Aan de vooravond van de ongeziene draconische maatregelen in het kader van de hele Coronahectiek streek het Poolse Vader neer in Vlaanderen. Ditmaal niet in de gekende ‘metalmetropolen’, maar wel in Lokeren. Place to be was het Sport- en Jeugdcomplex aan de Sportlaan, gelegen naast de zeer grote parking waar begin augustus de Lokerse Feesten plaatsvinden. Ter opwarming mochten Fallcie, Chronosphere en Defiled het aanwezige publiek op temperatuur brengen. Het verslag van wat daags nadien uiteindelijk het allerlaatste optreden in maanden bleek te zijn,

Al maandenlang werd er zeer uitvoerig reclame gemaakt voor deze tournee. Begrijpelijk, want organisator Fat Bastard Promotions is nog piepjong, waardoor deze avond in zekere zin een zaakje was van “alles of niets”. Dat ditmaal niet gekozen werd voor de klassieke zalen, zoals Trix, Zappa of de AB, deed de spanning alleen maar toenemen.

Qua ligging valt Lokeren natuurlijk te bestempelen als ideaal, want in tegenstelling tot de eerder vernoemde zalen in Antwerpen en Brussel moeten de fans ditmaal geen uren in de file staan alvorens compleet opgefokt te arriveren op de bestemming. Voor Oost- en West-Vlamingen is Lokeren dan ook perfect gelegen. De gigantische gratis parking is eveneens een absoluut pluspunt.

Bovendien bleek de zaal in kwestie eveneens heel wat mogelijkheden te bieden. Deze is namelijk voldoende diep, zodat het podium, naargelang de verwachte opkomst, perfect in diepte gepositioneerd kan worden. De grote trap geeft de zaal in zekere zin wat dezelfde allure als pakweg de 013 in Tilburg. Met betrekking tot de accommodatie viel er dan ook niets op aan te merken. Genoeg over de ligging en de accommodatie; tijd om de essentie van de avond van een gepast verslag te voorzien.

Het uit Sin-Petersburg afkomstige Fallcie had de eer om de avond officieel op gang te trappen. Enig opzoekwerk voorafgaandelijk aan deze heuglijke avond leerde mij dat het geluid van deze jonge band mij absoluut kon bekoren. De snoeiharde metalcore met achter de microfoon de roodharige brulboei Valentina Lavrinenko klinkt op plaat alvast zeer indrukwekkend. Jammer genoeg viel de performance van Fallcie vanavond wat tegen. De grootste boosdoener hiervoor was het zeer middelmatig afgestelde geluid: de drums stonden veel te prominent op de voorgrond, waardoor de andere instrumenten vrijwel geheel naar de achtergrond werden verdrongen. eveneens het nochtans impressionante stemgeluid van Valentina viel zeer moeilijk te ontwaren.

Setlist-gewijs lag de aandacht vanavond voornamelijk op de jongste plaat, genaamd Bad Blood, die zeer recentelijk – meer bepaald op 6 maart 2020 – het levenslicht zag. Zo passeerden onder meer het zeer duistere Parasites en het op plaat althans ijzersterke Your Own Misery vanavond de revue. Ook het aanstekelijke The Pulse Of Fallcie afkomstig van de debuutplaat kon het vuur jammer genoeg niet aan de lont steken. Het op dat ogenblik nog zeer beperkt aanwezige publiek bleek eveneens geen cadeau te zijn. Mede door de omstandigheden viel het optreden van Fallcie dan ook wat tegen. Na afloop kon ik mijzelf toch niet bedwingen om het laatste wapenfeit van deze dame en heren aan te schaffen. En het moet absoluut gezegd dat Bad Blood een absoluut juweeltje is. Met nog wat meer ervaring, bekendheid en een beter afgesteld geluid, kan Fallcie zeker en vast nog wat potten breken de komende jaren. Een band om toch in het oog te blijven houden.

Na wat metalcore was het tijd voor een stevige dosis onversneden thrash metal, geserveerd door de Grieken van Chronosphere. Drie jaar geleden bracht dit gezelschap met de strakke, rode broeken met het album Red ’n Roll een uiterst vermakelijke thrash album op de markt. Een album dat de perfecte combinatie bevatte tussen enerzijds snelle thrash en anderzijds de nodige dosis punk. Crossover zou men dan automatisch denken, maar Chronosphere neigt toch nog steeds meer richting het pure thrash werk en gelukkig maar!

Wat vanavond meteen opviel was het indrukwekkende geluid: iedere instrument viel perfect te ontwaren, waarbij de dubbele basskick meermaals voor hartkloppingen zorgde. In onze contreien geniet Chronosphere zeker nog niet dezelfde populariteit als hun land- en genregenoten van Suicidal Angels, maar daar kan na vanavond wel eens snel verandering in komen; Chronosphere maakte namelijk een ijzersterke beurt, waarbij het publiek zienderogen genoot van een dik halfuur perfect uitgevoerde thrash metal. Nummers als Warriors, Picking Up My Pieces, Before It’s Gone en het afsluitende Brutal Decay brachten menig metalhoofd flink in beweging en deden na afloop de handen vlot op elkaar gaan voor een staande ovatie. Meer van dat graag!

De Japanners van Defiled mogen gerust beschouwd worden als rasechte veteranen, want ondertussen draait deze band ook al ruim 20 jaar mee (officieel zelfs reeds 28 jaar). Eerder dit jaar brachten deze heren nog album nummer zes op de markt, genaamd Infinite Regress. De eerlijkheid gebiedt mij evenwel te stellen dat deze nieuwste telg mij maar matig kon bekoren.

Ook vanavond wist Defiled mij niet in vervoering te brengen. wie Amped-Up volgt, weet dat ik een portie death metal wel kan smaken, maar desondanks bleef ik toch stevig op mijn honger zitten. De reden hiervoor is vrij eenvoudig: Defiled voelde vanavond persoonlijk eerder aan als een groep van vier afzonderlijke muzikanten dan als een band. Door het uiterst rommelige geluid begon de verveling na drie nummers flink toe te slaan. Blijkbaar was ik niet de enige, want vele aanwezigen verlieten in tussentijd de zaal om in de centrale hal rustig een praatje te slaan. Pas richting het einde van de setlist leek Defiled echt onder stoom te komen. Jammer genoeg was het spreekwoordelijke kalf wat mij betreft dan al lang verdronken. Hoogstwaarschijnlijk zullen sommigen genoten hebben van deze extreme brok metal, maar persoonlijk heb ik mijn portie death metal toch net iets gestroomlijnder.

Na een pauze van een half uurtje konden de ondertussen talrijk aanwezige fans van een stevige portie death metal begonnen aan het hoofdgerecht van de avond, genaamd Vader. Wie death metal zegt, moet quasi nagenoeg meteen denken aan Vader. Deze Poolse band mag dan ook beschouwd worden als een van de meest consistente bands binnen het extreme genre. Om de paar jaar komen deze Polen namelijk met een uitstekend album voor de dag, waarbij we later dit jaar album nummer 16 in ontvangst mogen nemen en dat in een tijdspanne van een kleine veertig jaar. het kan slechter, nietwaar?

Naast een nieuw album heeft Vader nog wat extra te vieren deze tournee. Albums De Profundis, Litany en de ep The Art Of War mogen namelijk respectievelijk 25, 20 en 15 kaarsjes uitblazen. Reden genoeg om er een waar feestje van te maken. En of de oorlogsmodus vanavond aan stond! Meteen van bij de start trok Vader verschroeiend hard van leer. De drie eerder vernoemde albums stonden centraal – dat spreekt voor zich – maar gelukkig liet Vader het niet na om voorts rijkelijk te putten uit het schier bodemloze oeuvre van deze band. Zo bleek het nummer Triumph Of Death van het schitterende album Tibi Et Igni, daterende van 2014, uitgegroeid te zijn tot een ware publiekslieveling. De geniale gitaarriff zal hier ongetwijfeld wel iets voor tussen zitten… Daarbovenop kregen we het ultrakorte, maar retestrakke Shock And Awe reeds een voorproefje van het nieuwe album Solitude In Madness dat op 1 mei 2020 het levenslicht zal zien.

Dat het setlistgewijs meer dan snor zat, hoeft dan ook weinig te verbazen. Ook het showgehalte was vanavond van een hoog niveau. Geen acrobatische toeren, maar wel een Poolse Gründlichkeit, waarbij gitarist Marek ‘Spider’ Pajak en bassist Tomasz ‘Hal’ Halicki geregeld van plaats wisselden en drummer James Stewart alles blastbeatgewijs vakkundig wist dicht te timmeren. De zaal was ondertussen goed gevuld – ik schat iets meer dan 200 aanwezigen – en het publiek genoot zienderogen. Gedurende de apotheose vormde er zich zowaar zelfs een stevige moshpit.

Na een uur verdween Vader kortstondig van de bühne om na enkele ogenblikken de bisronde aan te snijden. Met de afsluitende Slayer cover Raining Blood bracht Vader een ode aan een van de absolute grondleggers van het extreme genre en maakte de band meteen ook duidelijk dat er van stoppen nog lang geen sprake is. Zolang Vader op hetzelfde niveau blijft presteren als vanavond kunnen we dat alleen maar toejuichen.

Tot slot nog een absolute pluim voor de organisatie van vanavond: Fat Bastard Promotions heeft met de line-up van vanavond toch in zekere zin het avontuurlijke pad gekozen. Gelukkig vonden heel wat metalheads de weg naar Lokeren en heeft de organisatie zeker en vast geen financiële kater opgelopen. Met grote onderscheiding heet zoiets. Bij deze kunnen we reeds uitkijken naar het volgende evenement, georganiseerd door Fat Bastard Promotions!

En zo kwam er een einde aan het metalen voorjaar. Daags na de doortocht van Vader barstte namelijk de ‘Coronabom’ volledig met de gekende gevolgen van dien. De enige zekerheid die we hebben, is dat het einde jammer genoeg nog lang niet in zicht. Op vandaag is muziek zeker en vast bijzaak, maar anderzijds mogen we zeker ook de bands niet vergeten die door de omstandigheden genoodzaakt zijn een dure tournee te annuleren. Wie zijn lievelingsband een hart onder de riem wenst te steken, raad ik ten zeerste aan om de Merchandise van de band er eens op na te slaan en op deze manier de band te steunen. United We Stand!