Er zijn slechtere zaken om een weekend mee af te sluiten, dan een zondagavondtrip richting Trix. Een fraaie line-up en wat de vlotste doortocht in jaren doorheen Antwerpen moet geweest zijn, zette die gedachte enkel kracht bij. Deze avond in het vroegere Hof Ter Loo stond in het teken van de komst van Abbath die ons zijn nieuwste plaat, Outstrider kwam voorstellen. Nuclear, 1349 en Vltimas volgden in het kielzog van de grootmeester zelf, waarmee hofleverancier Season Of Mist zijn betere renpaarden de wei in stuurde.

Ik was dan ook enigszins verrast bij aankomst te zien dat de show plaatsvond in Trix Club, en niet in de grotere concertzaal. Eenmaal in de zaal was het Chileense Nuclear reeds aan zijn laatste stuiptrekkingen toe, wat zich vertaalde in een oorverdovend lawaai. Snel was duidelijk dat de volumeknop vanavond een stevige duw had meegekregen.

Terwijl het zaakje vrij snel leek vol te lopen, begaf ik me iets meer naar de voorste regionen voor het Noorse 1349. Dit met vrij hoge verwachtingen, gezien de band met zijn zevende langspeler The Infernal Pathway een dijk van een plaat op de markt bracht, waarop 1349 iets frisser/toegankelijker/melodieuzer ging klinken binnen de normen van een brutale blackmetalband.
Meteen een pak schoon volk op het podium, met bassist Tor Stavenes, Seidemann, die dit jaar nog samen met Hellhammer (Acturus, ex-Mayhem) en Steinar Johnsen (Acturus, ex-Ulver) aan de wieg stond bij Mortem.
Op de drumkruk nam levende legende Kjetil-Vidar Haraldstad aka Frost (Satyricon, ex-Gorgoroth) dan weer zijn plaats in. Anders dan bij Satyricon, die gaandeweg toch de toegankelijkere wegen ging opzoeken, kon Frost zijn duivels volledig ontbinden binnen het muzikale plaatje van 1349. Een indrukwekkend staal drumwerk die bol stond van de tempowissels met een verschroeiend tempo was zijn verdienste hier.

1349 trok van leer met de woorden: “Do you hear them calling from beyond?”, waarna Sculptor Of Flesh op ons losgelaten werd. De klassieker afkomstig van het album Hellfire klonk nogal rommelig/chaotisch, waarbij de geluidsman nog wel wat zeilen had bij te trekken. Het daaropvolgende Through Eyes Of Stone deed het op dat vlak al een pak beter. Vocalist Idar Burheim, Archaon leverde als energieke frontman uitstekend werk en hitste de menigte wat op, waardoor het sfeerpeil lekker de hoogte in ging.
Met het hondsbrutale I Am Abomination drukte 1349 na een korte adempauze meteen weer onze strot dicht en het gaspedaal stevig in. Ook het daaropvolgende, opzwepende Striding The Chasm deed het uitstekend en laat al wat vuistjes in de lucht gaan bij enkele meeschreeuwende volgelingen.
We kunnen er niet om heen dat Frost zijn geniale drumwerk hier de werking had van een onverzadigbare spons, en onze aandacht het water was.
Een laatste hoogtepunt volgde naar het einde van de set, in de vorm van dødskamp, waarna 1349 mocht teugblikken op een meer dan geslaagde passage hier in Trix. Voor mij alvast een grondige reden om deze band maar wat graag terug te zien in de toekomst.

Een kort moment van rust aan het trommelvlies kon enkel goed doen, al moest de echte streling voor het oor nog volgen…
Met Vltimas kregen we hierna misschien wel het meest veelbelovende project in jaren voorgeschoteld. De superband rond vocalist David Vincent (ex-Morbid Angel), drummer Flo Mounier (Cryptopsy) en snarenplukker Rune ‘Blasphemer’ Eriksen (Aura Noir, ex-Mayhem) kwam in maart ’19 met een eerste langspeler aankloppen: Something Wicked Marches In.
Waar veel superbands overrated zijn, en de iconen van dienst te veel graven in het verleden waardoor ze weinig vernieuwend gaan klinken, is dit bij Vltimas niet het geval. De band heeft duidelijk zijn eigen sound gecreëerd waarbij het zowat meest herkenbare het gitaargeluid van de hand van Blasphemer moet zijn. De debuutplaat werd terecht met lof bezaaid en was daarna terug te vinden in heel wat eindejaarslijstjes.

Wanneer Vltimas het podium van Trix opstapte, waren er twee zaken die meteen de aandacht trokken. Enerzijds was het uniek welke extreem goeie sound deze blackened deathmetalband genoot. Er was werkelijk geen vuiltje aan de lucht, een waar genot.
Tweede opvallende zaak is… David Vincent, de flamboyante frontman binnen Vltimas. Wanneer je hem het podium ziet betreden kan je je moeilijk van de gedachte ontdoen dat er voor hem zo een rol weggelegd is als ‘bad guy’ in een betere western van pakweg Quentin Tarantino. Met dit beeld voor ogen kon ik me moeilijk voor de geest halen dat de man ooit bij Morbid Angel het epische Altars Of Madness mee uit de mouw ging toveren.
Op het podium trok hij vanavond werkelijk alle aandacht naar zich toe, met sierlijke bewegingen, vreemde grimassen, …

Het is echter een klein vermelden op een verder puike prestatie van Vltimas, die als memorabel de geschiedenisboeken in mag. Bij een volledige vertolking van Something Wicked Marches In, at het publiek uit Vincent’s hand, en restte niets anders dan dit met open mond te aanschouwen. Het gitaarwerk van Blasphemer bezorgde me meermaals kippenvel. Alles klonk zo zuiver, het drumwerk zo strak… Voor je ’t goed en wel besefte, knalde het afsluitende Marching On door de oren en bleef je wat verbijsterd achter. Wat was dit verdomd goed!

Nadat we even de bar gingen opzoeken, maar nog lang niet bekomen waren van wat Vltimas ons liet horen, was het tijd aan grootmeester Abbath hemzelve, of hoe David Vincent hem alvorens aankondigde: ’The Master Of Disaster’.
Op 25 november verscheen nog een open brief via de facebookpagina van Abbath. Ondertussen weet dus nagenoeg iedereen dat Abbath andermaal het gevecht moest aangaan met zijn grootste kwelduivel. Pal voor deze tour had de sympathieke frontman er dus een tijd van rehab opzitten. Directe aanleiding hiertoe was een rampzalige vertoning in Buenos Aires, waarbij Abbath na slechts twee nummers nog amper op de benen kon blijven staan en de show bijgevolg gestaakt werd. Het was dus maar de vraag hoe het ex-boegbeeld van Immortal hier vanavond in Trix zou aantreden, na zijn liefde voor de fles ‘vaarwel’ te hebben gezegd.

Een knap podium liet meteen duidelijk zien om wie het in deze band draait. “Abbath”, meer viel er niet af te lezen… Ook wel een pijnpunt, de vele personeelswissels in een vrij kort bestaan van dit project. Op heden, geen King (ex-God Seed, ex-Gorgoroth, ex-Ov Hell) of Creature (ex-Blood Red Throne) meer aan de zijde van de altijd vrolijke Noor, maar enkele minder bekende goden.
Abbath haalde anderzijds wel zijn gram, met het nieuwste, prima album Outstrider, waarmee duidelijk is wie het muzikale brein is in dit gezelschap.

Eenmaal good old Abbath de planken besteeg, oogde hij best fit, waarbij de ganse show ook minder vervaagde in een comedy-show van de meester zelf. Een stevig startschot kwam er met Count The Dead. Meteen werd je met de neus op het feit gedrukt dat niet alle bands een geluid als Vltimas genoten vanavond. Het geheel klonk nogal onstuimig, bij momenten onherkenbaar. Cymbalen waren vrij nadrukkelijk aanwezig in de mix, wat bij wijlen storend was. Het duurde nagenoeg tot het fraaie Harvest Pyre door de boxen galmde voordat dit onder controle kwam.  Abbath zelf liet het alvast niet aan zijn hart komen en knalde er verder op los. Gewapend met een portie Immortal klassiekers One By One, het verrassende Mountains Of Might (Blizzard Beasts -1997) & Tyrants wist Abbath met gemak het zaakje recht te trekken. Een frisse Abbath was hoorbaar, en zorgde voor bijzonder strakke versies van bovenstaande covers.

Met Calm In Ire (Of Hurricane) en afluiters To War! en Winterbane was alles net voldoende om het hoofd boven water te houden na de uitstekende prestaties van de voorgangers. Vooral het bij momenten rommelige geluid bij aanvang gooide roet in het eten, en zorgde dat het nieuwe Outstrider te veel op de achtergrond verscholen raakte.
We waren maar wat blij dat een fris ogende Abbath back on track is. En met die gedachte konden we dan ook meer dan tevreden huiswaarts keren van een avondje best of Season Of Mist.