Op woensdag 30 oktober 2019, daags voor de zwarte hoogmis genaamd Halloween, streek een niet te versmaden, gitzwarte package neer aan de Noordersingel in Antwerpen. Een soort van combi-package, want naast headliner Moonspell stond er nog een andere gigant op de affiche te pronken, namelijk Rotting Christ. De vrij onbekende Zwitserse band Silver Dust had de eer om het aanwezige publiek op te warmen.

Het uit Zwitserland afkomstige Silver Dust deed niet meteen een belletje rinkelen, om het nog zacht uit te drukken. Dat de band naderhand, zij het kortstondig, vlot over de tongen ging, deed vermoeden dat de band absoluut in zijn opzet geslaagd was. De kern van Silver Dust bestaat namelijk uit een hoog tot zeer hoog showgehalte. Qua rekwisieten werd meteen de grote kist op zolder leeggehaald, want naast enkele traditionele hoeden, werd het podium meteen flink aangekleed met zowaar een heus beeldscherm.

Dit beeldscherm zorgde bij momenten voor een vrij leuke interactie tussen de frontman en de horrorachtige projecties op het scherm in kwestie. Ook muzikaal was het bij momenten een aangenaam kijk- en hoorstuk, maar toch was de vergelijking met die andere theatrale act Avatar nooit ver weg. Praktisch iedereen in de zaal had namelijk meteen door waar dit gezelschap de mosterd vandaan haalt. Voor wie vertrouwd was met Avatar voelde deze act dan ook eerder aan als een flauw afkooksel. Bovendien gedroeg de band zichzelf meermaals als een ware headliner, waarbij onder meer tot twee keer toe verzocht werd om Slipknot-gewijs neer te hurken om vervolgens volledig op te veren. Een verzoek dat, op enkele uitzonderingen, geheel in dovemansoren viel. Veel goede wil, maar weinig memorabel.

Rond de klok van acht was het meteen full house in de Trix. Rotting Christ is dan ook enorm geliefd in ons Belgenlandje en had voor vele aanwezigen de absolute headliner van de avond mogen zijn. De broertjes Tolis zijn de grote constante binnen dit Hellenistisch legioen. Voor het overige is de nogal een komen en gaan van bandleden. Gelukkig hoeft de kwaliteit van dit heerschap daar niet onder te lijden.

En of ze geliefd zijn. Van bij de eerste noten van 666 werd het plots ijzig kil in de zaal en werd er geheadbangd alsof het een lieve lust was. Ondanks het feit dat de band eerder dit jaar op de proppen kwam met een ijzersterk nieuw album, haalden enkel Fire God and Fear en Dies Irae de setlist. Op zich een jammere zaak, want The Heretics heeft namelijk nog enkele niet te versmaden pareltjes in petto. Waar we dan wel enorm blij van werden, was het feit dat maar liefst vier composities van Kata Ton Daimona Eaytoy de revue passeerden met In Yumen Xibalba als absoluut hoogtepunt, waarbij de nieuwste telgen binnen Rotting Christ hun instrumentale kunsten extra in de verf wisten te zetten.

Ook de oudere krakers als The Forest Of N’Gai en King Of A Stellar War werden zeker en vast niet over het hoofd gezien en konden rekenen op heel wat bijval. Naar aloude gewoonte kwam er met de oerklassieker Non Serviam veel te snel een einde aan een optreden van een ongelofelijk hoog niveau. Na dertig jaar slagen de broertjes Tolis er nog altijd met gemak in om menig toeschouwer puur kippenvel te bezorgen met hun Hellenistische black metal. Moonspell wist meteen hoe laat het was…

Begin mei van dit jaar stond Moonspell in Izegem nog te pronken als headliner van Headbanger’s Ball Fest. Nog geen half jaar later sloegen deze Portugezen opnieuw hun tenten op in ons Vlaamse land. Van enige metaalmoeheid was er absoluut nog geen sprake, want op enkele tickets na, kon Trix bijna het bordje uitverkocht ophangen. Moonspell is ontzettend geliefd en dat was er ook vanavond weer duidelijk aan te zien.

In afwachting van nieuw materiaal stond het uit 2017 afkomstige conceptalbum 1755 centraal. Ook vanavond werden de festiviteiten op bombastische wijze geopend met het drieluik En Nome De Medo, 1755 en In Tremor Dei. Een impressionant drieluik, waarbij Moonspell bewees nog altijd tot de top van het genre te horen.

Na het bombastische openingsluik opteerde de band voor een ’trip down memory lane’, waarbij de nadruk nog eerder lag op het pure donkere, gothic geluid in de stijl van bijvoorbeeld Sisters Of Mercy. Onder meer het korte, maar o zo begeesterende Opium en het meeslepende Awake brachten het aanwezige publiek in extase.

Breathe (Until We Are No More) tekende meteen voor het eerste absolute hoogtepunt van de show, waarna Moonspell met het nummer Mute de juiste emotionele snaar wist te raken. Moonspell stond ook vanavond op een zeer hoog niveau te musiceren. Een lijn die Fernando Ribeiro en co vlotjes doortrokken richting het einde van de reguliere setlist die – hoe kan het ook anders -afgesloten werd met meezinger Alma Mater, waarna Moonspell met Todos Os Santos en Full Moon Madness tekende voor een bombastisch (bis) sluitstuk van een sterk optreden, ondanks het feit dat de setlist weinig verrassingen in petto had voor wie er begin mei reeds bij was op Headbanger’s Balls Fest. Moonspell stelt al sinds mensenheugenis nooit of te nimmer teleur en bestendigde die positieve status vanavond met verve.

Moe maar voldaan kon de rit huiswaarts aangevat worden, waarbij zelfs een afschuwelijk slecht afgesteld verkeerslicht ter hoogte van de afrit Borgerhout voor weinig roet in het eten kon gooien. De show van Moonspell en voornamelijk van Rotting Christ zou dan ook nog enkele dagen nazinderen.