Polaris - The Death Of Me

Label: Sharptone Records

Ashley Bickx

[smart_review]

In tijden van tegenspoed kan muziek een troostende schouder bieden. Niet dat ze in het door bosbranden geteisterde Australië op dit moment nood hebben aan het meest recente album van pakweg Helmut Lotti en andere Garry Hagger‘s, maar goed. Al een geluk dat de allesvernietigende vuurzee de creatieve mindset binnen het Australische landschap niet al te veel heeft aangetast, want anders stond bovenstaande schijfje van de band Polaris vandaag niet in de schijnwerpers. Twee jaar geleden katapulteerde dit jonge geweld zich met het uitstekende debuutalbum This Mortal Coil in een klap naar de top binnen het genre. Zowel pers als publiek waren het er unaniem over eens dat deze kerels een grote toekomst tegemoet zouden gaan. Op 21 februari verschijnt na goed anderhalf jaar wachten het langverwachte tweede album genaamd The Death Of Me en dat opnieuw via Sharptone Records. Kan Polaris de torenhoge verwachtingen inlossen of kunnen we deze band categoriseren onder de noemer eendagsvlieg?

Ook al preekt menig (al dan niet van een groene ideologie voorziene) leerkracht dat er geen domme vragen zijn, toch komt bovenstaande, ter afsluiting van de inleiding voorziene vraag aardig in de buurt. Binnen het metalgenre zijn er nu eenmaal weinig tot geen eendagsvliegen, want metal en passie zullen nu eenmaal altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Genoeg levenswijsheid voor vandaag. Tijd om de focus te verleggen naar een band wiens populariteit de laatste paar maanden een exponentiële curve volgt. Men moet al diep gaan zoeken naar een fan van het metalcoregenre die nog nooit van Polaris gehoord heeft. Niet verwonderlijk, want This Mortal Coil was een uitstekend album, waar gelukkig nog wel wat progressiemarge op te bespeuren viel.

Die progressiemarge heeft Polaris met verve weten te benutten, want The Death Of Me is – om een lang verhaal kort te maken – een dijk van een moderne metalcoreplaat. Opener Pray For Rain begint aanvankelijk nog vrij ingetogen, maar barst na anderhalve minuut volledig los, waarbij nog maar eens een bezoek bij de osteopaat mag worden ingepland. Het daaropvolgende Hypermania dat eerder al als single werd uitgebracht neigt mede dankzij zijn korte furieuze karakter meer richting hardcore. Na amper twee nummers wordt duidelijk dat deze tweede langspeler het debuutalbum qua brutaliteit en agressie doet verbleken zoals de huid van wijlen Wacko Jacko na enkele sessie bij de dermatoloog.

Wanneer je denkt dat het niet harder kan, presenteert Polaris ons met het nummer Landmine ongetwijfeld het hardste nummer van deze band tot op heden en misschien wel een van de sterkste pure metalcoresongs van de voorbije maanden. Snoeihard, technisch en verdomd aanstekelijk. De loeier van een breakdown krijg je er gratis bovenop.

Voor wie denkt dat Polaris zich de voorbije twee jaar overgegeven heeft aan anabole steroïden en andere verboden middelen, kan ik meteen gerust stellen, want Polaris klinkt ook anno 2020 nog steeds als de Polaris van 2018 en bezit nog steeds de gave om met pakkende, zelfs catchy nummers voor de dag te komen: Vagabond is zo een pareltje dat enerzijds zeer catchy is, maar anderzijds ook voldoende hard om de meer doorwinterde fans te boeien.

Martyr (Waves) is dan weer een zeer ingetogen nummer dat evenwel mijn aandacht niet volledig weet vast te houden. Een goede poging om de muzikale grenzen van deze band meer open te trekken, maar mijns inziens toch geen onverdeeld succes. Hetzelfde geldt voor het daaropvolgende All Of This Is Fleeting dat zeker in vergelijking met het eerste kwintet aan nummers eerder aan de fletse kant is. Het kan niet altijd Sinterklaas zijn natuurlijk.

Dat je als band in het huidige muzikale landschap een album maar beter sterk kunt afsluiten om de doorgaans vluchtige aandacht vast te blijven houden doorheen de jaren, is zeker en vast geen overdreven sinecure. Net zoals dat op This Mortal Coil het geval was, sluit Polaris ook deze The Death Of Me op een meer dan bovengemiddelde wijze af met het intrigerende The Descent.

Het sterkste punt van de band Polaris is misschien wel de onvoorwaardelijke vriendschap van de bandleden die op deze plaat meer dan ooit voelbaar is. Deze hechte vriendschap resulteert meer dan eens in een explosieve chemische reactie, waarbij je als luisteraar zin heb om alle kanten op te beginnen stuiteren.

Hypes zijn doorgaans een kort leven beschoren, maar Polaris zou binnen een afzienbare tijd misschien wel een van de vaandeldragers van het genre kunnen worden. Al jaren wordt gezegd dat metalcore dood en begraven is, maar wie het genre zelfs maar vanop een afstand volgt, weet dat dergelijke praat van eenzelfde hoogstaand niveau is als pakweg de doorsnee rede van Anuna De Wever en andere groene tuinkabouters. De conclusie van de dag is dan ook dat Polaris met deze tweede langspeler al het goede van het debuut bevestigt en er zelfs nog een aardig schepje bovenop doet. Wat mij betreft mogen deze heren reeds aan een derde langspeler beginnen!

Tracklist: