[smart_review]
We gaan meteen met de deur in huis vallen: de nieuwe H.E.A.T, die een aantal weken geleden verscheen, is een dijk van een plaat en ik ben bijlange niet de grootste fan van het genre.
Je hebt geen vijf luisterbeurten nodig om vast te stellen dat deze plaat eind dit jaar ongetwijfeld in menig eindejaar lijstjes gaat voorkomen. Waar ik me wel de vraag stel is waarom dit album het nummer II draagt, het zesde album van de band, zevende als je de live in Londen erbij rekent.
Niet dat je bij iedere luisterbeurt iets nieuws gaat ontdekken zoals in progressieve meesterwerken, maar na iedere spin krijg je een goed gevoel bij H.E.A.T II. De keyboards zijn opnieuw stevig aanwezig, al vanaf de eerste noot van Rock Your Body, het allereerste nummer met een refrein dat je aanzet om mee te zingen en vreemd genoeg (nog) niet uitgebracht werd als single, een nummer waar alles in zit om een hit te worden met een leuke gitaarsolo en lekker werk van de ritmesectie.
En zo gaan we verder met dit album dat niet één filler bevat, alles van begin tot einde klinkt perfect of zo goed als perfect en in tegenstelling tot vorig album zijn de keyboards niet meer zo dominant zoals die dat wél waren op Into The Great Unknown. Het tweede nummer, Dangerous Ground, werd eerder dit jaar uitgebracht als single net als het daaropvolgende Come Clean dat ongetwijfeld één van de beste nummers is op deze hoogvlieger binnen het melodische hardrockgenre. Op We Are Gods hoor je opnieuw een lekkere gitaarsolo van Dave Dalone.
Halfweg het album zou je gaan denken dat het ritme wat naar beneden zou gaan maar niets is minder waar, een hoog tempo en dito kwaliteit blijven aangehouden. Adrenaline is opnieuw zo’n nummer waarvan je als luisteraar graag wat mee neuriet. Bij One By One zijn we al aangekomen aan het zevende nummer en slaat nog op geen enkel moment de verveling toe, hier weet je al dat deze plaat en kanjer is.
Bij elke melodische hardrock- of AOR-plaat hoort uiteraard een trager nummer of een ballad, hier dus ook al is het zeker geen ballad, Nothing To Say is gewoon een mid-tempolied net als het volgende, Heaven Must Have Won An Angel die blijft verder gaan in dezelfde trend al zit er opnieuw wat meer ritme in, een voorbeeld wie een AOR-nummer wilt schrijven.
Under The Gun is het voorlaatste nummer en we zijn dan bijna aan de veertig minuten aangekomen, een nummer waarin het gaspedaal terug ingeduwd wordt.
De plaat wordt niet afgesloten met een nummer die er nog vlug aan toegevoegd werd, maar met de allereerste single van het album. Rise. Rise is de kers op een heel lekkere taart na een leuk eetfestijn.
0 reacties