De Belgisch-Nederlandse band Spoil Engine kwam op 16 november de nieuwe plaat Renaissance Noire voorstellen aan het grote publiek. Deze werd  de dag ervoor voorgesteld, met onder andere een signeersessie in Mediamarkt. Dit helaas zonder gitarist Bart, die uit de band stapte vorig jaar wegens niet meer combineerbaar. Aangezien oprichter Steven ‘Gaze’ Sanders van Roeselare afkomstig is, werd het een echte thuismatch. Uitgenomen de voorgenoemde Bart, bestaat de band nog steeds uit vrouwelijk vocaal zwaargewicht Iris Goessens (een vijf à zestal jaar geleden weggeplukt bij Drunken Dreams), oprichter Gaze (ex-Deformity), drummer Matthijs Quaars en sinds 2017 ook het ‘Beest op de Bas’, Dave De Loco. De review van het album zelf kan u hier lezen!

Bij binnenkomst werd meteen al duidelijk hoe dicht de band bij zijn fans staat. Gitarist Gaze zat namelijk zelf aan de balie voor de ingangsbandjes, terwijl Dave (een dorpsgenoot) ons begroette. Beginnen deden we bijna meteen na aankomst met Stranger Dimensions. Het Gentse vijftal (duidelijk te horen aan het accent van zanger Michaël Blanquaert) brengt melodieuze metalcore. Op muzikaal vlak zijn ze te vergelijken met Killswitch Engage, terwijl de vocals eerder naar de stijl van Architects neigen Een interessante combinatie. Hier zit al zeker potentieel in, maar voorlopig was ik live niet helemaal overtuigd. De ep Heartless uit 2017 en de single Dying Light kunnen mij echter wel bekoren en zullen zich op z’n minst af en toe in m’n playlist bevinden. Uitkijken naar de evolutie is hier de boodschap.

Om kwart na 9 verwachtten we Bizkit Park, en wonder boven wonder waren ze op tijd. De band die werd gevormd rond zangers Niko Van Driessche (ex-Nailpin) en Bart Vriesacker heeft ook nog drummer Servaas Steurbaut (ex-Off the Cross) in de rangen. Vervolledigd wordt de band door gitarist en bassist Jan De Sorte & Frederik Verhoeven. Voor wie het nog niet gehoord heeft, zal ik het hier eens fijntjes en subtiel uitleggen: Bizkit Park brengt de beste nu-metalclassics in een eigen jasje, met soms volledige nummers en soms medleys. Ze geven zichzelf hiervoor een uur, maar halen alles uit de kast. Echt alles en iedereen uit die bijna gelynchte nu-metalperiode komt aan bod: Linkin Park, Limp Bizkit (begrijp je de naam al?), Drowning Pool, Slipknot, Deftones, Korn, Mudvayne, P.OD., Papa Roach, Disturbed, System of a Down… Daarnaast slagen ze er ook altijd in om het publiek uit hun hand te doen eten, en vooral Bart is hier de exponent van. Eindigen doen ze, zoals altijd, met Chop Suey. Dit keer kwam er echter nog een bedanking bij aan Spoil Engine zelf, omdat ze Bizkit Park onder hun vleugels namen toen de band nog in z’n kinderschoenen stond.

Dat terzijde, over naar le moment suprème! Je zag de roadies alles klaarzetten, snel nog wat gitaren checken, aan de kant van de bassist heel duidelijk 2 waterflesjes en minder duidelijk 4 pintjes plaatsen, en dan ging het licht uit. Stipt om 22u30 weerklonk de eerste noot van het nieuwe nummer Riot! en werden we meteen bedolven onder een lawine aan sound, en wat voor één. Deze show was tot in de puntjes voorbereid en was blijkbaar ook ontworpen om ons van de sokken te blazen. Bij mij zijn ze er alleszins in geslaagd. Het was zo goed dat ik er in feite niet veel meer kan over zeggen. Wie mij kent weet dat dit zeer zelden gebeurt, maar ik was sprakeloos. Ik was zo gefocust op de muziek dat ik zelfs niet merkte dat Iris tweemaal een (weliswaar kleine) kledingwissel had gedaan.

Ijzersterke oude en nieuwe nummers als Riot, The Hallow (Jeff Walker ‘kon er helaas niet bijzijn’ volgens Iris), Doomed to Die, Venom, Disconnect en Medicine vlogen ons om de oren aan een verschroeiend tempo. Stormsleeper was een heel sterk album, maar hier hebben ze pas echt hun sound gevonden. Ik stond echt versteld. En als we praten over oude nummers, denken we automatisch aan oude bandleden. Toen onze frontvrouw smeekte om een Wall of Death, verscheen daar plots, bijna uit het niets, oudgediende Bart Vandeportaele vlak in het midden. Na wat speels uitdagen tussen band en ex-lid, gaven ze het teken en werd hij opgeslokt door de Wall. Onder luid gejoel en na enkele omhelzingen kwam hij er gelukkig levend en wel uit.

Al bij al een dijk van een show en een dijk van een album. Na afloop ben ik meteen richting merchstand gegaan om het album op vinyl te halen (mooie marmerwitte plaat overigens) en dan huiswaarts te keren. Zowel ikzelf als mijn twee kompanen waren tevreden, heel tevreden zelfs. Money Well Spent, een ijzersterke show en een even sterk album die waarschijnlijk toch in enkele top 10’s of 20’s van 2019 zal verschijnen. In zijn genre misschien zelfs top 5. Op naar de volgende show, en hopelijk de festivals!