In het holst van de Waalse winter begaf ik mij op onbekend Belgisch terrein. Anders dan de sporadische survival tocht, onder invloed van een sloot speciaal bier, in de Ardennen, kom ik maar zelden aan de Franse kant van de taalgrens. Als ik dan toch een uitzondering moest maken was dit wel de beste gelegenheid die ik me maar kon wensen: Mass Deathtruction Festival in Wavre!

Want wat een smulpartij was de line up die ze ons voorschotelden! Om je vingers tot op het bot toe af te kluiven. Namen alles Dark Funeral en het gelauwerde Mgla prijkten als pronkstukken op de poster en het deed mij watertanden. De lijst werd mooi aangevuld met wat meer brutal bakken herrie als het Poolse Azarath, ooit eens begonnen door Inferno en mijn streekgenoten Severe Torture, die 10 jaar na hun laatste opnames aan een terug-van-weggeweest tour bezig waren.

En of dat dan al niet genoeg was… de een z’n dood is de ander z’n brood, zo ook in metal land, want door een faillissement in Gent, mochten Mass Deathtruction niemand minder dan Hamferð en het door mij geliefde Borknagar toegevoegd worden aan de bill. Het was alsof de duvel er mee gespeeld had en dan zit het dus wel snor.

Enfin! In Wavre aangekomen, deed het stadje me vooral denken aan een deprimerende scene uit een Oost Duitse b-film. Perfecte backdrop dus voor wat er die avond komen ging. Perfect was ook het weer, bleek, grauw, koud en onbehagelijk… laat het feest beginnen! De spiksplinternieuwe venue, prominent gelegen, had duidelijk nog wat te winnen aan sfeer. Een strakke betonnen bak, met weinig tierelantijnen en/of sfeer. Het deed eerder denken aan een leegstaand kantoorgebouw. De TL-bakken in de lobby deden niet veel om het ongemak te verlichten helaas.

Ach ik zette me eroverheen. Tijd om eens te gaan zien wat de dag zou brengen. Wat het was een lange rit. Niet de toch naar Walonië, dat viel alleszins mee, maar wel het programma, want met de laatste twee bands erbij kregen we 14 uur festival voor de kiezen, hetgeen uiteindelijk nog een uur uitliep ook. Slopend! Maar zeker de moeite waard.

Hamferð

Deze mannen waren maar een vreemde eend in de bijt. Met hun strakke stage outfits, gehuld in kostuum compleet met stropdas, deed het kort aan The Hives denken.  De band komt van de Faroe Eilanden als je me nog een band van die verlaten rots in de Atlantische Oceaan kunt noemen, vind ik het knap. Je hoort hun afkomst zeker terug in hun muziek. Het is alles behalve lichtzinnig of ‘uplifting’. Hamferð speelde hun eigen show.

Niet helemaal op hun plek in het Death/Black gezelschap van de rest van het festival, stonden ze zeker hun mannetje en verbaasden ze menig verstokte extreme metal fan in het publiek. Melancholie voerde de boventoon en het tempo en sfeer die deze band zo goed over weet te brengen, bracht een welkom respijt tussen al het geweld van de rest van de dag. Een zeer verdienstelijk optreden, zeker gezien dat het een bonus was.

Azarath

Azarath is zo’n band die ik al vaak voorbij zag komen. Maar dan wel op YouTube, helaas. Want heel vaak toeren deze mannen niet. Vooral ook omdat boegbeeld en vellengeselaar Inferno vaak moet trommelen bij zijn andere hobby projectje… Behemoth.

Nou mag ik graag zelf zo nu en dan eens achter de drumkit kruipen en mijn grote voorbeeld is dan toch wel de stoïcijnse Poolse grootmeester van de blastbeat. Jammer genoeg zag ik de bui al hangen en wist ik dat die 7^e december Inferno ergens in de Amazone te vinden was en het mag duidelijk zijn dat dit een flink eindje waterfietsen naar Wavre is.

Het mocht de pret echt niet drukken echter. Man, man na twee nummers begon mijn nek al tegen te sputteren van het headbangen op machinegeweer tempo. Wat een sonische aanval was deze band. Giet daar vervolgens een vettige Satanische saus overheen waar een non spontaan weeën van zou krijgen en je hebt een formule waar geen enkel teer christenzieltje tegen bestand is. Met slopende hits als Whip the Whore, waarin Maria met niets dan lof wordt toegezongen, of mijn persoonlijke favoriet Crushing Hammer of the Antichrist weten de mannen van Azarath het publiek in een nieuwe gemoedstoestand te geselen. Ik zou de deur maar stevig op slot draaien vanavond, meneer pastoor.

Severe Torture

Ik ben niet zo’n gigantische brutal death fan, het mag gezegd worden, maar zo nu en dan pik ik er graag iets van mee en als de mannen van Severe Torture dan ook nog eens uit de buurt komen, dan sla ik het zeker niet over. Tenminste niet helemaal. Er moesten immers ook fritten en curry worsten worden weggewerkt. Een metalhead kan niet enkel op lucht en aangelengde Jup overleven.

Terwijl ik de andalouse nog van m’n klauwen moest likken strompelde ik terug naar de zaal alwaar mijn mede-brabo’s met veel enthousiasme de tent aan het afbreken waren. Wat een strakke set. Ik moet zeggen dat ik de band voorheen weinig geluisterd had, maar ik was aangenaam verrast. Het wordt tijd dat er nieuw materiaal uit komt van deze mannen, zodat ik iets heb om de buren mee te doen ontwaken op een rustige zondag ochtend.

De show deed vermoeden dan de mannen na een lange sabbatical het plezier in spelen met elkaar weer teruggevonden hadden. Het zelfvertrouwen spatte er in dikke klodders vanaf. Misschien moet ik me toch maar eens wat meer gaan verdiepen in dit soort bands.

Borknagar

Op Graspop was eerder dit jaar Borknagar tegelijk gepland met Behemoth. Ik kan me daar nu nog druk om maken, maar ik kon me er overheen zetten toen bleek dat de Noren ook in Wavre zouden aantreden, zodat ik de gehele set nu eens kon aanschouwen.

Borknagar is voor mijn altijd een beetje het kleine broertje van mijn grote favoriet  Enslaved geweest. Een band die het voortouw nam als het ging om experimenteren met black metal en progressieve invloeden. Een band die melodische zeer sterk is en het mooie met het verschrikkelijke kon vereenzelvigen. Ook de thematiek spreekt me aan. De natuur overwint. Alles wat goddelijk is in deze wereld vindt je terug in de natuur om ons heen. Ach het is eens wat ander dan de duivel en als zijn machinaties.

Nu Vintersorg zijn stembanden aan de wilgen gehangen heeft, wordt de band voorgezeten door niemand minder dan Simen… wellicht beter bekend als ex-Dimmu bassist en misthoorn ICS Vortex. En dat is me even een figuur. Met zijn dikke twee meter en onnavolgbare stemgeluid is het een waar genot om naar te luisteren. De band speelde een prima set, maar een negatieve noot was wel dat de frontman enigszins stom dronken leek / bleek te zijn. Toch jammer, want hij brabbelde zo nu en dan wat door de microfoon waar zelfs zijn bandgenoten maar weinig van begrepen.

Ik zong dan maar in zijn plaats uit volle borst mee en met The Rhymes of the Mountain bereikte de set zijn hoogtepunt . Wat een heerlijke meezing hit is dit, al moet je het wel uit je uiterste van je tenen halen.
Al met al blij dat ik het weer mocht zien, maar het had allemaal wel wat netter gemogen.

Mgla

Als er nou een band bij uitstek is die me de laatste jaren bezighield en die een stevige opmars begon in mijn top 15 van favoriete bands, dan is het wel Mgla. De Poolse scene doet het bij mij sowieso bijzonder goed en mag samen met Oekraïne absoluut niet meer onderdoen voor Noorwegen als het gaat om het leveren van de beste black metal out there.
Ik had de mannen gehuld in zwarte maskers echter nog nooit eerder live gezien en was oprecht gespannen alvorens ze aftrapten.

Kijk als ze dan meteen openen met Exercises in Futility I dan kan er eigenlijk al weinig meer mis. Het zette direct de toon. Het publiek kwam direct van zijn plek en er werd luidkeels meegeschreeuwd, misschien wel het luidst door ondergetekende.
Alles aan deze band klopt. De sfeer, de beleving, de inzet. Maakt dat dan af met een vlekkeloze set en de onmetelijke kunde van een drummer waar je echt akelig van wordt en je hebt met gemak een show die bij mij lang meedong voor de prijs ‘beste show van het jaar’.

Geen gewauwel tussendoor, geen ‘how are you doing Wavre!!’ of andere flauwekul, maar gewoon moderne black metal van het allerhoogste niveau en toch nog eclectisch genoeg om speciaal te blijven. Het maakte mijn avond compleet en ik was oprecht geroerd.

Moonsorrow

De enige band in de tent die daadwerkelijk merch in mijn maat bij zich had was genaamd Moonsorrow en sja, dan kan het bij mij al niet meer stuk hè. Dan komt er ook nog eens bij kijken dat bij deze band Floki van de serie Vikings op gitaar speelt en dan is de formule voor succes wel compleet.

Moonsorrow speelt Finse folklore muziek, maar dan anders. Met anders bedoel ik dat ze folk blackmetal spelen van het hoogste niveau. De show doet je teksten meezingen in een taal die je niet spreekt en je gaat er ook zeker op een hoger tempo bier van drinken. Goed voor de horeca dus deze band.
Verhuld achter een dikke laag war paint en gekleed in traditionele krijgers klamotten brengt de band precies wat je zou verwachten bij een band uit dit specifieke subgenre. Het swingt, het sloopt. Het is oprecht vrolijk, maar ook duister. Ik ken niet veel bands die dat voor elkaar krijgen, maar Moonsorrow is er zeker een van en deed deze avond niet onder voor een grote band als Primordial.

Al begon de lange, lange dag zijn tol te eisen, maakte Moonsorrow veel goed en kon ik me nog een laatste keer opladen voor de hoofdschotel van de avond…

Dark Funeral

Ken je dat? Je zit in een pizzeria aan een of andere Spaanse costa. Het is er tering druk, want al die Duitsers waren, net als jij, te lam om zelf iets te koken of om de lokale cuisine te proberen. Je hebt inmiddels je achtste verwaterede cola weggetikt en zit inmiddels op het menu te kauwen, want de pizza, die zeggen en schrijven 4 minuten in de magnetron moet, laat nu al een dik uur op zich wachten.
Waarom dit verhaal? Welnu, Dark Funeral en de pizza hebben het een en ander gemeen.

Na een slooptocht van vele uren extreme metal later en de benen waren op, de voeten en rug klaagden steen en been en de koek was op, evenals de consumpties. Het was tijd voor de headliner, maar deze liet nogal op zich wachten. Zo’n pyro show opbouwen duurt nogal blijkbaar en schijnt nogal precies te komen, vraag maar na bij ene James Hetfield…

Eindelijk was het dan zover! En de show, het moest gezegd worden, was dan ook van formaat. De vlammen vlogen me om de oren. Lord Ahriman liet nog eens zien dat Zweedse black metal nog lang niet uitgedoofd is, wat een boegbeeld van de scene is die man.
Ik moest wel enigszins grinniken om de nieuwe zanger van de band. Op plaat klonk hij als een getergd beest in kettingen, maar in het echte leven was het een het tenger klein manneke met een ludiek snorretje. Niet meteen een angstaanjagend monster als bijvoorbeeld een Atilla. Maar goed, daar kon die goede man ook weinig aan doen uiteraard.

Dark Funeral deed waar ze goed in zijn. Het spelen van een variant black metal die bij menigeen goed in het gehoor ligt, dat maakt DF zo’n beetje de Zweedse versie van buren Dimmu Borgir. Een goede band om zo’n festival mee af te sluiten, zeker omdat de poppenkast eromheen, in combinatie met vuurballen, vlammenwerpers en de PA op standje 11 iedereen nog eens goed wakker schudde voor de reis naar huis.