[smart_review]

Tegenwoordig wordt onze aardbol door zodanig veel female-fronted metalbands bevolkt, dat we die term eigenlijk niet meer kunnen gebruiken om een genre aan te duiden. Van Asagraum tot Zephyra, van black tot thrash tot heavy metal en alles daartussenin, de frontvrouwen moeten heden ten dage niet onderdoen voor hun mannelijke tegenspelers. Daarbij hoort ook deze melodic deathmetalband, Lutharö, die tot op de dag van vandaag nog steeds geen volledig album heeft uitgebracht. Toch is dit al de derde ep, na hun eerste ep’tje Incarnadine (hun oorspronkelijke naam) en opvolger Unleash The Beast. In hoeverre ze zich kunnen meten met de Arch Enemy’s en Spoil Engine’s van deze wereld, lees je hier!

Dit vijftal is gestationeerd in Hamilton, Ontario (Canada). Na in 2012 te zijn gestart als Incarnadine, werden ze door zichzelf omgedoopt tot Lutharö. Ik moet eerlijk bekennen dat geen van beide namen bij mij een belletje deden rinkelen. Na eerst de titletrack van hun nieuwe ep te beluisteren op Spotify, besloot ik om een sprong in het diepe te wagen en de volledige ep aan te vragen. Ik was volledig klaar om mij te laten wegblazen door Krista Shipperbottom en haar harem  aan mannelijke muzikanten.

Wegblazen was niet aan de orde, maar een heel aangename verrassing wel! Hun goed opgebouwde songs, in combinatie met getalenteerde gitaristen en een ritmesectie waar je een metronoom op kan afstemmen, waren een echte streling voor mijn oor.

Openingstrack Barren begint met een relatief rustige intro, die zo van een power metal album kan komen. Na een minuutje opbouw, gaan echter alle remmen los. De intense hoge vocals, gevolgd door ruwe growls en met hier en daar wat cleans ertussen, doen meteen een wenkbrauw omhoog gaan. Qua hoge vocals kan ze zich moeiteloos meten met superster Maria Brink, op vlak van ruwe vocals moet ze opboksen tegen onze (semi-)nationale trots Iris Goessens. Wat ertussenin ligt, kan nog wat bijschaving gebruiken, maar ach. Details? Na al dat vocaal geweld komt er gelukkig een brug, maar net wanneer je even tot je positieven komt, word je rond de oren geslagen met een snoeiharde derde acte van het nummer in de vorm van en spetterende solo en enkele vocale uithalen.

De tweede track Diamond Back en title track Wings of Agony volgen deze zelfde structuur in een ruwe vorm. Hier en daar zijn er wat tweaks en aanpassingen, maar je merkt dat ze waarschijnlijk vanuit hetzelfde perspectief begonnen zijn, zonder repetitief te zijn. Ze zijn echter verschillend genoeg om dit maar te merken na meerdere luisterbeurten. In Diamond Back wordt het introgedeelte er bijvoorbeeld uitgelaten, terwijl Wings of Agony iets duisterder en meer uitgesponnen is, zonder langdradig te worden.

De twee overige tracks, Blood Lightning en Will to Survive zijn dan weer volledig anders opgebouwd. De eerstgenoemde is veel epischer, de brug wordt tot tweemaal toe vervangen door een solo en is veel cleaner. De melodische kant van hun stevige melodeath komt hier wat meer naar boven. Ook doet drummer Duval Gabraiel een extra duit in het zakje door creatieve fills en hier en daar wat blastbeats. Veel meer dan in de andere nummers laat hij zich eens lekker horen. And saving the best for last, Will to Survive. Dit nummer springt er voor mij echt bovenuit. De nadruk ligt iets meer op de hoge vocals, al zijn de ruwe screams en grunts ook talrijk aanwezig. De aanstekelijke riff, het goed opgebouwde refrein en de solo om vingers en duimen bij af te likken zijn hiervoor verantwoordelijk.

Al bij al verdient Lutharö met deze ep een stevige score, want dit smaakt naar meer. Het is een album die constant blijft, zonder te vervelen. Fans van bands als Spoil Engine, Arch Enemy, In This Moment, maar ook At the Gates, In Flames en Dark Tranquillity, komen hier zeker aan hun trekken. Als dit vijfkoppig eindelijk een volledig album uitbrengt of met een tour naar België komt, mag je mij voor beiden op de eerste rij verwachten.

Tracklist:

1. Barren
2. Diamond Back
3. Blood Lightning
4. Will to Survive
5. Wings of Agony