[smart_review]

Soms ben ik wat laat met het (h)erkennen van bands die later tot mijn favorieten zullen gaan behoren. Ik negeer ze of doe ze aanvankelijk van de hand als ‘hype-bands’. ‘Iedereen vindt deze band ineens, out of the blue, zo geweldig, dat kan nooit wat voor mij zijn,’ hoor ik me dan denken. Self-defeatism en een beetje dom blijkt vaak later. De vandaag te bespreken band is hier bij uitstek het beste voorbeeld van. Alcest, Alcest en nog eens Alcest hoorde en las ik overal toen in 2016 de plaat Kodama uit zou komen. Ik haalde maanden lang de schouders op, totdat ik eens, op een donkere avond mijn headset op de kop zette en de plaat een kans gaf…

De rest is historie. Ik keek nooit meer om. Wat een muzikaal genie trof ik me toch aan. De Fransoos genaamd Neige stond zowaar met stip bovenaan mijn lijstje songwriters vanaf die dag en die heeft hij sindsdien ook niet echt meer verlaten. Met Kodama stal Alcest mijn hart, hersenen en gehele ziel en zaligheid.

Alcest heeft al vele benamingen versleten; shoegaze, blackgaze (een term voor eeuwig aan deze band gekoppeld), post-metal, post-black metal…whatever. Het kan echt m’n bolle reet niet roesten. Wat dit is, wat mij betreft, is top-of-the-motherfucking-hill metal. Goh, dit leest zo nogal als een subjectieve review… enigszins bevooroordeeld en niet geheel onpartijdig. Enfin, ik zal zoals gewoonlijk mijn best doen een zo goed mogelijk beeld van de plaat Spiritual Instinct te geven, zonder daarbij mijn enthousiasme te beteugelen.

Neige en trouwe kompaan en trommelaar Winterhalter hebben nogal wat metamorfoses ondergaan sinds debuut plaat Souvernirs d’un autre monde. Waar de tocht zwartgeblakerd begon, waren deze scherpe randjes tegen de tijd dat de plaat Shelter uitkwam helemaal weggepolijst. Jammer vonden sommigen, geweldig en innovatief vonden anderen. Ik zelf was blij dat met Kodama de blackmetalinvloeden weer terug van weggeweest waren en er een perfect equilibrium bereikt was tussen de hardheid en rauwe realiteit en de etherische droomlandschappen.

Wauw, vier alinea’s inleiding, ik ben weer eens lang van stof, maar dit is dan ook een release die niet kan worden afgedaan met een voetnoot of kattenbel. Waar in 2016 Kodama hoog in mijn eindejaarslijstje mocht prijken, dreigt Spiritual Instinct namelijk zomaar pole position in te nemen in 2019. Volgens de grootmeester stokbroodvreter himself is Spiritual Instinct het donkerste album dat ze ooit schreven en dat hoor je terug, de releasedatum is dan ook perfect aansluitend op de toon van het album. Ik wil er niet anders naar luisteren dan gehuld in een fleecedeken, in een nauwelijks verlichte kamer, met mijn trouwe headset op 11 en een glas donker gekleurde alcohol aan m’n lippen. Dit is een reis die ons mee neemt naar het hart van de ziel, een plek verlicht gelijk de kamer waar ik eerder over sprak. Heel vrolijk word je er niet van en daardoor nu juist wel…volgt u het nog?

Existentiële angst en onzekerheid, de betekenis van het leven, de zoektocht naar iets buiten het dagelijkse, stoffelijke bestaan en tijdens die tocht je eigenlijk duivels te lijf gaan om zo als een sterker mens uit de strijd te komen. Dat zijn zo wat van de thema’s die Spiritual Instinct rijk is. Trek je dat soort dingen, omwikkeld in een hypnotiseerde soundscape van geniale en vervoerende melodieën, nou helemaal niet, vraag dan in plaats van dit meesterwerk gauw de nieuwste cd van Sabaton aan Sinterklaas.

Waarop Kodama nog meer gekozen werd voor een geleidelijke opbouw van een track, met wat meer subtiliteit, klapt zijn opvolger er vanaf de eerste tonen lekker op. Geen tijd voor intro’s van 5 minuten meer, maar sneller ter zake. Er valt wat voor te zeggen. In dit geval wordt het namelijk prima in uitvoering gebracht en zit je direct in een song. De songs ontwikkelen zich alsnog en worden gedreven door de heerlijk stem van Neige die zich van zijn beste kanten laat zien, variërend van fluwelen stof tot grof schuurpapier.

De laatste jaren reviewde ik menig album dat ijzersterk begon en snel tot de singles kwam, om vervolgens als je oma’s tieten in te zakken. Beetje jammer, want je wilt kunnen blijven genieten tot het gaatje en niet meteen pieken om vervolgens teleurgesteld achter te blijven. De balans van Spiritual Instinct is perfect. Gelijk bij een zwaard van meestersmit Masamune ligt de balans van deze plaat precies in het midden bij de tracks Sapphire en mijn persoonlijke favoriete track van het jaar, het fenomenale L’Île des Morts. Tevens blijft dit album tot op het uiterste puntje vlijm- en vlijmscherp. Dit is een puur en nagenoeg foutloos kunstwerk. Het schittert, zonder verblinden en voert je mee als geen ander album dat ik me kan herinneren.

Alcest zoekt naar de grenzen binnen de stijl van sfeervolle (black) metal om stellig tot de ontdekking en conclusie te komen dat die grenzen niet bestaan, maar ooit bedacht werden door nu verlepte oude mannetjes die vastroestten. Het muzikale genie van met name Neige overstijgt het aardse en gaat het voorbedachte te buiten en ik ben blij en vereert dat ik deelgenoot mag zijn van zijn prachtige wereld via Spiritual Instinct. Chapeau, monsieurs, chapeau.