Sounds Like Deceit - Misanthropy

Label: DIY

Bjorn Wielockx

Op de voorlopig laatste editie van Groezrock, leerde ik de mannen van Sounds Like Deceit kennen. Een hardcoreband uit Retie die The Cockpit met de grond gelijkt maakte, én uiteindelijk voor één van de hoogtepunten van het festival wist te zorgen. In een gesprekje na de festiviteiten, kon de band mij bevestigen dat de opvolger van het in 2012 verschenen The Truth, in de pijplijn zat. Een jaartje later is het eindelijk zover. Misanthropy ligt vanaf dit weekend, nadat de release eerder werd opgeschoven door problemen met de betere streamingdiensten. Of deze plaat in het verlengde ligt van de stomende show in Meerhout kom je te weten in volgende review.

De sound op deze Misanthropy heeft ten opzichte van zijn voorganger The Truth duidelijk een upgrade gekregen. Logisch ook als je weet dat Sounds Like Deceit anno 2012 bestond uit pubers met puisten. De zestienjarige rebbelen zijn volwassen mannen geworden met een duidelijke mening. De nonchalance is verleden tijd en werd ingeruild voor professionaliteit, wat het eindresultaat ten goede is gekomen. De nieuwste telg duurt zo’n twintig minuten, maar in deze beperkte tijd, weet Sounds Like Deceit je makkelijk warm te maken voor een optreden. Live staan de mannen uit Retie erom bekend om steevast alles te geven. Met Misanthropy onder de schouder, hebben ze weer wat meer materiaal om zwaar uit te halen. Als ze dit schijfje met dezelfde passie als weleer kunnen brengen, dan ziet de toekomst er rooskleurig uit voor Sounds Like Deceit.

Zes uitstekende hardcoretracks prijken er op deze Misanthropy. Stuk voor stuk nummers met een eigen karakter, welke ervoor zorgen dat de twintig minuten voorbijrazen. Hiernaast zal het ook voor een breder bereik zorgen, veelal blijven hardcorebands krampachtig vasthouden aan de gekende formule, waardoor het zich toespitst op een (te) kleine community. Door ook het betere gitaarwerk voor te schotelen, kunnen er ook wel eens wat metalheads vallen voor deze pittige muziek. Door gitaarlijnen op niveau voor te schotelen, klimt ook de gemiddelde duurtijd van een nummer de hoogte in. Waar een nummer van een doorsnee hardcoreband rond de twee minuten draait, gaat het gemiddelde op deze Misanthropy vlot over de drie minuten. Geen oppervlakkige hardcore dus, maar eentje met wat meer diepgang.

Vaak is de keerzijde van wat meer diepgang, het verlies aan power/agressie. Bij Sounds Like Deceit is dit enkel het geval tijdens Choose My Ways, de vijf andere nummers weten de dans te ontspringen. Choose My Ways start net zoals de rest op deze plaat furieus. Maar tijdens het refrein gaat de band helemaal de mist in. Het is me allemaal wat te gezellig, waardoor de agressie die de plaat zo kenmerkt gevoelig zakt. Live zal iedereen het uit volle borst meeschreeuwen, en zullen de violent dancers alles in het werk stellen om dat ene stukje in de micro te schreeuwen. Live zal het dus voor leuke taferelen zorgen, op album is het echter een energiespons, al zal dit naar alle waarschijnlijkheid de favoriete track worden van de metalheads.

Naast het betere gitaarwerk, heeft Sounds Like Deceit ook twee vocalisten om het geheel wat meer eigenheid te geven. Niels Van Nueten en Greg Van Looy wisten me hiermee live al omver te blazen, ook op plaat zorgt het voor de nodige herkenbaarheid en waar nodig voor een tikkeltje meer power. Vice heeft de eer om deze krachtige ep af te sluiten. In het verleden was dit al de afsluiter van de mannen uit Retie en wist het al voor knotsgekke toestanden te zorgen. Nu de aanwezige deze track tot op het bot kunnen ontleden, gaat het er nog steviger aan toe gaan. In het midden van dit bommetje zit er een breakdown verstopt welke uitmond in een heerlijk two-step stukje. Tijdens Vice zal op de dansvloer het kaf van het koren worden gescheiden.

Misanthopy is een ep geworden die een doorgewinterde hardcoreliefhebber alleen maar kan blij maken. Sounds Like Deceit probeert niks nieuws op de markt te brengen, maar hetgeen ze brengen is van een wel zeer hoge kwaliteit.

Tracklist: