Het gaat hard voor het uit Oekraïne afkomstige Jinjer. Waar initieel nog vaak te horen viel dat dit gezelschap duidelijk een muzikale richting moest zoeken, lijkt vrijwel iedere metalhead anno 2019 deze machine in de armen gesloten te hebben. Wat Jinjer de luisteraar voorschotelt is ook niet mis: gaande van cleane, jazzy zangpartijen tot allesvernietigende blastbeats. Nagenoeg iedereen komt aan zijn trekken. Wanneer bekend raakte dat Jinjer eind 2019 Europa zou aandoen, met in haar kielzog The Agonist, ging het ook hard met de ticketverkoop. Meer dan eens diende de zaal van een upgrade voorzien te worden. Zo ook in Vlaanderen, waar de show initieel gepland stond in Kavka, maar door de verschroeiende ticketverkoop noodgedwongen moest uitwijken naar Zappa. En zelfs dan nog mocht de organisatie, zoals in de rest van Europa, het bordje “uitverkocht” uithangen. Space Of Variations en Khroma verzorgden het voorprogramma.

Enig opzoekingswerk vooraf leerde mij dat Space Of Variations wel een band zou kunnen zijn die mij weet aan te spreken. Wanneer de band er rond de klok van 19u00 een lap opgaf, bleef ik aanvankelijk toch wat op mijn honger zitten. Het geluid zat nog niet volledig goed en ook de band zelf had even de tijd nodig om er in te komen. Gelukkig was dit euvel vrij snel van de baan, want met het nummer Tibet wist Space Of Variations mij al aardig aan het bewegen te krijgen, en ik was lang niet alleen.

De combinatie van knallende metalcore en een lichte elektronische onderlaag wist Zappa aardig te smaken. Space Of Variations was nu echt op kruissnelheid geraakt en trakteerde een reeds aardig gevulde zaal op nog enkele krakers zoals onder meer Razorblade. Met het aanstekelijke Fuck This Place Up kwam er een explosief einde aan een verrassend sterke set. Space Of Variations kreeg aardig wat positieve respons tot grote vreugde van de band zelf. Het beloofde een mooie avond te worden…

Khroma was voor mij persoonlijk het grote vraagteken vanavond. De eerlijkheid gebiedt mij namelijk te stellen dat ik nog nooit eerder van dit gezelschap gehoord had. Wanneer de band er na een uitgesponnen intro de beuk inzette, viel mijn mond open van verbazing. Niet direct in positieve zin, maar ook niet in negatieve zin. Waar ik normaliter vrij snel een oordeel klaar heb over een muzikale prestatie, weet ik Khroma zelfs na een halfuur nog steeds geen plaats te geven. Aan de reactie van het publiek te zien, was ik trouwens niet de enige die met zijn gedachten in het ijle niets bevond. Na ieder nummer bleef de reactie van het publiek geheel neutraal, wat mij een zeer bevreemdend gevoel opleverde. Ik kan dan ook niet anders dan concluderen dat Khroma muziek produceert voor een echte nichepubliek, waar ik evenwel niet direct toe zal behoren.

The Agonist daarentegen is van bij het album Lullabies For A Dormant Mind een band die wist te fascineren. Het verhaal van Alissa White-Gluz en Arch Enemy is bij vrijwel iedere metalhead bekend. Dat diezelfde Alissa ondertussen ook al vijf jaar geleden werd weggeplukt bij The Agonist zal misschien niet bij iedereen even bekend zijn. In tegenstelling tot vele zelfverklaarde fans stond ikzelf vrij neutraal ten opzichte van vervangster Vicky Psarakis: beide dames hebben namelijk hun capaciteiten, maar moeten op plaat wat mij betreft niet echt voor elkaar onder doen. Bovendien is het pas verschenen album Orphans een plaat die mij zeker kon bekoren, waardoor de verwachtingen vrij hoog lagen.

Jammer genoeg bleek het geluid vanavond de grootste boosdoener. Bij deze dan ook een warme oproep om de geluidstechnicus van dienst een aardig op zijn of haar vingers te tikken, want wat dit individu vanavond liet optekenen, is wat mij betreft geheel onaanvaardbaar. De gitaren stonden namelijk veel te scherp in de mix en overstemden werkelijk alles, zowel de bass en de drums als de stem van frontvrouw Vicky Psarakis. Op die manier ging het ijzersterke Panophobia volledig, maar dan ook volledig de mist in. Gelukkig werd er tijdens het optreden nog het een en het ander gecorrigeerd, maar het kalf was jammer genoeg al lang verdronken. De reactie van het publiek was dan ook tekenend. Na een warme oproep van de band ontstond er bij Gates Of Horn And Ivory nog een beperkte moshpit, maar dat was het dan ook. Gelukkig stond de band zelf, naar omstandigheden, vrij solide te presteren, wat resulteerde in een sterke performance van het psychedelische nummer Dead Ocean.

Over Vicky Psarakis is, zoals reeds werd aangehaald, heel wat inkt gevloeid. Enerzijds onterecht, want Vicky beschikt over genoeg vocale capaciteiten om haar spreekwoordelijke mannetje te staan. Anderzijds gebiedt de eerlijkheid mij evenwel te stellen dat de nummer ten tijde van Alissa White-Gluz voor Vicky misschien toch net iets te hoog gegrepen zijn. Zeker geen schande, want beide dames beschikken namelijk over een vrij uiteenlopende cleane zangstem. Vicky mag dan geen Alissa zijn; dit geldt ook andersom, voor alle duidelijkheid.

Ondanks de inzet van de band, gooide het erbarmelijke geluid heel wat roet in het eten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de verwachtingen zeker niet ingelost geweest zijn vanavond. Hopelijk keert de band snel terug voor een herkansing, want The Agonist is zeker en vast een band die heel wat in haar mars heeft!

Na een vrij uitgebreide pauze, was het dan eindelijk tijd voor het hoofdgerecht van de avond. De spanning in een uitverkocht Zappa was rond de klok van 22u00 zeer hoog gespannen. Wanneer er dan nog eens een aftelklok van maar liefst drie minuten geprojecteerd werd, was het hek helemaal van de dam. Na drie tergend trage minuten verscheen Jinjer dan eindelijk ten tonele om er vervolgens meteen een lap op te geven met Teacher Teacher. In tegenstelling tot The Agonist zat het geluid er meteen ‘boenk’ op en kon Zappa helemaal uit haar treden. Wat volgde was ware dollemansrit die maar liefst bijna 75 minuten zou aanhouden.

Waar Teacher Teacher nog enigzinds rustig onthaald werd, barstte de moshpit volledig los bij het daaropvolgende Sit Stay Roll Over, afkomstig van King Of Everything, het album van de grote doorbraak. Wat volgde was een fenomenale best off, waarbij de nadruk voornamelijk lag op het tweeluik Micro en het recentelijk verschenen Macro, waarbij tijdens het nummer Judgement (and Punishment) zowaar echte reggae beats door de boksen weergalmden. Het publiek lustte duidelijk wel pap van deze muzikale diversiteit.

Frontvrouw Tatiana Schmaylyuk had zich naar de herfstachtige weersomstandigheden gekleed en had vanavond iets meer om het lijf dan we van haar gewend zijn. Op vocaal vlak was er echter niets op aan te dingen: Tatiana vuurde de ene diepe growl na de andere af, waarbij ogenschijnlijk moeiteloos overgeschakeld werd naar een cleane uithaal, waar menig hedendaags popbraaksel nog een aardig puntje aan kan zuigen. Dat Tatiana heel wat in haar mars had, was algemeen geweten, maar de dame in kwestie lijkt met de dag nog beter en beter voor de dag te komen. Mocht dit zelfs al mogelijk zijn. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat een nummer als Who Is Gonna Be The One, dat prat gaat op vocale diversiteit, vanavond een van de absolute hoogtepunten was.

Maar niet alleen Tatiana leverde vanavond een prima prestatie af. Ook de rest van de band stond op uitmuntend, zelfs buitenaards niveau te musiceren. Gitarist Roman Ibramkahlilov heeft geen rythm guitarist naast zich nodig en slaagt erin het indrukwekkend spectrum aan gitaargeweld alleen te bolwerken. Mocht hij al steun nodig hebben, kreeg hij die vanavond, zoals gewoonlijk trouwens, van bassist Eugene Kostyuk die noot na noot een pure vorm van virtuositeit uitstraalt en zonder enige twijfel tot een van de absolute grootmachten van de bas gerekend mag worden. Voeg daar nog een monster achter de drums aan toe in de vorm van de heer Vladislav Ulasevish en je bekomt vanzelf een band die reeds heel wat potten weet te breken, maar die binnen x-aantal jaar ongetwijfeld tot een van de grote headliners van de toekomst zal behoren. Iets wat hoog tijd wordt, want al die oude knarren (lees ‘vergane glories), die blijven teren op prestaties uit de jaren 70 en 80, beginnen aardig op mijn systeem te werken…

Met het verschroeiende Words Of Wisdom kwam er een eind aan de reguliere setlist, waarna Jinjer direct daarna opnieuw het podium betrad om met Pisces een korte, zij het impressionante bisronde op het publiek los te laten. Een nummer dat werkelijk alle capaciteiten van ieder bandlid op maximale wijze in de verf weet te zetten. Jammer dat er vanavond geen tijd was voor een extra bisnummer, maar dat kon de pret niet drukken. Ik onthoud vooral de sterke opener van Space Of Variations en het sublieme geweld van Jinjer. The Agonist stelde niet teleur, maar kampte met een afgrijselijk slecht geluid. Khroma was dan weer een groot vraagteken en zal dat ook na vanavond blijven. Mij hoor je alvast niet klagen. Een pluim tot slot voor MCLX om dergelijke straffe acts naar Zappa te laten afzakken!