Terwijl het corona-virus zijn opmars aan het maken is in ons land passeerde Alcest door België, namelijk in de prachtige kruidtuin op een boogscheut van het centrum van de hoofdstad. De Orangerie du Botanique mocht al weken het bordje uitverkocht uithangen. Hoe een 600-tal bezoekers en ikzelf de show ervoeren van de Franse blackgazegrondleggers kan je hier lezen. 

Starten deden we met de enige band op deze tour die niet uit Frankrijk kwam, Kaelen Mikla, een driekoppige dark wave/synth punkband afkomstig uit Reykjavik, IJsland. De genres die ik zag staan op hun Facebook deden me wat twijfelen of dit wel iets voor mij ging zijn, maar ik bleef met een open mind wachten op deze dames die vanaf 19:30 het beste van zichzelf brachten in de grootste zaal van de Botanique. 

De synthesizertonen brachten de zaal meteen in een duistere sfeer en dan kregen we er nog eens het helse geschreeuw van Laufey Soffía erbij, schreeuwen die door merg en been gingen. De duistere sfeer werd niet enkel gecreëerd door de helse uithalen van de zangeres, de outfits van de dames en de wierook op het podium versterkten deze ook.  

De dames brachten hun set van een veertigtal minuten quasi zonder enige onderbreking, veel werd er niet rechtstreeks gecommuniceerd met het publiek, op de finale groet aan het adres van het publiek na. 40 minuten waren misschien net iets te veel voor mij, maar ik genoot met volle teugen van het eerste half uur van de show, ook opvallend was hoe prominent de bass doorklonk in de muziek. 

Na een wel zeer korte pauze was het tijd om een trio dames in te ruilen voor een trio heren uit Frankrijk.
De mannen van Birds In Row brachten ons volgens onze vriend Facebook een mix van hardcore blues maar ik zou het eerder omschrijven als hardcore gaze. Soit genres doen er niet toe maar wat hebben deze mannen me weggeblazen. Petje af voor deze Fransen uit Laval.

Vanaf het begin ging het trio voluit, op enkele geplande momentjes werd wat stoom afgeblazen en ging het wat minder snel. De energie die ze uitstraalden was fenomenaal, bassist Q stond geen milliseconde stil terwijl drummer T dacht dat zijn drumsticks hanteerde al waren het voorhamers. Mocht het een Ikea-tafel geweest zijn dan zat hij er waarschijnlijk dwars door. Dan hadden we nog zanger B die zonder twijfel het meest bluesy element van heel hun act was, zijn gitaarmodel en vooral de noten de er uitkwamen hadden echter niet veel met blues te maken. 

Enkele thema’s die zanger B tijdens de set aanhaalde waren Instagram en de politiek in Frankrijk en bij uitbreiding de wereld. Volgens de frontman is Instagram een momentopname die we niet mogen geloven, al die blije mensen die we er op zien hebben niets te maken met de realiteit en we mogen ons er niet aan laten vangen.

Al twee fenomenale sets gehad met uitblinker van de avond tot heden voor mij Birds In Row, maar Alcest moest het podium toen nog betreden. 

Alcest startte zijn set met Les Jardins de minuit, iets zeer toepasselijk hier vandaag in de tuinen van de Botanique. Het eerste nummer was natuurlijk eentje van het voortreffelijke jongste album, Spiritual Instinct, die Alcest tijdens deze tour uitgebreid promoot. Zonder maar één woord te zeggen schakelde de band meteen over op het volgende nummer, Protection, van de gelijknamige ep, een nummer die ook op zijn laatste werk voorkomt. 

Dan sprak Stéphane Paut, beter gekend als Neige, het publiek eventjes aan in het Frans om vervolgens over te schakelen in Oiseaux de Proie. Het contrast met de voorgaande band kon bezwaarlijk groter worden. Terwijl de vorige band iedere meter van het podium benutte was Alcest heel statisch en leek Neige nog steeds een beetje een mensenschuwe zanger te zijn.

We kregen vervolgens enkele oudere nummers met Autre Temps en Ecailles De Lune om vervolgens terug te keren naar een ander nummer van de nieuwste plaat, Sapphire. Het publiek stond mee te wiegen op de muziek en hier en daar zag je iemand headbangen maar over het algemeen was het zeer rustig in de zaal. Enkel tussen de nummers werd de stilte doorbroken om de band toe te juichen. 

De laatste twee nummers van de reguliere set waren Le Miroir en het voortreffelijke Kodama. Je merkte duidelijk dat het publiek meer genoot van dat laatste nummer dan van het voorgaande, Le Miroir is duidelijk nog niet zo bekend bij de fans. Kodama daarentegen kent iedere Alcest-fan al. Na enkele ogenblikken van het podium te verdwijnen keerden de Zuid-Fransen nog eventjes terug voor een laatste paar nummers, Là Où Naissent Les Couleurs Nouvelles en Délivrance. 

Alcest bracht een voortreffelijke set maar toch was het de tweede band van de avond, Birds in Row, die me het meest kon captiveren. Een band die ik in de komende weken toch eens goed wil beluisteren.