De Amerikaanse band Queensrÿche was in het begin van de jaren ’90 een grote naam in de progmetalwereld en kende vooral succes met de albums Operation: Mindcrime, Empire en Promised Land. Wie kent er nu Silent Lucidity niet?
Begin dit jaar bracht de band een 15^de album uit bij Century Media, inmiddels het derde album al met nieuwe frontman Todd La Torre die Geoff Tate verving nadat deze zeven jaar geleden ontslagen werd na een dispuut met andere bandleden.
Amped-Up was voor u aanwezig op de laatste show van de tour eer de heren terug de grote plas overstaken om een eindpunt te zetten aan hun 2019 World Tour die zich eigenlijk beperkte tot Noord-Amerika en Europa.

Het Amerikaanse Dark Sky Choir mocht de debatten openen en dit nog voor 19:00 uur, gelukkig zijn de meeste mensen vrij op een zondagavond met de verkeersheksenketel dat Antwerpen is. En surprise, surprise, het was niet de Duitse melodische metalband die door Trix aangekondigd was die op podium stond maar wel de Amerikanen uit New Jersey.

De band had blijkbaar goed aan de koffie gezeten, of was het iets anders? Drummer Jordan Cannata had er wellicht ook nog een aantal blikken energiedrank bovenop gedronken.
De band bestond uit een aantal rare vogels aangevuld door minder excentrieke bandleden, zo stond gitarist Ira Black (Lizzy Borden, I Am Morbid, Vicious Rumors, Metal Church, …) de ganse set te spelen met een lederen jas aan die toegeritst was tot helemaal boven, kwestie van geen kou te vatten in deze heksenketel. Drummer Jordan Cannata (Adrenaline Mob, Doro, …) deed me in gedrag en outfit dan denken aan Tré Cool van Green Day met zijn zwart hemd en witte das die als een bezetene de drumvellen teisterde. Muzikaal was het best OK, een mix van hard rock en heavy metal die ze de dag voordien presenteerden op Blast From The Past in Kuurne en putten uit hun recent verschenen End of Days-album.

Band nummer twee was helemaal geen onbekende: Last In Line.
Het was al geleden van 1983 dat Vince Appice nog op tour geweest was met Queensrÿche, iets doet me vermoeden dat de rollen toen omgekeerd waren wanneer de Italo-Amerikaan lid was van Black Sabbath. Ander notoir bandlid is de Noord-Ierse voormalige Dio en huidig Def Leppard-gitarist Vivian Campbell. Bassist Jimmy Bain is er helaas al een tijdje niet meer toch moest ik even in mijn ogen wrijven toen ik de bassist zag: Brit Phil Soussan lijkt als twee druppels water op de medestichter van de band.

Frontman Andrew Feeman kan bezwaarlijk verweten worden een tweede Ronnie James Dio te zijn maar de man is een prima entertainer en dito zanger, ik twijfel er dan ook niet aan dat een aantal bezoekers in de zaal gekomen was voor Last In Line.
De Amerikaanse band bracht een mix van voornamelijk eigen materiaal uit zijn twee langspelers en drie Dio songs die op heel wat applaus van het publiek konden rekenen, zijnde het prachtige Holy Diver dat als tweede nummer gebracht werd, The Last In Line middenin of Rainbow in the Dark als afsluiter. De sfeer zat er goed in bij Last In Line en wanneer het eventjes dreigde stiller te gaan worden dan jutte Vince Appice het publiek op.
Na een leuke set van 45’ dacht ik me het laatste album van de band aan te schaffen in vinyl vorm tot wanneer ik de prijs zag, 40 € omdat de heren hun handtekening erop gezet hadden. Dure handtekeningen.

Eind de jaren ’80, begin de jaren ’90 was Queenrÿche een heel grote naam in de metalwereld met destijds relatief vernieuwende muziek. Nadien begon hun ster wat te tanen, de band kwam de laatste jaren vooral in het nieuws omwille van de ruzie tussen voormalig frontman Geoff Tate en de rest van de bandleden. Ondertussen heeft Todd La Torre drie albums op zijn conto staan als frontman van de band waarvan helaas afgelopen zondag maar twee nummers gebracht werden, twee uit het laatste album en helemaal niets uit de twee vorige langspelers met Todd La Torre die het als zanger voortreffelijk deed en duidelijk de meeste animo toonde. De man hoeft zeker niet onder te doen voor zijn voorganger.

Casey Grillo die twintig jaar drumde bij Kamelot zit nog steeds ad interim achter de drumkit en doet dat voortreffelijk zoals we het gewoon zijn van hem, terwijl de mannen van de snaarinstrumenten heel goed bij de les waren. Op muzikaal gebied klopte alles als een bus, waar het schoentje volgens mij wrong was in het brengen van de nummers, er ontbrak wat schwung, wat zout op de patatten. Spelen voor een niet eens halfvolle zaal motiveert uiteraard ook niet echt.

De band was aan het einde van de tour gekomen en het brengen van een best of setlist leek een verplicht nummertje alvorens terug te keren naar familie en vrienden aan de andere kant van de grote plas.
Uiteraard ging een groot deel van het aanwezige publiek uit de bol wanneer nummers als Operation: Mindcrime of Jet City Woman gespeeld werden en wat gezegd van ballad Silent Lucidity. Applaus van het voltallige publiek viel er echter op geen enkel moment te bespeuren, ook niet na afsluiter Eyes of a Stranger.
100 % tevreden keerde ik alvast niet huiswaarts terwijl de Amerikanen wellicht wél tevreden waren dat ze huiswaarts mogen keren.