Een van de laatste festivals van het jaar op het agenda van Amped-Up was het relatief jonge Ruhrpott Metal Meeting die eind 2019 aan haar vierde editie toe was in de Turbinenhalle in het Duitse Oberhausen, een tweedaags festival die ook gepaard gaat met MTV’s Headbangers Ball, eveneens een organisatie is van Continental Concerts en ooit een laatavond programma rond metal op de Amerikaanse Tv-zender MTV die eerder mainstream muziekclips de klok rond uitzond eer die overschakelden op reality shows en soaps.

Het Britse death metal trio Dyscarnate uit Horsham was de eerste band die zijn duivels mocht ontbinden op het podium van de voormalige 110 jaar oude fabriekshal die werd gebruikt om elektriciteit en perslucht op te wekken voor machinebouwonderneming GHH die eind de jaren tachtig de deuren definitief dicht deed.

Vanaf 18:00 uur bracht het trio stevige en moderne death metal met nummers die voornamelijk afkomstig waren uit hun in 2017 uitgebracht en geprezen With All Their Might album. Met hun drieën maakten ze lawaai voor vijf terwijl de vocals gedeeld werden tussen gitarist Tom Whitty en bassist Al Llewellyn.

Gelukkig kon de band heel wat decibels produceren, met hun drieën op een groot podium en de drummer dan nog behoorlijk achteraan geschoven leken die wel op een leeg podium te staan in een zaal die op dat ogenblik eigenlijk ook nogal wat leeg was niettegenstaande veel Duitsers op vrijdag betrekkelijk vroeg de werkweek afsluiten.

De tweede band van de avond had ik een aantal weken eerder aan het werk gezien als headliner op de metaldag van Evil or Die Fest in Roeselare: het Italiaanse Fleshgod Apocalypse die eerder dit jaar met Veleno een voortreffelijk vijfde album uitbracht.

De lat werd meteen een stuk hoger gelegd en we kregen ook visueel iets heel anders voorgeschoteld, zes muzikanten uitgedost in doorgescheurde victoriaanse kledij aangevuld met corpse paint en met een voluptueuze operazangeres aan één kant van het podium en aan de andere kant van het podium een wellicht aan ADHD lijdende kale pianist met op de achtergrond van de bühne een reusachtige backdrop die de loges van een verwaarloosd theater voorstelt.

Muzikaal brachten de Italianen uit Perugia hun typische bombastische orkestrale death metal en in tegenstelling tot hun voorgangers grepen die terug uit vrijwel heel hun oeuvre en deden dat met brio. Hun herhaaldelijke smeekbedes voor een circle pit werden naar het einde van de set ingewilligd door het stilaan op temperatuur geraakte publiek.

Band nummer drie was er eentje die volop bezig is met de laatste hand te leggen aan haar op til staande volgend album die tijdens het eerste deel van 2020 het levenslicht zou moeten zien, de Amerikaanse band The Black Dahlia Murder die eigenlijk net als Insomnium niet op de MTV’s Headbangers Ball affiche stond van de tour door een aantal Europese landen waar België geen deel uitmaakte dit jaar.

De in Amerika uiterst populaire melo death metal band kreeg de zaal zo goed als vol ook al zat de rest van de line-up van de avond daarvoor iets tussen. De in short en tank top uitgedoste zanger Trevor Strnad bracht ¾ van de set door met zijn linker arm in de lucht gericht, gelukkig maar dat het de rechtste niet was, dat zou minder kunnen geapprecieerd worden in deze contreien. Het gitaarcombo Brandon Ellis en Brian Eschbach brachten hun technische finesse naar voren, terwijl de verpletterende drumontploffingen van Alan Cassidy weergaloos krachtig waren.
De setlist van de band richtte zich voornamelijk op hun jongste album Nightbringers maar ook hun derde album, Nocturnal,  kwam ruimschoots aan bod.

Naar band #4 keek ik in het bijzonder uit niettegenstaande ik die minder dan zes maand eerder nog gezien had op Jera On Air, de enige deathcore band van de avond en één van de trendsetters van het genre, Whitechapel, die met The Valley een sterk scorend album uitgebracht heeft begin dit jaar.

Uiteraard bewogen de jongeren onder het publiek zich en kregen we de eerste crowdsurfers van de avond te zien, crowdsurfers die echter hardhandig aangepakt werden door de plaatselijke security.
Op uitzondering van de soms wat lange onderbrekingen tussen nummers was dit het beste van de avond tot zover ondanks de ingekorte set aangezien de jongens uit Knoxville met ruim 15’ vertraging begonnen.
Het publiek kreeg voornamelijk materiaal voorgeschoteld uit The Valley gebracht door drie gitaristen en de klassieke ritmesectie die Phil Bozeman aanvulden.
Een topper als was deathcore duidelijk niet naar de zin van veel aanwezigen en dan vooral het Generation X publiek waarvan ik deel uitmaak maar geef mij maar op tijd en stond een flinke portie moderne metal.

Het was even voorbij 21:40 uur toen de onvolprezen Finse melodic death metal band Insomnium het podium betrad met een show die deel uitmaakte van hun Tour Like A Grave. Net als The Black Dahlia Murder maakte Insomnium geen deel uit van de MTV’s Headbangers Ball line-up en voor mij de hoofdreden om naar Oberhausen af te zakken op deze kille en druilerige vrijdagavond.
De Finnen waren naar eigen zeggen bijzonder trots te mogen optreden op hun nationale feestdag met een ingekorte set rond hun jongste album, Heart Like A Grave, die in oktober verscheen en opnieuw een album geworden is om duimen en vingers af te likken.

Niilo Sevänen – INSOMNIUM (FIN) @ Ruhrpott Metal Meeting – Turbinenhalle – Oberhausen

Gitarist en doctor in de wijsbegeerte Ville Friman was niet van de partij maar sinds afgelopen zomer is de band versterkt met een derde gitarist die in het verleden al meermaals inviel voor Ph.D. Ville Friman, Jani Liimatainen die ooit Sonata Arctica oprichtte en in Oberhausen samen met de rest van de band een mix bracht van nieuw werk en klassiekers uit de relatief recente geschiedenis van de band.
Vreemd was alvast wanneer frontman Niilo Sevänen het publiek aansprak over het optreden de avond voordien in Nederland en het Duitse publiek in een of andere vorm opjutten om beter te doen dan de buren. Of dat lukte laat ik in het midden, ik was immers op donderdag aanwezig op een show van August Burns Red in Keulen en niet in Leeuwarden waar Insomnium optrad.

Jammer van de zinloze bindteksten die niet meteen van het niveau waren van de schitterende albums die Insomnium het afgelopen decennium uitbrachten zoniet benaderde deze set de perfectie ook al waren ze geen headliner. Wat mij betreft alvast het hoogtepunt van dag één van het festival.

De Québécois van Kataklysm sloten de avond af met een leuke show vanaf 23:00 uur met hun eigen genre, northern hyperblast. Het begin van de show was een nogal ingestudeerde choreografie waarna de Canadezen hun duivels ontbonden en de shredders regelmatig van plaats wisselden en bijna onophoudelijk stonden te headbangen met hun felle haardossen.
Het publiek kreeg nummers voorgeschoteld uit heel de carrière van de band en amper een aantal nummers uit het vorig jaar verschenen Meditations terwijl de jongeren uit het publiek zich tegoed deden aan regelmatig crowdsurfen die niet bepaald naar de zin waas van de securitymensen. We kregen zelf een wall of death op aanvraag van frontman Maurizio Iacono.

De energie spatte van zowel de bandleden als van de fans op de eerste rijen, Kataklsym is immers een populaire band in Duitstalig Europa.
Kort voor middernacht kregen we een laatste dosis blastbeats van Oli Beaudoin en riffs van Jean-François Dagenais gepresenteerd alvorens ik mijn retour richting de Westhoek inzette.
’s Anderdaags stonden  er nu eenmaal 12 extreme metal bands op het menu op het Waalse Mass Deathtruction Festival, het laatste van het jaar wat mij betrof.