Afgelopen donderdagavond maakten we ons op voor een topavondje progressieve metal in Antwerpen. MCLX bracht drie uitstekende bands naar de Zappa. Starten deden we met Port Noir om erna drie kwartier The Ocean te krijgen en af te sluiten met Leprous die net een nieuwe langspeler uitgebracht heeft.
De Zweedse alternatieve progressieve rockband die de progressieve avond in gang floot was Port Noir. In mei brachten de mannen een derde langspeler uit, The New Routine, die me goed in de smaak viel, maar toch schatte ik hun vorig album iets beter in, Any Way The Wind Carries.
Het trio startte omstreeks 19:30 uur voor een reeds goed gevulde zaal met een nummer uit hun laatste album, Young Bloods. Van meet af aan zat het ritme van de band goed. Jammer genoeg kregen ze niet veel bewegingsruimte op het podium.
De set werd energieker en krachtiger ondanks het weinige respons van het publiek dat vooral gekomen was voor de twee andere bands en dan vooral de Noren. Hier en daar zag je wel enkele hoofden knikken in het publiek maar het bleef wachten tot het voorlaatste nummer, Old Fashioned, eer het publiek echt een uitbundig respons gaf. Afsluiten deden ze met 13, een nummer met een tamelijke poppy achtergrond maar het venijn zat in de staart van het nummer waarin het samenspel van drum, bas en gitaar op je afkomt, en je wist eventjes niet waar je stond.
De fakkel werd even later doorgegeven aan de Duitsers van The Ocean, die hun set aanvatten met Permian: The Great Dying, een nummer uit hun laatste langspeler die vorig jaar het licht zag. Zanger Loïc Rossetti en drummer Paul Seidel waren eventjes zoek op het podium. Deels door de duisternis maar anderzijds door de gitaristen en bassist die de voorgrond van het podium inpalmden. Loïc en Paul werden naar de achtergrond verwezen, de normaalste zaak voor een drummer maar de zanger zomaar in een hoekje stoppen leek met toch enigszins verbazingwekkend.
De set was vooral gefocust op de laatste twee albums, Phanerozoric I: Palaeozoic en Pelagial die al van 2013 dateert. Gitarist en bandoprichter Robin Staps kreeg jammer genoeg even te kampen met een technisch probleempje waardoor hij moet wisselen van gitaar tijdens het tweede nummer, Mesopelagic: Into The Uncanny. Het was gelukkig van korte duur en tegen dat het nummer aan de zwaardere stukken begon kregen we terug twee gitaren te horen. De Duitsers brachten ons in een soort trance gedurende hun set waarbij de growls van Loïc Rossetti naar mijn bescheiden mening de muziek van The Ocean hogerop tilt. Afsluiten deden de Duitsers met The Origin Of God. Het enig nummer van de avond dat niet uit de laatste twee albums afkomstig was maar wel op het bijna tien jaar oude Heliocentric. De communicatie met het publiek was bijna onbestaande op een aantal woorden in het Duits na, dit neemt echter niet weg dat de heren een prachtige set afleverden.
Omstreeks 21:30 uur was het dan eindelijk tijd voor de headliner van de avond: Leprous! De Noren brachten eind vorige maand hun zesde album uit, onze mening erover kan je hier lezen.
Starten deden ze met de eerste single van de nieuwe plaat, Below, meteen gevolgd door een tweede nummer uit het Pitfalls–album, I Lose Hope. Twee nummers waarbij de stem van zanger Einar Solberg op de voorgrond traden samen met de cello van de Canadese Raphael Weinroth-Browne.
Bij From The Flame steeg het aanzien voor deze band nog wat meer, iedere muzikant bewoog als een bezetene terwijl Raphael Weinroth-Browne centraal naar voor kwam met zijn cello om er een pootje te headbangen. Hierna werd de rust opgezocht met onder andere Alleviate, persoonlijk één van de sterkste nummers uit de nieuwe langspeler.
Bij veel bands speelt er een gitarist ook soms korte stukjes op de keyboards zoals bijvoorbeeld Persefone maar bij Leprous is dat niet het geval. Alle gitaristen bespeelden om beurt één van de vele keyboards op het podium. Quasi elk nummer kreeg een luid applaus van het talrijk aanwezige publiek, niet stampvol maar een mooie aanwezigheid voor midden in de week. De band waagde zich halfweg de show aan een cover, Angel, een nummer die oorspronkelijk van Massive Attack is, om vervolgens over te schakelen naar een van hun bekendste nummers uit The Congregation, meer bepaald The Price. Een nummer waarbij alle handen de lucht in gingen.
Met Distant Bells sloot Leprous de reguliere set af om na enkele ogenblikken nog voor twee nummers terug te keren. Mirage en The Sky Is Red waren de uitverkoren bisnummer waarbij het publiek voor een laatste keer uit het dak kon gaan. Leprous bracht een uitstekende set gekenmerkt door de tempowisselingen en waarbij vaak overgeschakeld werd van een rustig nummer naar een stevig en technisch nummer om verolgens terug te keren naar rust.
Een geslaagde avond in de Zappa met drie schitterende bands.
