Sinds de val van het IJzeren Gordijn en het verdwijnen van de communistische dictatuur, is de Pool niet meer weg te denken uit de Belgische samenleving. Van arbeider in de bouwsector tot vrachtwagenchauffeur: het stereotiepe beeld van de onderbetaalde werkkracht overheerst bij velen. In metalkringen roept Oostblokland Polen dan weer een compleet verschillende associatie op. Zo staat de republiek bij ons vooral bekend als mekka van de extreme subgenres. Van black metal met ronkende namen als Mgła en Batushka, over hybrides als Behemoth en Hate, tot de deathmetalgrootheden van Decapitated en Vader: Polen neemt op metalgebied een prominente plaats in op de Europese landkaart. De laatstgenoemde groep, het uit het noordoosten van het land afkomstige Vader, was eerder deze maand te gast in onze contreien. Vergezeld door het trio Defiled, Chronosphere en Fallcie, stonden Piotr Wiwczarek en collega’s op het podium aan beide kanten van de taalgrens. Op zondag 8 maart werd Aarlen met een bezoek verblijd, enkele dagen later was het de beurt aan Lokeren. Op uitnodiging van organisator Fat Bastard Promotions, mocht Amped-Up niet een maar twee reporters richting Waasland afvaardigen. Het verslag van Ashley Bickx werd eergisteren reeds online gegooid. Vandaag is het de beurt aan PJ om zijn licht te laten schijnen op een avond metal in de Durmestad.

De vreemde eend in de bijt, het Russische Fallcie, mag in Lokeren de avond op gang trappen. Waarom de ‘vreemde eend’ vraagt u zich af? De reden hiervoor is simpel: het betreft een nu-metal(core)gezelschap te midden van groepen die in een aanzienlijk steviger subgenre opereren. Dat het combo uit Sint-Petersburg doorheen deze tournee voor een aartsmoeilijke opdracht staat, lijdt geen twijfel. “Hoe slaag je er als relatief radiovriendelijke band in godsnaam in om liefhebbers van Vader en aanverwanten te overtuigen?”

Het moet een vraag zijn die de muzikanten zich vaak hebben gesteld. Aan de inzet en het geloof in eigen kunnen, zal het alvast niet gelegen zijn. Fallcie onderneemt een verdienstelijke poging om indruk te maken, maar moet achteraf erkennen dat het om een zelfmoordmissie ging. De vocale prestatie van frontvrouw Irina mag dan bijzonder gevarieerd zijn – cleane zang wordt afgewisseld met grunts en naar hiphop neigende passages – het honingzoete karakter van de muziek heeft vanavond niet de minste kans op slagen. Wat Fallcie laat horen is allesbehalve slecht binnen het genre, maar komt in deze context allerminst tot zijn recht. Verder dan een beleefdheidsapplausje en een handvol hoofdschuddende toeschouwers (collega-reporter Ashley Bickx mag hier opvallend genoeg bijgerekend worden!) raken de Russen dan ook niet. Een miscast van jewelste!

Van nu-metal uit de Russische Federatie naar thrash van Hellenistische makelij: omdat het kan! Met het machtige Suicidal Angels als absolute uitschieter, bracht Griekenland reeds meerdere sterke thrashgroepen voort. Het uit hoofdstad Athene afkomstige Chronosphere mag je hier wat mij betreft aan toevoegen. Met het gaspedaal flink ingedrukt, laat dit initieel onder de naam Homo Sapiens opgerichte gezelschap het voorlopige hoogtepunt van de avond optekenen. De snedige en opzwepende riffs laten de nekspieren van ondergetekende voor het eerst in actie treden. Nog voor het openingsnummer door de geluidsinstallatie knalt, slaagt het combo er al in om mijn aandacht te trekken. Zo is het opvallend dat alle groepsleden in een knalrode broek zijn uitgedost. Dat de meest recente langspeler van Chronosphere naar de naam Red n’ Roll luistert, zal hier ongetwijfeld verband mee houden…

Bijster vernieuwend mag het dan nooit zijn, meeslepend is het absoluut. Gedurende de dertig minuten die deze Grieken op het podium staan, komen er voldoende hoogtepunten aan bod. Picking up My Pieces, Light Leading Maze, Before It’s Gone en het aan de Belgische fans opgedragen Warriors passeren in chronologische volgorde de revue. Kort na de klok van zeven wordt met Brutal Decay – afkomstig van het album Embracing Oblivion – een einde gemaakt aan de set. Een leuke kennismaking met deze Zuid-Europeanen, dat zeker!

De derde en tevens laatste groep die de komst van Vader mag inleiden, gaat door het leven als Defiled. Dit uit het land van de rijzende zon afkomstige gezelschap kan niet enkel beroep doen op ruim een kwarteeuw aan ervaring, de groep staat onder contract bij het gerenommeerde label Season of Mist. Aan adelbrieven geen gebrek, toch had ik tot voor kort nog nooit van deze Japanners gehoord. Op muzikaal vlak kan de stijl van Defiled als death metal worden omschreven. Niet zomaar death metal maar een hondsbrutale variant van het genre. De overdaad aan blastbeats mag dan even wennen zijn, ik weet het doorheen het optreden steeds beter naar waarde te schatten. Monotone agressie mag dan vaak de bovenhand halen (misschien wat te vaak als je het mij vraagt), de mate van intensiteit maakt bijzonder veel goed. Rustpunten zijn er in de verste verte niet te bespeuren, het is ram- en beukwerk van de eerste tot de laatste noot.

Van de zes studioalbums die de discografie van Defiled rijk is, schiet het eerder dit jaar verschenen Infinite Regress de hoofdvogel af. Als ik goed heb geteld, komen maar liefst zes van deze plaat afkomstige composities in Lokeren aan bod. Een greep uit het gebrachte werk: Divide and Conquer, Systematic Decomposition, Conspiracy, Retrogression, Stench of Grudge en het afsluitende Towards Inevitable Ruin. Niet voor iedereen dit Japanse doodsmetaal, zoveel is wel duidelijk…

Op het hoogtepunt van de avond is het wachten op de intrede van Vader. De Poolse grootmeesters hebben vandaag maar liefst drie redenen om te vieren: vijfendertig jaar De Profundis, twee decennia Litany en vijftien jaar The Art of War. De groep met frontman Piotr “Peter” Wiwczarek als enige overgeblevene uit de originele bezetting, verkeert in bloedvorm. Reeds van bij de start springt de strakheid van uitvoering op een positieve manier in het oog. Strak of niet: het is opvallend hoe het merendeel van de toeschouwers zich terughoudend opstelt. Gedurende een aanzienlijk deel van het optreden worden de eerste rijen gemeden. Wiwczarek verzoekt de massa meermaals om zich naar voren te begeven, dit maakt echter weinig respons los. Het tafereel is danig markant dat je haast zou denken dat het epicentrum van de corona-epidemie zich op het podium van sport- en jeugdcomplex Durmebad situeert. Goed nieuws dan weer voor de fotografen, ook zonder fotopit kunnen zij ongestoord hun werk doen.

Uit de drie albums die dit jaar aan hun jubileum toe zijn, wordt in het Waasland aardig geput. Zo komen onder andere Silent Empire, Reborn in Flames, Incarnation, Wings, Cold Demons en What Colour Is Your Blood? in de setlist voor. Wanneer het einde van de vertoning nadert, kort nadat de hymne Go To Hell wordt ingezet, gaan de aanwezigen vanuit het niets los in de vorm van een moshpit. Liever laat dan nooit, het is een gezegde dat vanavond duidelijk van toepassing is. Doorheen de geschiedenis blikte Vader een resem covers in. Naast onder andere Overkill (Motörhead), Outbreak of Evil (Sodom) en Flag of Hate (Kreator), waagde de band zich eveneens aan de Slayer-klassieker Raining Blood. Uitgerekend de laatstgenoemde hymne mag in Lokeren de avond van een slotakkoord voorzien. Dat het publiek met volle teugen geniet, spreekt voor zich! Ik kijk alvast uit naar 1 mei. Dan ligt met Solitude in Madness het zestiende studioalbum van Vader in de winkelrekken.