Omstreeks 18:15 belande ik aan de deuren van de AB en tot mijn grote verbazing stond er nog niemand aan te schuiven. Niemand minder dan het West-Vlaamse Stake speelde hier afgelopen donderdag zijn releaseshow. “Who the fuck is Stake?” wel dat is de doorstart van de Wevelgemse post-metal/sludgeband Steak Number Eight. Nog steeds dezelfde vier mannen, maar onder een andere naam.
Eer de West-Vlamingen het podium afbraken werd de zaal opgewarmd door de Franse band Celeste. Dit kwartet uit Lyon bracht ons een mix van hardcore, metal en black metal waardoor het publiek in de ideale atmosfeer werd gebracht.
De Fransen kwamen het podium op met vier lampen op hun hoofd die ze gedurende heel de set bleven dragen, zo kwam er een rode schijn op ieder van hun voorhoofden. Dit maakte me bang als fotograaf dat dit een zeer weinig en slecht belichte set ging worden. Alles was minder waar en het viel best mee. De mix van de stadsgenoten van wijlen Paul Bocuse kreeg vaak ook inclinaties naar sludge. Zeer passend bij wat de mannen van Stake brengen.
De Fransen waren niet meteen spraakwatervallen on stage, gedurende bijna heel de set kregen we geen woord te horen, bij het starten van de voorlaatste nummer werd het publiek eindelijk toegesproken maar helaas kon ik er op de eerste rij jammer genoeg niets van begrijpen. Ondertussen was de zaal zo goed als helemaal volgelopen en kregen we nog een half uurtje respijt voor we werden aangevallen door de barrage van sludge noise.
Het Franse kwartet werd ingeruild voor een West-Vlaams kwartet. Stake kwam het podium opgestormd en lanceerde meteen Devolution. Het bleef rustig in de zaal voor dit kalm nummer die een deel van het publiek meteen in een soort trance bracht. De rust was echter van korte duur, onmiddellijk werd er overgegaan in Catatonic Dreams waarbij een moshpit ontstond en niet meer tot stilstand kwam tot de encore. Deze eerste single van de nieuwe plaat leent zich dan ook ideaal tot een moshpitstarter.
Na deze geweldige start begon Brent Vanneste het publiek aan te spreken en vertelde ons dat de band er lang over getwijfeld had om nummers van Steak Number Eight te spelen waarna de eerste tonen van Return Of The Kolomon de zaal in vlogen, het eerste nummer van het laatste album als Steak Number Eight. Rouwig ben ik er persoonlijk niet om, dit is een van mijn lievelingsnummers. Het publiek rouwde er evenmin om, het moshfeestje achter me bleef gewoon verder gaan en tolde als het oog van een tropische cycloon.
In een snelle barrage gingen we door de volgende vier nummers heen waarbij het publiek constant bleeft bewegen. Headbangers, moshers, … voor elk wat wils. Na vier Stake-nummers was het nog eens tijd voor een oud nummer. Your Soul Deserves To Die Twice van Kosmokoma was het volgende Steak Number Eight nummer dat ten ore viel.
Nog zo’n schitterend nummer waar het publiek en mezelf maar al te blij waren om dit nogmaals live te horen. Ook het volgende nummer was van diezelfde Kosmokoma-plaat, Gravity Giants.
Terug naar de band die hier vanavond voor ons staat en we kregen nog twee Stake-songs: Critical Method en Careless. Hiermee eindigde de reguliere set, het publiek genoot met volle teugen van deze show. Van begin tot einde was er een moshpit, het publiek was volop aan het meezingen, de band had het zichtbaar enorm naar zijn zin, …
Dan kwam de band terug het podium opgedraven om nog enkele afscheidsnummers te brengen. Het eerste daarvan deden ze wat geïmproviseerd (of helemaal niet) met frontman Brent op piano. Alles verliep vlot tot de bij de eerste paar zangstrofen waar de microstaander een dipje kreeg en steeds lager en lager begon te zakken. Restart, Brent begon te vloeken op een gemoedelijke manier en herpositioneerde de staander maar dat lukte hem niet ,dus kwam er een roadie soelaas brengen waarna Brent de wijze woorden “You had one job dude” bracht waarna het publiek welgemutst reageerde. Geen slechte gevoelens in de AB, het was allemaal fun. Het statief was hersteld en we kregen opnieuw de eerste noten te horen van Human Throne waarvan de eerste strofe werd gebracht door Brent Vanneste solo op de piano en vervolgens werden vervoegd door de overige bandleden. Het dak van de Ancienne Belgique werd voor een laatste keer weggeblazen. Afsluiten deden de mannen van Stake met Black Eyed.
Stake liet een uitstekende indruk na op het publiek en zijn legendarische liveshows als Steak Number Eight kregen een nieuw leven onder de naam Stake. Steak Number Eight is dead, long live Stake. De releaseshow voor Critical Method was een fenomenaal succes, het bordje “Sold Out” prijkte dan ook aan de deur. Deze show maakt een grote kans tot mijn beste liveshow van 2019!
Setlist
- Devolution
- Catatonic Dreams
- Return Of The Kolomon
- The Absolute Center
- Everybody Knows
- Eyes For Gold
- Doped Up Salvations
- Your Soul Deserves To Die Twice
- Gravity Giants
- Critical Method
- Careless
Encore:
- Human Throne
- Black Eyed
0 reacties