Opeth bracht een aantal weken geleden na drie jaar nog eens een nieuw album uit en dat is altijd goed nieuws naast het feit dat het telkens ook uitkijken is naar wat het nieuwe album zal brengen ten opzichte van eerder werk. Naar mijn bescheiden mening leverden Mikael Åkerfeldt en zijn discipelen om de dertigste verjaardag van de band te vieren opnieuw prachtig werk af.

Om het publiek op te warmen voor de komst van de Zweedse grootmeesters heeft Mikael Åkerfeldt gekozen voor zijn jonge labelgenoten uit IJsland, The Vintage Caravan en zijn vintage hardrock die op 15-jarige leeftijd zijn eerste album uitbracht.
Het doorgaans koele publiek bij een voorprogramma had er afgelopen woensdag echter zin in en je kon hier en daar al headbangende hoofden waarnemen tussen het publiek die de seventies klinkende psychedelische hardrock van de inmiddels twintigers best wel kon appreciëren, bewijs daarvan stormloop naar de merchstand net na hun set.

Het publiek kreeg nummers te horen uit vrijwel de hele geschiedenis van de band met de nadruk op het laatste album dat net als het vorige bij Nuclear Blast uitgebracht werd.
Vanaf de eerste noten kregen we een uitbarsting van vintage en psychedelische riffs en blasts die vulkaan Eyjafjallajökull rode oortjes deed krijgen. Een meer dan waardig voorprogramma, minder had ik eerlijk niet verwacht nadat ik ze eerder aan het werk had gezien. De laatkomers en afwezigen hadden nogmaals ongelijk, we kregen hier een energieke en krachtige band gepresenteerd waarvan we het laatste nog niet gehoord hebben.

Over naar Opeth. Na een relatief lange intro kregen we om van wal te steken het tweede nummer van het nieuwe werk dat in augustus al op de mensheid afgeschoten werd, Sveket Prins dat op het Engelstalige album Dignity heet. Drummer Martin Axenrot, keyboardsspeler Joakim Svalberg en bassist Martín Méndez hadden plaats genomen op een met LED-lichtjes voorzien persoonlijke podia waarop digitale beelden afgespeeld werden, in het geval van dit nummer iets dat deed denken aan sneeuwvlokken die uit de hemel vielen. Een lekker old school nummer dat 45 jaar eerder kon geschreven zijn al was de genie in Mikael Åkerfeldt toen pas geboren, genie die voor de gelegenheid een Spaanse hoed opgezet had. Vrijwel elk nieuw album van Opeth wordt afgebroken door fans van het eerste uur toen die nog een deathmetalband waren, fans die niet kunnen aanvaarden dat Opeth een veel progressievere tour opging  waardoor er een heel stuk stevigheid en agressie van weleer verloren ging. Wel afgelopen woensdag in Brussel waren maar weinig van die criticasters aanwezig in de nokvolle AB.

Het tweede nummer van de show was precies een nummer voor de fans met nostalgie naar eerdere Opeth-tijden met een oerklassieker van de band, The Leper Affinity, dat, toegegeven, een prachtig nummer is. Als we als eerste nummer de tweede single van In Cauda Venenum voorgeschoteld kregen dan was het na The Leper Affinity de beurt aan het allereerste nummer waarop de Opeth-fans getrakteerd werden na drie jaar stilte, de single Hjärtat vet vad handen gör die in juli jongstleden uitgebracht werd; op de Engelstalige versie bekend als  Heart in Hand.

Op die manier ging de show verder, huppelend tussen recenter werk en nummers uit albums van begin dit millennium zoals verder nog Reverie/Harlequin Forest net als The Leper Affinity een nummer van boven de 10 minuten. Een greatest hits show was het alvast niet, daarvoor kan je best terecht bij openlucht shows op festivals waar nieuwe fans kunnen aangetrokken worden, hier werden minder bekende parels gespeeld zoals Nepenthe uit Heritage of het fabelachtige The Lotus Eater uit Watershed die de fans van het eerste uur nogmaals kon warm maken dankzij de mix van prog en death metal in het nummer. Een derde en langste nummer uit het jongste album, Alting Tar Slut/All Things Will Pass luidde het slot in van de show in.

Uiteraard werden de fans niet naar huis gestuurd zonder een aantal bisnummers die wat schwung in de zaal brachten, Sorceress en het Opeth-nummer bij uitstek, Deliverance, uit de gelijknamige meesterwerken.
Naar goede gewoonte waren gedurende gans de show fans in het publiek die allerlei zinnen of woorden naar de frontman schreeuwden en uiteraard een humoristische repliek kregen van de master himself. De overige bandleden en eersterangs muzikanten bleven flegmatisch zoals dat wel gewoon is. Wat we op vorige Opeth-shows niet zagen was de sublieme lichtshow die bij deze In Cauda Venenum Tour hoort.

Opeth heeft in Brussel nogmaals bewezen dat zij heer en meester zijn in het leveren van tot in de puntjes afgewerkte nummers en show met altijd wel een humoristische knipoog van de meester zelf. De klank is niet altijd prima, ook niet in uitstekende zalen zoals de Ancienne Belgique, vanavond was het echter om duimen en vingers af te likken, ook bij The Vintage Caravan. Perfectie heeft een naam, Opeth.

Helaas konden we voor deze show geen fotopas bemachtigen waardoor we u enkel een schriftelijk verslag kunnen aanbieden. We hadden echter een medewerker aanwezig voor het Spaanse blad La Heavy, zijn foto’s worden eerstdaags beschikbaar op https://incakola.smugmug.com/Music