[smart_review]

Ik geef toe, ik ben de 7”scene jaren geleden eens uitgestapt en keer maar zelden meer terug naar de wereld van de eps. Niet omdat er niet genoeg interessants uitkomt op kortspeelplaat, maar meer omdat ik me liever helemaal onderdompel in een album, dat me een uur of meer in vervoering kan brengen. Tegen de tijd dat je er lekker in zit, is zo’n singletje al weer afgelopen en begint het smachten naar meer. Maar als de naam Ihsahn valt in onze promo-pool…dan staan alle haren op mijn dicht getatoeëerde armen direct als soldaatjes overeind. Ik steek dat dan ook nooit onder stoelen of banken, dat Vegard Sverre Tveitan met verre afstand mijn favoriete muzikant op deze aardkloot is en oprecht een grote inspiratie. Ik reviewde de vorige twee releases die deze man uitbracht met veel plezier en genot en mag dat dus nu weer doen, al is het dit maal met af en toe spieken in mijn Norsk woordenboek

Telemark heet deze opwarmer voor wat er nog komen gaat, want ik mag hopen dat dat toch het geval is hier. Als ik deze ep mag geloven, komt er namelijk iets heel moois onze kant op in de vorm van de volgende full length en ware opvolger van het door mij geliefde Àmr uit 2018. Wat schotelt ome Ihsahn ons dan voor? Nou niets minder dan hoe de mighty Emperor zou klinken, mochten zij nu, op dit moment, nog een nieuw album uitbrengen. Aangezien dat helaas niet meer in de sterren staat, moeten we het hier dus mee doen en weet je wat… dat is zo erg nog niet.

Wat krijgen we dan voor onze moeite? Nou 5 tracks, waarvan Vegard er zelf maar liefts 3 schreef… gaat dat mijn eeuwige dorst naar meer Ihsahn-werk stillen? Ja er staan dan ook nog twee covers op, opmerkelijke en verrassende covers wel, maar daar kom ik nog wel op terug.

Stridig laat even zien en vooral horen, dat in de tijd die deze meneer doorbracht met de prog jongens van Leprous hij zijn diep zwarte hart niet is verloren aan te veel frivoliteit. Heb je de bijhorende video nog niet gezien? Stop dan gerust nu met lezen en ga je daar vol overgave op storten! Stilistisch en sfeervol, snoeihard en om de vingers bij af te likken. Meer dan ooit bewijst deze track dat toen Ihsahn de saxofoon op pakte en dit instrument in (black) metal ging verweven, hij de spijker kei hard op de kop sloeg met een hamer van een kilo of tien. Nog subtieler dan voorheen, past het bij elkaar als pindakaas en brood. De tempowisselingen, de ijzingwekkende, schrille schreeuw die door merg, been en ziel snijdt. Kippenvel! En dan is er nog de tekst. ‘Det ulmer i glorne, En Flamme vekkes til strid.’ It echoes in te coals, A flame is stirred to battle. Kijk dat is nou mijn soort poëzie.

Nord gooit het dan toch weer net over een andere boeg, met een intro die je aan het denken zet. Even terug van de rauwe emotie naar iets meer ratio. Het tempo wordt wat teruggeschroefd en de blastbeats en tremolo picks maken plaatst voor passages met een meer jazzy gevoel. De cleane koortje op de achtergrond van de chorus zijn ook zeker op z’n plaats. De virtuositeit spat er vanaf. Tegen de drie minuten heb je al zoveel afwisseling gehoord dat je snakt naar de laatste twee minuten van de track. Ook nu stelt het niet teleur, met een ijzige schreeuw wordt een solo ingezet waar nog maar eens uit blijkt dat deze man uit zijn moeders vagina kroop met een gitaar in zijn vuistjes geklemd.

Telemark dan is een ode aan het land waar Ihsahn groot werd, waar hij het licht en de duisternis voor het eerst aanschouwde. Hij omschrijft de prachtige fjorden, de diepe, wilde bossen, de lange nachten. De pracht en de macht van het land dat ook zo verraderlijk kan zijn en woest beest dat zich maar langzaam en moeizaam laat temmen. Het repeterende gitaar thema dreigt te hypnotiseren als we dan halverwege de track de teugels volledig laten vieren en we als een razende door het door Ihsahn geschilderde landschap vluchten. De opbouw en themawisselingen in deze track houden je op het puntje van je stoel en maken een ware etalage voor de vaardigheden van deze grootmeester. Top!

Dan wordt de ep afgesloten met twee opmerkelijke covers. Te weten; Rock and Roll Is Dead van Lenny Kravitz, niet de meest voor de handliggende cover zou je zeggen en Iron maidens golden oldie Wrathchild.

Waarom deze tracks? Ik zou het niet weten. Wat ik wel weet is dat Ihsahn ze zich volledig eigen maakt en vooral de Kravitz-track is op z’n minst interessant en verrassend te noemen, opnieuw een showcase voor het gebruik van een blazersectie in metal. De Maiden-track doet veel van hetzelfde, door bepaalde gitaarpartijen te vervangen door trompetgeschal. Voegt het nou echt iets toe? Nee, wat mij betreft had hij of nog een extra eigen track toegevoegd of het simpelweg het bij 3 tracks gelaten, want die eerste drie zijn fantastisch.