Sepultura - Quadra

Nuclear Blast

Bart Vereecke

[smart_review]

De grote aanloop richting festivalzomer zorgt voor een regen aan interessante releases. Zo kwam ook het Braziliaanse Sepultura aankloppen met nieuw plaatwerk, genaamd Quadra. Waar voorganger Machine Messiah (2017) nogal bejubeld werd, maar mij tegelijk koud liet, ligt dit bij het nieuwste Quadra enigszins anders. De eerste songs die werden vrijgegeven klonken ‘in your face’, wat mijn nieuwsgierigheid wist te wekken om deze plaat verder te gaan uitspitten. Quadra zag het levenslicht op 7 februari onder de kleuren van Nuclear Blast.

Vandaag exact 24 jaar geleden (20 februari 1996), liet Sepultura zijn meest legendarische langspeler Roots op de wereld los. Dit succes betekende meteen het vertrek van zanger/gitarist Max Cavalera (ex-Nailbomb), die zich stortte op zijn nieuwe muzikale project Soulfly.
Dit vertrek liet enorme sporen na, en lijkt tot op vandaag onverteerbaar. Dit ondanks Derrick Green (vocals) die ondertussen 22 jaren dienst draait binnen deze band, en Max eigenlijk ‘maar’ 12 jaar actief was binnen Sepultura.

Ook drummer, broerlief Igor Cavalera verliet in 2006 Sepultura, waarna hij terug de handen ineensloeg met Max binnen Cavalera Conspiracy. Het Braziliaanse duo gaat de laatste jaren op tour om hun oudere werk van Sepultura nog eens van onder het stof te halen. Zo passeerden Chaos A.D. en Arise reeds de revue, en hopen fans van het eerste uur dat Schizophrenia eenzelfde lot is toebedeeld.

Op vandaag telt Sepultura nog oudgedienden, met Paulo Xisto Pinto Jr (Bass) & Andreas Kisser (Leadguitars). En naast brulboei Derrick Green heeft Sepultura met Eloy Casagrande een talentvolle drummer in zijn gelederen.
Na enkele zware missers als Nation (2001), Roorback (2003) en A-Lex (2009) kabbelt het maar wat verder bij Sepultura. De iconische bandnaam weegt zwaar door op de kruisweg die de band lijkt af te leggen. Hoewel… Bij het vorige Machine Messiah (2017) kwamen er positieve reacties op een album waarop vooral het talent van drummer Casagrande kwam bovendrijven. Echter, het album wist mij nog niet tot aankoop te verleiden.

Met het nieuwste Quadra, want daar draait het toch allemaal om, krijgen we een conceptplaat voorgeschoteld gebaseerd op het Quadrivium. Hierbij werd het album onderverdeeld in vier delen met elk drie tracks (ideaal voor een dubbel-lp, zul je merken) die een verschillende fase van de band weergeven.

Bij het eerste deel keert Sepultura ver terug in z’n tijd. De tracks Isolation, Means To An End en Last Time hakken er stevig in, en proeven naar de begindagen (Arise, Chaos A.D.), het oergeluid van weleer waarbij thrash hoogdagen beleefde. De typerende percussie in het drumwerk verweven, een stevige portie agressiviteit, Kisser’s verfijnde gitaarsolo’s en een uitstekende vocale prestatie van Green tillen dit drieluik naar een hoog niveau. De videoclip van onze favoriet, Means To An End, geven we graag met je mee onderaan dit artikel.

Deel twee katapulteert ons met de intro van Capital Enslavement terug naar het tijdperk van Roots (1996), waarbij een flinke dosis percussie en stammengezangen de ingrediënten zijn en waren tot succes. De prestatie van supertalent Eloy Casagrande slorpt bij dit trio het overgrote deel van de aandacht op, waarbij je enkel kan stellen dat Sepultura zich geen waardiger vervanger voor Igor Cavalera kon wensen.

Een derde luik is van een iets meer experimentele aard, waarbij klassiekere elementen mee de dienst uitmaken. Een langere, rustige intro bij Guardians of Earth die voorzien is van wat koorgezangen en een knappe instrumentatie en spat uiteen, wanneer Derrick Green er een dosis brute vocalen tegenaan gooit. Ook bij het instrumentale The Pentagram is het een constant balanceren met tempowissels in wat een knap muzikaal stuk genoemd mag worden. Vooral Andreas Kisser speelt zich in de kijker met enkele wervelende solo’s.

Titeltrack Quadra vormt de instrumentale inleiding naar een vierde afsluitende deel. Volgens mij het minst interessante deel aan dit album. Zowel Agony of Defeat als Fear, Pain, Chaos, Suffering moeten flink inboeten aan agressie, en klinken plots een pak melodischer. Er volgen passages met strijkers, synths, koorzang en zowaar een duet met vrouwelijke vocalen in Agony of Defeat, maar dit voelt bij de band die de naam Sepultura draagt vreemd aan. Een ver van hun bed show, lijkt het wel.

Wanneer we Quadra in zijn geheel bekijken, kunnen we stellen dat Sepultura met het 15^de full-album zijn beste plaatwerk in ruim twee decennia op de markt gooit. Een album waarbij fans van het eerste uur zich zeker kunnen verwarmen aan de eerste twee à drie delen van dit album. Grootste troeven zijn het bij wijlen indrukwekkende drumwerk van Casagrande en de vocals van Derrick Green die op dit album verre van mis zijn. Een vierde deel was misschien wat te experimenteel/overbodig, maar kan de pret lang niet bederven. Voor mij alvast de eerste langspeler ‘tijdperk Derrick Green’ die mijn platenkast zal bereiken.

Tracklist: