Zo op de valreep van het jaar staat er ons veel moois te wachten op de concertagenda’s van zowel België als Nederland. Een overvol programma dat yours truly van hot naar her zal slepen om zoveel mogelijk mee te krijgen van al dat lekkers. Sinterklaas is in het land en trakteert ons op enkele prachtshows en aangezien ik het hele jaar toch braaf geweest ben, aldus mijn wederhelft, werd mij al dit prachtigs zo in de schoot geworpen.

Het feest begon al voor de maand december van start was gegaan en ik trok vol goede moed, op een gure, regenachtige avond richting Borgerhout, Antwerpen om daar een drietal acts te gaan aanschouwen. Als amuse bouche zou de Britse dame A.A. Williams de avond openen, als voorgerecht zou Vlaamse trots in bange dagen Brutus de toon verderzetten om vervolgens tot het hoofdgerecht van Zweedse gehaktballen te komen: het altijd verbluffende Cult of Luna.

Ondanks ik regelmatig naar de Trix af mag reizen, om daar steeds weer te genieten van wat men me voorschotelt en je zou zeggen dat ik inmiddels gewend moet zijn aan de logistieke nachtmerrie die Antwerpen heet, liet ik me opnieuw verrassen door de files die blijkbaar onvermijdelijk zijn als ik naar de Trix wil. Bij het ophalen van mijn perspas kwam ik er helaas achter, dat ik op de achtergrond nog net de laatste tonen van het melancholische stemgeluid van miss Williams kon horen. Toch jammer gezien ik me door m’n collega liet informeren dat het een prima optreden was geweest. Fuck you forensen, dat gebeurt me nu keer op keer. Neem de bus in het vervolg en laat mij toch vooral tijdig arriveren in Borgerhout.

Tijd om nog gauw even de pisbakken in de kelder te bezoeken, een peuk te roken in de koude, winterse wind en dan terug naar binnen voor Brutus. Ik moet bekennen dat ik nog weinig van dit trio gehoord had, anders dan hun naam, die toch wel steeds vaker binnen mijn cirkels van bekenden te horen was. Ik had me de avond tevoren toch nog even te goed gedaan aan hun nieuwe album tijdens het uitlaten van mijn trouwe viervoeter en ik was aangenaam verrast. Ik had daarnaast begrepen dat de set eerder dit jaar op JERA on Air ook drukbezocht en bejubeld was. Louter goed nieuws dus!

Nu ben ik sowieso vaker goed te spreken over A. Vlaamse trio’s, denk aan een Wiegedood en B. bescheiden, haast verlegen Vlaamse meisjes op zang, denk Oathbreaker, dus op papier was Brutus al een winnaar van formaat.

Ik word op deze avond dan ook niet teleurgesteld. Hoe ontzettend tof is het dat de jonge dame niet alleen een stevige strot heeft waar ze met gemak de mooiste tonen en ook nog eens screams uitkrijgt, maar dat ze ook nog eens heerlijk nonchalant weg zit te trommelen op haar summiere drumkit. Het voelt allemaal erg natuurlijk aan en de sound is tegelijkertijd meeslepend als ook erg uplifting. Ik krijg er spontaan goede zin van als ik er nu aan terug denk, dat is toch een geweldig visitekaartje.

Het samenspel van de drie mag wellicht hier en daar nog wat sterker. De bassist heeft zo nu en dan wel wat interactie met vocaliste Stefanie, maar gitarist Stijn lijkt min of meer op zijn eigen planeet te spelen. Zeker als je maar met z’n drieën op het podium staat is de synergie erg belangrijk. Ach het is azijnzeiken. Feit blijft dat de set heerlijk in het gehoor ligt en ik er bij sta de huppen op m’n benen, iets wat mij totaal vreemd is normaliter.

De set vliegt dan ook voorbij. Te kort als je het mij vraagt, maar dat krijg je als de band erna een monsterset speelt van bijna twee uur. Jammer van de ene kant dus, maar ook goed om zo kennis gemaakt te hebben met deze band. Daar gaan we vast meer van horen in de komende jaren.

Na een Maes of drie (wie houdt dat eigenlijk bij…?) was ik dan klaar voor het grote werk. In de afgelopen weken zijn we op de redactie van Amped-Up al weer koortsachtig aan de slag gegaan met de eindejaarlijstjes en Cult of Luna’s nieuwe album, A Dawn to Fear mag en zal daar zeker niet in ontbreken. Tevens had ik, tijdens het invullen van de voorlopige keuzes, bij de categorie ‘beste show van 2019’ Cult of Luna in de Trix al opgeschreven, dit zo’n twee weken vóór het daadwerkelijke concert. Ik had al wel meer toffe dingen gezien dit jaar, maar ik was er al van overtuigd dat dit alles van tafel zou blazen, mede doordat ik de film YEARS IN A DAY al zo’n 10 keer op YouTube had bekeken en ik dus enigszins wist wat er te wachten stond.

Welnu, niets deed me daadwerkelijk voor te bereiden op de realiteit van deze avond. Het podium was inmiddels compleet verhuld in een dichte mist. Schotland in de herfst was er niets bij. Schimmen betreden het podium, silhouetten van de Zweedse grootmeesters der post-metal. De intro doet de sfeer nog bleker lijken, een ongemakkelijk, onbehagelijk gevoel kruipt over m’n ruggengraat. En dan vallen de eerste mokerslagen van The Silent Man de slopende opener van het nieuwe album en begint de volledige zaal als automatisch met het hoofd te deinen, sommigen van ons met de ogen gesloten.

Wat een geweld worden onze zintuigen toch aangedaan. Al gedurende de eerste track raak ik volledig ondergedompeld in een steeds duister wordende wereld, waarin het geluid van het podium voelt als een ware molensteen die, vastgeketend aan m’n nek, me steeds verder de diepte in lijkt te trekken. Het doet me denken aan mijn eerste mis van Amenra. Een avond die ik destijds ook volledig gesloopt en verdoofd verliet. Dat was echter na een volledige set, nu waren we slechts één song in de set ver.

Ik realiseer me hoe heerlijk het vind om op deze manier uitgedaagd te worden door muziek. Het valt me zowel lichamelijk als geestelijk aan en prikkelt m’n intellect. Het zet aan het denken en schakelt nu juist al het denken uit. Het gaat rechtstreeks naar het diepste van je gevoel en trekt daar aan alle losse en openliggende zenuwuiteinden.

De vocalen van Johannes Persson zijn wat mij betreft ook zonder gelijke. Zijn brul klinkt als die van een getergde beer in een Russisch circus, of die van de Revenant op het monent die zich te goed doet aan het gezicht van Leonardo DiCaprio. Gruwelijk, vol van pijn en woede en ongetemde agressie. Het is geen death growl, het zijn geen screams. Het doet me vooral denken aan metal/hardcorevocalen van de bovenste plank, maar dan toch ook weer iets geheel eigens. Ik heb niets dan bewondering voor deze enorme brulboei en zijn uithoudingsvermogen en consistentie. Zie dat maar eens twee uur aan een stuk vol te houden op een podium dat grijs staat van de rook.

Twee drummers, drie gitaristen, een bassist en een toetsenist maken deze band tot iets unieks. Wie brengt er in godshemelsnaam twee drummers mee? Nou Cult of Luna dus en het is geen moment overbodig of te veel. En drie gitaristen, waar anders dan bij Iron Maiden zagen we dat nog meer dan? Precies, Cult of Luna dus. Het maakt dat deze band klinkt als een wervelstorm en een tsunami in een. Moeilijk om dat op papier uit te leggen, maar het is alomvattend, alles verzengend en vooral overweldigend.

Doordat er geen ruimte is voor een praatje met het publiek, het zou de zaak ook afbraak aan hebben gedaan, is er ruimte om maar liefst negen nummers in de set te proppen. Met hoogtepunten als And With Her Came the Birds en Lights on the Hill in het midden van de set is mijn oordeel inmiddels al geveld en bezegeld. Dit is het beste wat ik dit jaar gezien heb en nog ga zien, het summum van beleving van muziek in een livesetting.

Nadat The Fall de avond en het doek heeft doen vallen, strompel ik meer dan dat ik nog loop de zaal uit. Het duurt even voordat ik me realiseer waar ik ook al weer geparkeerd sta en ik rijd uiteindelijk, geheel onverantwoord en buitenzinnen terug naar huis. Er is bom afgegaan in m’n arme hoofd en ik weet niet of ik er nog van wil herstellen …