Begin mei was het Japanse post-rockkwartet MONO headliner op vrijdag tijdens het Aralunaires Festival in Aarlen, helemaal in het zuiden van ons land. Ruim zeven maand later kwamen de Japanse heersers in het genre tijdens dezelfde tour nog eens naar België, deze keer naar het Brusselse Botanique om hun jongste langspeler, Nowhere Now Here voor te stellen.
Om het publiek op te warmen had de band net als in Aarlen de bevallige Britse Jo Quail meegebracht.
Een verslag van deze intieme show kunt u hier lezen.

De show ging door in de Orangerie van de Botanique in hartje Brussel, een heel inspirerend gebouw waar ik tot mijn verbazing nog nooit geweest was niettegenstaande ik de Belgische en Europese zalen sinds 1978 afschuim toen ik in de winter nog korte broeken droeg.

Om half acht mocht de helemaal in het zwart uitgedoste Britse hoofdstedelinge Joanna Quail met haar moderne cello het podium van de Orangerie du Botanique betreden om gedurende dertig minuten het publiek en de zaal op te warmen en in te pakken. Ik schat dat er op dag ogenblik ergens honderd man aanwezig was in een zaal die er 600 kan herbergen, druppelsgewijs kwam het publiek verder binnenstromen.
Al van bij het begin werd de loopingtechniek gebruikt nadat de blondine een aantal keren stevig op de snaren van haar cello geklopt had. Net daarvoor kon je in de zaal een haarspeld horen vallen. Het openingsnummer White Salt Stag werd opgevolgd door Gold, twee nummers afkomstig uit Five Incantations uit 2016 waarmee la Quail klassieke muziek een moderne toets geeft. Een bezielde, inspirerende en verleidelijke mix die de avond goed op gang bracht.

Na twee relatief oudere nummers greep de slanke Britse terug naar Exsolve, haar album uit 2018 die vorig jaar heruitgebracht werd op de eigen label van Joanna Quail, AdderStone Records, die in augustus het levenslicht zag en de vinyl uitvoering van haar laatste album uitbracht. Uit dat album bracht ze Reya Pavan dat speciaal opgenomen werd voor de vinyluitvoering. Tijdens het vierde nummer, Mandrel Cantus is de moderne toets nog meer merkbaar en hoorden we eveneens gitaar op een bandje. Een innemend nummer vol prachtige meeslepende soundscapes die sublieme melodieën samenvoegen met niet te stoppen ritmes vol complexe harmonieën.
De korte maar boeiende set werd afgesloten met een nummer uit Caldera, het tweede album van Jo Quail, geïnspireerd door de woelige Engelse kust, Adder Stone. Een sterke uitsmijter van een sterke set.

In het kader van de twintigste verjaardag van MONO was de band meer dan eens op tour in 2019 waarbij de band drie keer ons land bezocht met shows op Les Aralunaires en Cactus Festival en uiteraard deze show.
Er ontbrak enkel nog een show in de Duitstalige gemeenschap.

Inmiddels was de zaal half volgelopen wanneer de band om 21:00 uur het podium innam. De MONO set stak van wal met een aantal nummers uit het bijna een jaar geleden uitgebrachte Nowhere Now Here dat niet toevallig op # 1 prijkt in mijn persoonlijke Top 10 van 2019. Een show van MONO is moeilijk te beschrijven, het is iets waar je bij moet zijn, iets dat je moet ervaren. Er wordt vrijwel enkel met instrumenten gecommuniceerd.
God Bless was de uitverkorene om de show in gang te trekken en van meet af aan werd een hoog niveau gehaald en werd het publiek bij de keel gevat, koud genomen kan ik niet zeggen, Jo Quail had immers de zaal meer dan goed opgewarmd. Het podium was zoals steeds sober aangekleed, met deze keer een aantal warmtonige lampen rond het drumstel van Dahm Majuri Cipolla die Yasunori Takada verving in 2018 die om persoonlijke redenen uit de band stapte en zo de deur openzette voor het eerste niet Japanse bandlid. Naast lampen, een drumstel en keyboards stonden nog drie drumstoeltjes, één achter de drumkit van Dominic Cipolla en twee voor de Marshall geluidsversterkers die zoals steeds ingepalmd werden door gitaristen Takaakira Goto en Hideki Suematsu.

Na After You Comes The Flood kregen we met Breathe het derde nummer uit de jongste langspeler, een pracht van een atmosferisch lied en ook het enige nummer uit het album met gezang, meer bepaald van bassiste Tamaka Kunishi. De titeltrack van het laatste album sloot het de inleiding van de show af waarin vier sterke nummers uit Nowhere Now Here gespeeld werden en de sfeer in de zaal opbouwden. Vanaf hier begon een best of set die ons doorheen de geschiedenis van de band leidde, te beginnen met Death in Rebirth uit het voortreffelijke Requiem for Hell uit 2016.
Naarmate de set vorderde gingen de gitaristen Takaakira Goto en Hideki Suematsu in een soort trance verkeren en stonden ze op bepaalde momenten te zwaaien met hun instrumenten, vooral lead gitarist Takaakira Goto. 

Net als in Aarlen kreeg MONO het gezelschap van Jo Quail tijdens het nummer Halcyon (Beautiful Days) dat net na het tweeluik Sorrow en het magistrale Meet Us Where The Night Ends uit het laatste album kwam. Met de guest in de vorm van Jo Quail werd het slot ingezet, een slot dat rustig begon maar na een aantal minuten een stuk steviger werd. Als laatste nummer kregen we Ashes in the Snow uit het album dat vorig jaar haar tiende verjaardag vierde, Hymn To The Inmortal Wind. Op een bepaald moment kregen we zelf Jimi Hendrickx toestanden wanneer Taka Goto zijn Fender Stratocaster met zijn tanden bespeelde terwijl collega Hideki Suematsu de knopen van zijn pedalboard bespeelde, een moment waarin de gitaristen in andere sferen vertoefden.

Als toetje kreeg het publiek een allerlaatste nummer in de vorm van Com(?), een nummer uit ver vervlogen tijden, een nummer uit het prille begin van de carrière van het kwartet uit Tokyo dat niet minder dan een kwartier duurt maar net als andere lange nummers van de band op geen seconde gaat vervelen. Ondanks dit een beklijvende show was kon die echter de performance van de band in Aarlen niet overtreffen, de beste show die ik afgelopen jaar mocht bijwonen (ik fotografeerde niet minder dan 423 bands in 2019) of toch daar heel dicht bij aanleunend, deze van Brussel raakt wellicht ook wel in de TOP 10.
Meer foto’s van de de show zijn te vinden op https://incakola.smugmug.com/Music/International-Bands/MONO-JPN-LOrangerie-du-Botanique-Brussels

Met dank aan Robin Staps van The Ocean en Pelagic Records