Whitechapel - The Valley

Label: Metal Blade Records

Ashley Bickx

Nu 2019 stilaan echt wel op zijn laatste paar benen loopt, is het tijd om enkele vergeten parels van onder het stof te halen met als doel het opstellen van een zo eerlijk mogelijk jaarlijstje. Een van de albums die de afgelopen maanden aan mijn aandacht is weten te ontsnappen, is The Valley van het Amerikaanse Whitechapel. Nochtans ligt deze band mij zeer nauw aan het hart en deed een album als This Is Exile mijn tienerhart sneller slaan. Op Graspop kwam Whitechapel verpletterend voor de dag dus mocht dit album, dat trouwens op 29 maart via Metal Blade Records het levenslicht zag, niet in onze cataloog ontbreken.

Waar de allereerste albums nog puur op deathcore gericht waren, is de sound van Whitechapel door de jaren heen lichtjes gewijzigd. Gelukkig alleen in de positieve zin, want de basis, de oerdegelijke Gründlichkeit, heeft de band nooit opzij geschoven. De eerste lichte koerswijzigingen konden reeds opgetekend worden op het album Our Endless War. Die lijn trok de band door op het in 2016 verschenen Mark Of The Blade, waarmee Whitechapel plotsklaps richting de top van het genre werd gekatapulteerd.

De deathcorefanaten pur sang beginnen misschien spontaan te huiveren bij het woord ‘koerswijziging’. Een geheel onterechte vrees in het geval van Whitechapel, want Phil Bozeman en Co klinken anno 2019 misschien nog demonischer dan pakweg tien jaar geleden. Het grote verschil met tien jaar geleden zit hem voornamelijk in de thematiek en bijhorende songteksten. De band heeft duidelijk een sterke evolutie doorgemaakt op het vlak van songwriting en weet album na album deze tendens verder te perfectioneren. Laat het nu net deze combinatie zijn van pure hardheid en sterke, pakkende, doch weinig vreugdevolle lyrics die Whitechapel naar de top van het genre en bij uitbreiding misschien wel van het hele metalgenre heeft weten stuwen.

Op nummers als Forgiveness Is Weakness en We Are One horen we een band die nog niets van zijn pluimen verloren heeft. De energie die vrijkomt bij deze nummers voelt bij momenten aan als een atoombom die op ongecontroleerde wijze tot ontploffing komt. Speltechnisch valt er al evenmin iets op aan te merken. Integendeel, want meermaals diende ik mijzelf er attent op te maken dat mijn onderlip verder en verder naar beneden begon weg te zakken. Al een geluk dat er geen zwerm vliegen mijn pad diende te kruisen of menig groene jongen verklaarde spontaan de oorlog aan mezelf en misschien ook aan Whitechapel gelet op het causaal verband tussen de muziek enerzijds en de wijd opengesperde mond anderzijds.

Dat Whitechapel niet bang is om de grenzen van het genre open te trekken, werd reeds op impliciete wijze aangehaald. Deze evolutie was voor het eerst hoorbaar op het album Our Endless War, waar de band met het nummer Let Me Burn ontelbare ledematen met kippenvel wist te bedekken. Tijdens Bring Me Home, afkomstig van opvolger Mark Of The Blade hoorden we boegbeeld Phil Bozeman zowaar voor het eerst zijn cleane vocalen boven halen. Een pakkend nummer, waarmee Phil heel wat verdriet en pijn uit zijn jeugdjaren van zich af kon schrijven.

Die cleane vocalen treden op deze The Valley meer en meer op de voorgrond. Verwacht evenwel geen cheesy cleane refreinen, want daar zijn genoeg andere bands reeds voor gezwicht. Neen, Whitechapel weet perfect hoe ze brutaliteit en pakkende, cleane zanglijnen tot een geheel moeten verwerken. Op Third Depth slaagt Phil Bozeman er in het tempo er volledig uit te halen en op uiterst zacht, bijna fluisterende wijze de apotheose in te leiden, waarbij ik alleen maar kan concluderen dat deze man beschikt over een van de meest impressionante vocalen van het hele metalgenre: enerzijds een oorverdovende oergrunt, maar anderzijds een uiterst zachte, gecontroleerde en pakkende cleane zangstem.

Tijdens Hickory Creek, een semi-akoestisch nummer brak mijn spreekwoordelijke klomp zowaar helemaal in twee. De manier waarop Phil Bozeman, mede gesteund door zijn makkers, het verlies van zijn moeder wist te vertalen in een muzikale compositie is vrijwel geheel ongeëvenaard. Enorm pakkend, maar toch nog steeds met de typische, zij het in lichte vorm aanwezige Whitechapel stempel. Een nummer van ongekende klasse, waarbij menig doorwinterde metalfan zijn tranen ongetwijfeld heeft moeten verbijten.

Whitechapel is altijd al een vrij sterke band geweest, maar dat deze heren ooit met dergelijke plaat voor de dag zouden komen, had ik nooit durven denken. The Valley is het mooiste bewijs dat je als band kan evolueren zonder de eigen identiteit te verliezen. Werkelijk geen enkel nummer valt buiten de categorie ‘weergaloos’. Mark Of The Blade was reeds een sterk album, maar wat de band hier presteert, tart werkelijk alle verbeelding. Een plaats in mijn persoonlijke top tien van het jaar is bij deze reeds gereserveerd, maar hoogstwaarschijnlijk zit er nog veel meer in dan louter een vermelding in mijn persoonlijke jaarlijst. De absolute toppositie is niet ver weg…

Tracklist: