Devin Townsend bracht met Empath begin dit jaar na tien jaar Devin Townsend Project en na vijf jaar nog eens een soloplaat uit. Na een aantal performances op zijn eentje onder het motto An Evening With Devin Townsend was de tijd rijp voor een tour rond Empath met zijn nieuwe begeleidingsband. Parijs kwam als eerste aan beurt, dag drie was weggelegd voor het Nederlandse Tilburg. Daartussen zat de show in Antwerpen, ergens op ¾ van de weg tussen Parijs en Tilburg. Onze bevindingen van de show in Tilburg vindt u onderaan.

De hedendaagse Frank Zappa was al een tijdje uitgekeken op DTP en wou wat nieuws brengen. De eerste van de vier albums die Devin Townsend solo of met een ander project wil uitbrengen verscheen al in maart dit jaar.

De Britse prog metalband Haken mocht de afgeladen volle zaal gaan opwarmen en dit al vanaf 19:30 uur, kwestie dat alles zou afgelopen zijn eer de laatste treinen uit Tilburg vertrokken. Haken is inmiddels geen band meer die voorprogramma’s verzorgt, maar als je gevraagd wordt door Devin Townsend wuif je dat uiteraard niet weg. Omdat niet alle fans van Devin Townsend fans zijn van klassieke progressieve rock en metal en dus niet allemaal bekend zijn met de superband die Haken is, brachten de Londoners een gemengde set met vooral recent werk uit Vector en Affinity, hun twee laatste albums. Helaas bleef meer dan een handvol mensen plakken in de foyer tijdens de show van de Britten.

Na Puzzle Box en A Cell Divides uit Vector en Earthrise uit Affinity kwamen de jongens met Nil by Mouth, een instrumentaal nummer van om en bij de zeven minuten waarin de heren lieten zien wat die in hun sas hebben, één voor één topmuzikanten. Hier en daar zag je mensen staan kijken naar the next big thing in progressieve metal met open mond van verbazing. Haken was top. Haken is top. En dan moest Cockroach King uit het derde album van de band, The Mountain, nog uit de mouwen geschud worden, een nummer die bij het begin me deed terugdenken aan Angelo Branduardi en invloeden heeft uit de seventies, toevallig het decennium waarin Branduardi zijn grootste successen kende.

Van de seventies maakte de band een sprong naar het volgende decennium met 1985 als laatste nummer van de avond, eentje met een volwaardige knipoog naar de eighties met het hevige gebruik van synthesizers uit die tijd. Naar het einde van het nummer toe zagen we Ross Jennings plaats nemen achter de opstelling van de Mexicaanse toetsenist Diego Tejeida terwijl deze op het voorplan trad met zijn keytar. De lat werd door Haken meteen hoog gelegd voor Devin Townsend, onbegrijpelijk dat heel wat bezoekers in de bar bleven tijdens de set van Haken.

Tijdens het half uur tussen beide bands werd het podium aangepast en kregen we muziek te horen uit ver vervlogen tijden die aan Hawaï deed denken, het podium werd dan ook in een Hawaiiaanse sfeer gedompeld.

Devin Townsend verscheen om 20:45 uur uitgedost in een Hawaii-hemdje net als de andere leden van zijn huidige begeleidingsband waaronder Mike Keneally, één van de drie andere gitaristen naast Marcus Reuter en zangeres Ché Aimee Dorval. Bassist Nathan Navarro, ondanks zijn Spaans klinkende naam afkomstig uit Massachusetts, vulde het snaarinstrumenten team aan. Inderdaad, er stonden niet minder dan vier gitaristen op het podium tijdens bepaalde nummers terwijl de meester vocaal bijgestaan werd door de bevallige Ché Aimee Dorval, met wie Devin Townsend het voortreffelijke project Casualties of Cool vijf jaar geleden op poten zette. Morgan Ågren was de man achter de drumkit met drie basdrums, eveneens drummer bij Casualties of Cool, terwijl Diego Tejeida van Haken tijdens de tour een dubbele shift draait en ook nog barman van dienst is.
Het volledige gezelschap werd nog eens aangevuld door drie koorzangeressen op een podium naast Morgan Ågren.

De show begon met Diego Tejeida die van achter zijn keyboards opstelling cocktails klaarmaakte voor zijn collegae muzikanten. De eerste die een drankje kwam ophalen was Marcus Reuter gevolgd door Mike Keneally en de knappe Ché Aimee Dorval. Een voor een kwam de begeleidingsband het podium opgewandeld met onder luid applaus de grootmeester gewapend met zijn Framus Stormbender als allerlaatste die uitgebreid het massaal opgekomen publiek begroette.

Er was nog iemand van Haken aanwezig maar dan voor het podium, meer bepaald in de fotopit. Frontman Ross Jennings stond tussen de fotografen gedurende de eerste twee nummers met zijn Nikon D3s en verliet de pit samen met de rest van de fotografen toen we na twee nummers al de laan uitgestuurd werden door een security dame die nummers niet goed uit elkaar kon onderscheiden.

Met de eerste twee nummers uit het jongste album, Empath, waren we al zoet voor een dik kwartier waarin nogal lollig gedaan werd door Devin Townsend en Mike Keneally. War was het derde nummer van de show, een nummer dat in het verleden meermaals live gebracht werd in het gezelschap van Anneke Van Giersbergen maar deze was op zondag 17 november alvast niet te zien op het podium in Tilburg waar al vier dames het podium bevolkten en het beste van zichzelf brachten. Na War kregen we Sprite dat misschien wel het minst boeiende nummer van de avond was naar mijn bescheiden mening.

Na vier nummers was het moment aangebroken voor een reeks Devin Townsend Project-nummers beginnend met Coast waarbij een onderonsje tussen de meester zelf en zijn Casualties of Cool-acoliet Morgan Ågren vooraan het podium gebracht werd waarin de drummer gebruik maakte van een klein slaginstrument bediend met één drumstok en zijn ander hand een rateltje. In dit nummer en uiteraard ook nog in andere toonde Townsend aan welke prachtige snarenbezweerder hij wel is.

Bij het begin van Why kregen we Ché Aimee Dorval te zien in een roze tutu die meer weg had van een geboortesuiker verpakking, even later kwam de Vancouverite aangewandeld in een zwarte tutu waardoor je een grote tattoo op zijn rechter been kon waarnemen met het opschrift Canada. Meteen haalde zowat iedereen die een smartphone op zak had zijn toestel boven om een foto te maken van wellicht twijfelachtige kwaliteit.

Meteen na Why volgde het wellicht meest geapplaudisseerde nummer van de avond, het prachtige Lucky Animals dat de zaal in rep en roer zette. Zodoende gingen we stilaan maar zeker naar het einde van de set toe, we waren toen al ruim anderhalf uur opgeschoven in de show.

Genesis en Spirits Will Collide uit Empath werden uitverkoren om de reguliere set af te sluiten. Bij het eerste nummer trok DT nogmaals alle registers open terwijl het laatste nummer ingezet werd met een plaatselijke vlag rond de nek en lichaam van de Canadees die samen met de vier dames Spirits Will Collide akoestisch bracht.

Als eerste nummer van de bisnummers werd het publiek warempel een disco-nummer voorgeschoteld van de legendarische The Trammps, Disco Inferno. Dit getuig van lef wat de fans van Hevy Devy niet verbaast, je kan immers alles verwachten van het Canadese genie. De langbenige donkere parel die zijne hoogheid Townsend aanvulde op zang kwam in dit nummer helemaal tot haar recht en leek wel een diva.

De show werd afgesloten met Kingdom uit Physicist dat hij opnam met de muzikanten van Strapping Young Lad, misschien wel het meest bombastische nummer van de show.
Met Ché Aimee Dorval en Morgan Ågren was het voltallige Casualties of Cool-team aanwezig, helaas werd geen enkel nummer uit het voortreffelijk album dat het trio voortbracht gespeeld in 013 wat niet belette dat beide shows om duimen en vingers af te likken waren.