[smart_review]

Uit de geboorteplaats van Californië, San Diego, zijn de extreme metallers van Cattle Decapitation afkomstig. Met Death Atlas bracht de band eind november zijn zevende studioalbum uit.

Sinds de voorganger The Anthropocene Extinction valt er een en ander te vertellen wat betreft de bezetting van de inmiddels vijfkoppige band. Bassist Derek Engemann mocht beschikken en werd vervangen door Olivier Pinard (Cryptopsy). Extra gitarist van dienst is Belisario Dimuzio. Deze laatste kent ondertussen het klappen van de Cattle-zweep. Hij werd immers meermals gevraagd mee te toeren. Het strakke ritmegitaarspel van de man werd beloond met een vaste plek.

Death Atlas begint waar The Anthropocene Extinction ophoudt: intro Anthropogenic: End Transmission (de titel geeft het weg) is een amalgaam van soundsnippets en radioberichtjes in verschillende talen. De toon wordt hier meteen gezet: Death Atlas heeft geen prettige boodschap mee. Het album staat vol aliteraties naar de huidige, erg precaire, globale toestand. De band heeft heel wat op zijn lever. Dat is te merken aan de diverse thema’s die aangehaald worden: overbevolking, dierenleed, milieu, afgunst… Hier treedt de band een beetje buiten haar comfortzone als anti-vleesindustrie-boegbeeld en durven ze ook andere problematiek aankaarten. Ze bieden ook meteen een oplossing Songtitels als Bring Back The Plague, The Great Dying (in twee delen) of Finish Them. De vlag dekt telkens de lading.

Muzikaal wordt er als vanouds retestrak afgeleverd. De ultrasnelle basdrums van Dave McGraw staan als een huis en dragen het monsterlijke geheel. Gitaartandem Elmore–Dimuzio leveren strakke riffs en ijle solo’s af. De vocalen van Travis Ryan komen dan weer eens uit zijn darmen, dan weer staccato uit de opgespannen stembanden. Daarnaast werden een hele rist gastmuzikanten er bij gesleept om een erg dynamisch geheel te creëren: Laure Le Prunenec (Igorrr, Ricinn), Riccardo Conforti (Void of Silence), Dis Pater (Midnight Odyssey), Jon Fishman (Phish). Ook het koperensemble Ottone Pesante mocht een koperen duit in het zakje doen.

Met dik 55 minuten klokt de plaat nogal lang, zeker voor een album met extreme inhoud. Af en toe durft het toch te vervelen. Gelukkig zit er bij regelmaat toch inventiviteit en wat rust middels knappe intro’s. Death Atlas vorm een negen minuten durende, episch aanvoelende sluitsteen van een erg sterk album, zoniet het beste wat Cattle Decapitation tot nu toe heeft uitgebracht.