maar die wel tegelijkertijd een gevoel van herkenning met zich meedraagt.

Het mag duidelijk zijn dat Dictated met Phobos een dijk van een extreme metalplaat heeft afgeleverd. De keuze om deze keer de touwtjes zelf in handen te nemen, heeft er voor gezorgd dat de band zorgeloos kon toewerken naar deze nieuwste plaat, waarbij de band iedere keuze weloverwogen heeft kunnen nemen, zonder zichzelf voorbij te hollen. Wat goed is, komt snel, maar soms kan het zeker geen kwaad om bewust wat uit de spotlights te verdwijnen om vervolgens geheel onverwacht staalhard uit de hoek te komen. Verplicht luistervoer voor iedereen die het graag wat extremer heeft!

Tracklist: