[smart_review]

Op vrijdag 17 januari verschijnt bij InsideOut het tweede album van de progressieve superband Sons of Apollo, MMXX, die enkele jaren terug gesticht werd door twee voormalige Dream Theater-leden, toetsenist Derek Sherinian en één van de beste drummers van deze aardkloot nu Neil Peart ons verlaten heeft, Mike Portnoy. Beiden zijn ook verantwoordelijk voor de productie van het album onder de naam The Del Fluvio Broters. Aangevuld met vocale duizendpoot Jeff Scott Soto, voormalig Guns N’ Roses-gitarist Ron “Bumblefoot” Thal en bassist van veel veldslagen Billy Sheehan (inmiddels 66) en bekend van onder meer Mr. Big en The Winery Dogs kun je niet anders spreken dan over een topband.

Het eerste album, Psychotic Symphony, was een regelrecht succes in progressieve metalmiddens en ook daarbuiten. Dit tweede album zou best wel eens de zelfde weg kunnen opgaan, dit is opnieuw een meesterwerk dat van de eerste seconde tot de laatste blijft boeien en waarin je de meesterschap van elk bandlid kun waarnemen. Het is niet makkelijk om op te boxen tegen Dream Theater of recentelijker Haken maar de Amerikanen slagen hier perfect in om zich naast de mastodonten te hijsen met amper twee albums. Wanneer je die live aan het werk ziet druipt het genoegen van hun gelaten.

Op dit nieuw album hoor je dat de bandleden nog  beter ingespeeld zijn op elkaar naar een lange tour in 2018 waarin ze een honderdtal shows speelden op zowel festivals als grote en kleine zalen over heel Europa en Amerika. Stel je voor dat Sherinian en Bumblefoot elkaar niet eens kenden alvorens de studio in te duiken bij de opname van het eerste album. Nu weet componist Sherinian perfect wat Bumblefoot in zijn mars heeft, en dat is heel wat.

Omdat de chemie tussen de bandleden zo goed was en is waren het componeren en de opnames van dit tweede album behoorlijk kort, alles gebeurde bij Portnoy thuis. Dat heb je nu eenmaal met uitzonderlijk getalenteerde muzikanten.

Wat zeldzaam is voor prog bands is dat er maar één nummer op het album terug te vinden is die over de kaap van tien minuten gaat, namelijk het laatste nummer New World Today die je dik een kwartier zoet houdt met uitstekend gitaarwerk van Bumblefoot. Andere nummers zijn dan radiogevoelig, zeker het openingsnummer Goodby Divinity.  Verder klokken 5 van de 8 nummers af onder de zes minuten en is de plaat niet enkel bestemd voor prog liefhebbers.

Ik vrees dat de band niet meer zal te zien zijn in parochiezaaltjes zoals Le Kursaal in het Waalse dorpje Limbourg zoals anderhalf jaar geleden. Binnenkort is de band alvast te zien op het voortreffelijke prog rock- en metalfestival Prognosis in het Nederlandse Eindhoven, op zaterdag 21 maart. Helaas staat momenteel niets op het programma wat België betreft.

Het album zal beschikbaar zijn als gewone cd, special edition cd met een aantal extra’s, 2 vinyls + cd en als downloadversie.