If I May As Above // So Below Releaseshow + Wolves Scream + The Johari Window + Access Unlocked / The Lounge Boat, Aalst / Zaterdag 22 februari 2020

Bjorn Wielockx

Aalst, het walhalla van de carnavalisten, is nog aan het bekomen van al het carnavalsgedruis. Dit jaar had het door de Unesco werelderfgoed geschrapte evenement een wel heel speciale openingsdag. De avond voor de start van de festiviteiten kwam If I May zijn nieuwste album As Above // So Below voorstellen. Niet in één of ander jeugdhuis, maar op de gezellige Lounge Boat aan het kanaal te Aalst. De mannen uit Herzele hadden een meer dan deftige affiche weten samen te stellen, waardoor een tochtje vanuit de Kempen echt wel de moeite werd.

Access Unlocked

Eerste band op de affiche was Access Unlocked uit Tessenderlo. Het was alweer de achtste keer dat ik de band aan het werk zag. Eén van die shows was op de Red Bull Stage van Groezrock, de andere waren allemaal thuismatchen. Ik was benieuwd of ze ook in het verre Oost-Vlaanderen, als opener van de avond, konden bevestigen. Wat meteen opviel was de opkomst. Vaak is een zaal nagenoeg leeg voor de openingsact, wat voor gênante situaties kan zorgen. Maar de Lounge Boat daarentegen was al aangenaam gevuld, wat de mannen uit Tessenderlo een boost moet hebben gegeven. Als openingsact mocht de show tellen, al waren er wel enkele puntjes van kritiek te melden.

Het grootste punt van kritiek, is er eentje die ik in het verleden nog wel eens heb aangehaald bij Access Unlocked. Individueel stralen de mannen op de bühne, maar als collectief was het te weinig. Iets wat tijdens Sidy By Side, één van mijn favoriete nummers van de band, pijnlijk duidelijk werd. Gitaarlijnen die te vroeg werden ingezet, gingen gepaard met de screams van Jackson die soms te laat of te vroeg inviel. Het leverde de nodige chaos op, maar het nummer was nauwelijks herkenbaar.

Individueel heeft elk lid in deze band progressie weten te boeken, ten opzichte van de start in 2012. Frontman Jackson kan makkelijk een publiek entertainen en staat veel zelfverzekerder op een podium. Ook zijn stembereik is er duidelijk op vooruit gegaan, al zou ik de cleane vocals volledig overlaten aan gitarist Sam Peeters. Zo kan Jackson zich nog meer focussen op zijn screams. Peeters heeft toch voldoende kracht om de rustigere stukken volledig te dragen.

Het geluid op de Lounge Boat wist een hele avond te overtuigen. Juist tijdens de show van het feestvarken van vanavond liep er wel wat mis, waarover later meer. Tijdens Access Unlocked was echter alles tip top in orde. Het stond allemaal lekker luid met de nadruk op de cimbalen van drummer Senne Scheveneels. De breakdowns van deze band uit Tessenderlo zijn hoe dan ook bommetjes, maar live weet Scheveneels er toch nog een schepje bovenop te doen, door als een bezetene te werk te gaan.

Access Unlocked leverde hier een puike show af en wist de lat hoog te leggen voor de andere bands. Het was zeker niet foutloos, maar het feit dat ik deze band al zo vaak aan het werk heb gezien, én het feit dat ik de muziek tot op het bot ken, zorgt ervoor dat ze altijd hoge verwachtingen moeten inlossen. Iets waarin ze spijtig genoeg niet zijn geslaagd.

Setlist:

Rise
Black Seed
Nebulae
Everybody Knows How It Goes
Side By Side
Human Ideals
Utopia

The Johari Window

Volgende band op de affiche was de Belgische metalcoreband The Johari Window. In 2018 brachten de Belgen met Colorshifter hun eerste langspeler op de markt, welke zeker nationaal potten wist te breken. Logisch ook, er was een band op te horen welke lak heeft aan regels en structuur. Ik was benieuwd of het vijftal deze gecompliceerde muziek succesvol kon overbrengen. Vaak is het probleem bij dergelijke muziek het geluid. Maar ook tijdens de show van The Johari Window werd dit magistraal afgesteld.

Vijf volwassen mannen, waarvan vier vergezeld met een instrument, dat was geen optie op het kleine podiumpje van de Lounge Boat. Frontman Jens Roelant besloot dan ook wijselijk om tussen het publiek plaats te nemen. Hier heeft de man ook nagenoeg constant gestaan, met uitzondering van enkele begrijpelijke drinkpauzes. Gelukkig dat de cleane vocal geen persoon is, maar een geluidsbandje dat wordt afgespeeld. Een geluidsbandje? hoor ik jullie denken, en begrijpelijk, al is het achteraf bekeken een geniale zet van de Belgen.

Waarom een jankmuil op de stage zetten, als hij/zij er live toch niets van bakt? Het zorgt voor veel recensent voor hekelpunten, en dus heeft The Johari Window er wijselijk voor gekozen om hiervoor een bandje in te zetten. De mensen welke live komen kijken naar een stevige metalcoreshow komen heus niet voor de cleane vocalist. Als de rest van het geheel dan perfect is, dan zullen de bezoekers en journalisten dit wel door de vingers zien. In Aalst was het meer dan perfect, vanaf de eerste seconde heeft de band me van mijn sokken geblazen, wat een energie!

Van start tot finish was het genieten. Het kwintet had er duidelijk zin in, en vulde de zaal probleemloos met een wel zeer donker sfeertje. De mensen die boven in het cafégedeelte naar rustige jazzmuziek aan het luisteren waren, zullen even raar hebben opgekeken wanneer Roelant startte met zijn zeer uiteenlopende screams. Wat een bereik heeft deze man, diepe grunts afwisselen met zeer hoge screams waren helemaal geen probleem voor hem.

Het was de eerste keer dat ik The Johari Window aan het werk heb gezien, maar het staat vast, dit zal zeker niet de laatste keer zijn geweest. De sound was uniek en werd met zo’n overtuiging gebracht dat je niet anders kon als genieten. Na deze verpletterende ervaring ga ik de agenda van deze band eens wat beter in de gaten houden.

Setlist:

Aspiramen
Helios
DNA
Star Garnet
Woe
Dark Fox
Full Moon

Wolves Scream

Laatste supportact van de avond was de Waalse metalcoreband Wolves Scream. De mannen uit Namen mogen dit jaar 10 kaarsjes uitblazen en vieren dit met een heuse tournee doorheen België. Eerste stop was de Lounge Boat in Aalst. Zo’n vijf minuten voor aanvang van de show stond de boot lekker vol, het was duidelijk dat het publiek de aanwezigheid van Wolves Scream op prijs stelde. Ik heb de band nu al zo’n vijf keer aan het werk gezien, en telkens weer weet de band het te volgen uurschema aan zijn laars te lappen. Dit keer was het echt erg, zo’n half uur na de voorziene start begonnen de Walen aan hun set.

Gelukkig had ik vooraf al gekozen om achteraan in de zaal plaats te nemen in de knusse zithoek, om achteraf met volle teugen te genieten van de show van feestvarken If I May. De vier voorgaande keren dat ik deze vijfkoppige band aan het werk heb gezien, wisten ze me alles behalve te overtuigen. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat de andere aanwezige er duidelijk wel van konden genieten. Ook in Aalst was ik, samen met de talrijk aanwezige mama’s papa’s tantes en nonkels, de enige die niet aan het genieten waren. Het publiek had het duidelijk naar zijn zin, en schreeuwde verschillende songs luidkeels mee.

If I May

Elke kermis is een geseling waard zullen we maar denken. Eindelijk was het zover, If I May kwam zijn nieuwste pronkstukje As Above // So Below voorstellen. Al vanaf de eerste luisterbeurt werd het duidelijk dat de band in zeer goede doen moet zijn, om dit huzarenstukje met dezelfde daadkracht als op plaat over te brengen. Vooral de cleane vocals wisten mijn aandacht te trekken. Linz De Strooper is een fantastisch goede zanger, daar bestaat geen twijfel over, maar tijdens sommige passages heeft hij de lat toch onmenselijk hoog gelegd. Iets wat die avond wel duidelijk werd.

Vanaf de start was de sound super, waarom de soundman na drie nummers besloot om heel het geheel aan te passen weet niemand. Dat het geheel hierbij als een kaartenhuisje ineenstortte was het pijnlijke gevolg. Plotseling was er van de bassist Joren De Mesmaeker zijn brute scream, geen spoor meer, terwijl die man als een bezetene tekeer ging. De Mesmaeker zorgt voor contragewicht tijdens de zeemzoete passages van De Strooper. Van de moment dat De Mesmaeker uit het geheel wegviel, kwam de nadruk des te meer op de cleane vocals te liggen. Jammer want If I May was duidelijk in vorm, en had er logischerwijs ook veel zin in. Wederom is hier een hoofdrol weggelegd voor bassist De Mesmaeker. De man huppelde van links naar rechts op het podium, zijn energie straalde af op de aanwezige. Versta me niet verkeerd, het werd een fantastische show alleen voelde je dat, wanneer al de puzzelstukjes in elkaar hadden gepast, het nog beter had geweest.

Het eerste kwart van de setlist was er patat op. Openen deed de band met de eerder uitgebrachte videoclip Death Of Me en zijn bijhorende introtrack //. If I May had ervoor gekozen om de tracklist niet te volgen, en hiermee dus voor wat verrassingen te zorgen. Alles was perfect in balans en het glansde van het viertal af dat ze aan het genieten waren. Net zoals het publiek, welke een groot deel van de songteksten al goed kon meezingen. Met A Place Below The Sea en The Game had de band een iets softer tweeluik voorzien om verder te vorderen in de set. Hiermee werd het me duidelijk dat As Above // So Below een waagstuk is geworden voor de frontman De Strooper. Beide nummers hebben zo’n moeilijke cleane vocal, zeker als je het gemis van De Mesmaeker in achting neemt. Bij veel bands zou het fiasco zijn, If I May en De Strooper wisten alsnog te bevestigen.

Wanneer If I May besloot om de kraker Hollow Grounds in te zetten reageerde het publiek laaiend enthousiast. Voor een groot deel van de aanwezige is dit duidelijk dé topper vanop As Above // So Below, zo bleek. Live wist de band deze krachtpatser met tonnen overtuiging te brengen. Samen met het slotakkoord van de avond, de twee hoogtepunten van de setlist. Zoals wel vaker tijdens een albumvoorstelling was ook hier een hele hoop familie aanwezig. Voor verschillende violent-dancers zijn “oudere mensen” vaak een rem om de boel op stelten. Er werd een hele avond genoten van de muziek op een ingetogen manier, zo zag je na elke show dat iedereen tevreden was.

Al vanaf mijn eerste luisterbeurt van As Above // So Below had ik de minste feeling met Dreamer. Ook live wist deze track mij niet te bekoren, ik was blij dat die drie minuten gepasseerd waren. Als je na deze softe track besluit om de boot met de zee gelijk te maken, door middel van het zeer snelle en harde Hell To Pay dan neem ik er Dreamer maar al te graag bij. Vervolgens besloten de mannen de stage te verlaten. Zij die de plaat al wat kende wisten dat If I May nog terug ging komen, en dat deed het op een wel zeer atypische manier. De Strooper nam plaats tussen het publiek om met de introtrack As Above zijn kunsten nog wat meer te etaleren. De focus lag volledig op de man maar dat was duidelijk geen probleem. Kamira mocht deze feestelijke avond afsluiten, en dat deed het met verve. Iedereen had met volle teugen genoten en kon met een voldaan gevoel huiswaarts keren.

Het werd duidelijk dat deze plaat geen gemakkelijke opdracht zal worden om live te brengen. If I May beschikt echter over steengoede artiesten die zelfs in moeilijke omstandigheden weten te bevestigen. Tot op Faarfest in Meerhout zou ik zeggen!