Savage Hands - The Truth In Your Hands

Label: Sharptone Records

Ashley Bickx

2020 is nog maar enkele weken bezig, maar toch hebben we al heel wat moois op onze spreekwoordelijke boterham gekregen. Wat opvalt is het aantal debuutalbums dat deze weken de revue passeert. Het een al wat meer memorabel dan het andere, maar het kan alleen maar beter worden in dat geval. Ook Savage Hands is zo een band die – al dan niet bewust – gewacht heeft tot het begin van het nieuwe decennium om een poging te wagen enkele spreekwoordelijke potten te breken. Op 31 januari verschijnt namelijk het officiële debuutalbum van deze jonge Amerikaanse band, genaamd The Truth In Your Eyes. Of Sharptone Records wederom een diamant in de gelederen heeft, kom je hier te weten.

Over de exacte geboortedatum bestaat aardig wat discussie, maar feit is wel dat het metalgenre ondertussen 50 kaarsjes mag uitblazen. In die 50 jaar is er ontzettend veel gebeurd. Niet alleen werden de grenzen van het extreme jaar na jaar verder open getrokken; ook het aantal subgenres bleef ieder jaar nagenoeg exponentieel toenemen. En ook al worden er op de commerciële radiozenders louter en alleen zelfverklaarde, psychologisch gestoorde – al dan niet groenharige – “sensaties” gedraaid, toch zal het metalgenre nooit een stille dood sterven. Daarvoor is de kweekvijver van talent namelijk te diep.

Een oneindig diepe kweekvijver, waar de jongens van Savage Hands ongetwijfeld enkele jaren in hebben mogen rijpen, want The Truth In Your Eyes is een uitstekend eerste wapenfeit geworden. Liefhebbers van louter death en black kunnen evenwel beter meteen afhaken, want voor deze fans van het extremere werk zal Savage Hands veel te gelikt voor de dag komen. Savage Hands staat namelijk garant voor een combinatie van metalcore en moderne hardrock, maar dan wel eentje met voldoende ‘panache’ om deze jonge gasten nog steeds te catalogeren onder de noemer ‘metal’.

Het openingskwartet zet meteen de toon: met Memory wordt er meteen stevig in gevlogen. Catchy as hell, maar verdomd hard genoeg om live aardig wat deining te veroorzaken. Blue is nog zo een catchy parel, waarbij tijdens het refrein de band vrij dicht aanleunt bij het moderne Of Mice And Men met Aaron Pauly achter de microfoon. Een bruggetje dat ons meteen naadloos brengt bij de absolute ster van Savage Hands, namelijk frontman Mike Garrow, die werkelijk beschikt over een paar gouden stembanden. Cleane vocalen zijn altijd een kwestie van erop of eronder, waarbij het meestal eronder is. Niets van aan bij Savage Hands, want op enkele sporadisch harde vocale uithalen, wordt alles op fenomenaal overtuigende wijze in cleane modus gezongen.

Als er dan toch een punt van kritiek gegeven moet worden, is het wel met betrekking tot het feit dat Savage Hands de zogenaamde intieme, ingetogen nummers beter laat voor wat het is. Een rustpunt inlassen na vier knallers van formaat, is zeker de juiste keuze, maar Rotten Soul is toch net dat tikkeltje te ‘cheesy’. Het daaropvolgende Washed Away is eveneens zo een typische ballad, maar dan wel eentje met genoeg power om niet te verzanden in een troebele, emotionele bui.

Na twee meer ingetogen nummers, gooit Savage Hands er gelukkig nogmaals vier absolute kleppers tegenaan. Voornamelijk het heerlijk galopperende Bloodshot met zijn knallende, edoch uitermate catchy breakdown is een nummer dat zich meteen in het collectieve geheugen nestelt. Met het iets meer op emotie gerichte Never Change balanceert de band bij momenten wederom op het randje. Gelukkig trekken de kristalheldere uithalen van frontman Mike Garrow deze afsluiter finaal over de streep.

Het mag duidelijk zijn dat Sharptone Records met Savage Hands opnieuw een goudklomp in handen heeft. The Truth In Your Eyes is een ongelofelijk catchy album, waarbij nagenoeg ieder nummer het potentieel heeft om uitgebracht te worden als single. Al moeten we ook eerlijk durven toegeven dat we Savage Hands het liefst van al heerlijk horen knallen in plaats van de zeemzoete koek die halverwege het album de revue passeert. Zoals reeds aangehaald is deze band absoluut niet weggelegd voor de zelfverklaarde dode of zwarte puristen, maar wie metal in een modern jasje wel kan smaken, moet dit schijfje absoluut een kans geven!

Tracklist: