[smart_review]

Waarschijnlijk één van de meest geanticipeerde albums voor mij dit jaar; na hun laatste schitterende album Malina uit 2017 zijn de verwachtingen hoog. Met deze nieuwe plaat van Leprous worden hopelijk al mijn verwachtingen ingelost en weten ze te boeien van het eerste tot het laatste nummer.

Ik had het geluk om de band dit jaar aan het werk te zien in Lima en toen was het me duidelijk dat deze vijf Noren topmuzikanten zijn. Het muzikale gemixt met hun verhalen, zorgde ervoor dat we bijna een theatrale show kregen waarbij zang en instrumenten elegant in elkaar overliepen.

Pitfalls start met eerste single Below, die een mentaal gevecht is waarbij de neiging om weg te rennen groot is,  “Every single fear I’m hiding, Every little childhood memory I bury”. Gevolgd door een intens koor waarbij ze schreeuwen: “and I will lie, keep it all together, lie”. Hier is de stem van Einar Solberg hartverscheurend. Voor deze single werd ook een videoclip gemaakt waarin we een gewonde en verloren Einar kunnen zien, opgejaagd door een zwarte rook die hem overweldigt, maar op het einde overwint Einar en verdrijft hij het monster. 

In een interview vertelde Einar dat dit album minder gewaardeerd zal worden omdat het veel persoonlijker is. Hij vertelde ook het vandaag de dag jammer genoeg de techniciteit van de progressieve muziek heerst over de emotie die men kan overdragen met hun schepping. Persoonlijk vind ik juist die emotie het prachtige aan Leprous, het onderscheidt hen van andere bands waarbij de techniciteit overvloeit, maar tekortschiet aan diepgaande emotie 

Het tweede nummer I Lose Hope introduceert ons tot de verscheidenheid van dit album met de dansende baslijn van Simen Daniel Borven, groovy zouden sommigen zeggen. De baslijn maakt dan plaats voor een ludieke riff van gitaren en zang, een synthesizer en het onberispelijk drumspel van Baard Kolstad. Dit nummer nodigt uit om te relaxen en geeft je een gevoel dat alles wel goed komt.

Vervolgen doen we met Observe the Train, en zijn zacht geluid, doet me denken aan bands als Radiohead, ze slagen erin je te laten huiveren bij elk muzikaal perfect harmoniserend moment. De mantra “breathe in, breathe out, release, let it all out “ maakt plaats voor harp en zang die je uitnodigen tot een soort muzikale meditatie.

Vanaf het vierde nummer, mijn favoriete nummer, By My Throne, begint het album het ritme te verhogen om dan naar lacunes van tempo terug te gaan met zoete en donkere melodieën, zoals bij Distant Bells die een ziel kan raken: The Sky is Red krijgt de kroon van meest progressieve nummer van dit album. Zonder twijfel een meesterwerk van begin tot einde. 

Besluit: het album is zeer rustgevend, een mengeling van gelukkigheid, euforie en nostalgie gemixt met het karakteristiek geluid van de band met melancholische invloeden die doen denken aan Riverside en Procupine Tree. Wat me het meest bijblijft is de zang met zijn uitzonderlijke complexe melodieën en de keyboards die de rol van protagonisten wegneemt. Soms mis ik wel de gitaren en riffs van Tor”TorO” Oddmund.