Aangetrokken door het mysterie rond de band, maar ook door het voortreffelijke album dat Sleep Token afgelopen jaar op de wereld zette, vol progressieve soul metal die bij momenten doet denken aan Zeal & Ardor, staken we de laatste vrijdag van januari de plas over naar Engeland toen het eiland nog deel uitmaakte van de EU.
Sleep Token mag dan in onze contreien nog geen zo’n bekende naam zijn, in Britse progmiddens zijn die een regelrechte hype. Sleep Token is een gemaskerd, anoniem collectief van muzikanten verenigd door hun aanbidding van een oude godheid die Sleep wordt genoemd, omdat geen enkele moderne taal zijn naam kan uitdrukken.

Het mysterieuze collectief bracht afgelopen vrijdag haar evenement naar de Londense Islington Assembly Hall waar we ze voor een tweede keer in minder dan een half jaar aan het werk mochten zien, deze keer aan het einde van hun tour door het Verenigd Koninkrijk.

Om 19:15 uur kreeg de uitverkochte Assembly Hall het uit Brighton afkomstige Bledig voorgeschoteld voor zijn allereerste show in deze venue. Totaal onbekend wat mij betrof. Het trio aangevoerd door de ravissante zangeres Hannah Boulton voorzien van een Mireille Mathieu pruik en een glinsterende jurk bracht een mix van dromerige trip hop, melancholische jazz en experimentele muziek met schitterend pianowerk van Richard Brincklow afkomstig uit eerder verschenen werk en de op til staande ep die eind deze maand verschijnt, Bruise. https://bledig.bandcamp.com

Een uur nadat de eerste band het podium betreden had was het de beurt aan nummer twee van de avond, het synthgerichte Poisonous Birds uit Bristol.
De driekoppige band bracht van meet af aan een stijl die aanleunt bij deze van de headliner met een gitarist, een drummer en een zanger die tevens de synths bespeelde en een vorm van experimentele ambient meets rock bracht die niet mis zou staan op een alternatief podium op Tomorrowland of een minder mainstream electro-festival. Frontman Tom Ridley moest nog even kwijt dat de band niet op Facebook zit en dat de sociale media zijn rug op kan.

Om 20:45 uur was het dan eindelijk tijd voor het mysterieuze collectief Sleep Token, de reden voor deze trip naar de Britse hoofdstad.
Hun betoverende mix van zowel geluid als gedimd licht brachten een feeërieke sfeer voor ruim 800 bezoekers aan de Assembly Hall al hadden de twee voorprogramma’s al heel wat stemming in de statige art deco en voormalige balzaal van de Londense gemeente Islington gebracht.

Muzikaal bracht de band een mix van prog metal, indie soundscapes, soul en veel meer. Bij momenten leunde hun muziek meer aan bij Bon Iver dan bij de laatste Leprous maar dan een Bon Iver gewapend met een LTD 8-string en een voortreffelijke drummer. De nummers waren hoofdzakelijk afkomstig van hun recentste werk, hun allereerste langspeler Sundowning die vorig jaar nummer per nummer gelanceerd werd maar ook uit de twee eerder uitgebrachte ep’s.

Visueel bracht Sleep Token een spektakel die me bij momenten deed denken aan mime op een duister podium versierd met kandelaars zonder kaarsen, vooral dan door de bewegingen van de frontman op kousenvoeten en spirituele vader van de band, Vessel, en de zwarte outfits met capes aangevuld met in het geval van de Vessel een wit masker, het enige niet zwarte kleur dat te bespeuren was bij de leden van de band. Zelf de zichtbare lichaamsdelen werden zwart gekleurd, de shredders droegen zwarte handschoenen. Af en toe werd een karatetrap uitgedeeld door de gitarist die links van de frontman plaatsgenomen had, net voor het drie individuen sterke koor. Af en toe gingen gitarist en bassist erbij zitten terwijl Vessel en het koor verder deden.

Het publiek was een amalgaam aan mensen die je langs de Londense boulevards aantreft, metalheads, modefats en Jan Modaals die deze fascinerende act kwamen bewonderen.
Ben je niet afkerig van een melting pot aan stijlen dan is Sleep Token zeker een aanrader, momenteel zijn er echter nog geen shows gepland op het vasteland.