Woorms - Twitching As Prey

Label : Hospital Records

Vanpevenaeyge Carly

[smart_review]

Het Amerikaanse Baton Rouge (hoofdstad van de staat Louisiana), is vooral bekend door ene Percy Sledge die daar woonde. En sinds 2017 dus de punk/sludge/noiseband Woorms. Joey Carbo (gitaar, zang), John Robinson (bas, zang) en Aaron Polk (drum) leven in een verhoogd tempo. Twee jaar na hun oprichting gooiden ze Slake op de markt, hun eerste full-album en nu, een jaar later, presenteren ze Twitching As Prey. We zijn nog niet goed bekomen van Slake en nu moeten we ons door dit album wurmen. Want Woorms is een band die graag experimenteert en de grenzen van de muziek aftast. Wat resulteert in soms moeilijk toegankelijke nummers.

Take His Fucking Leg mag het album openen en muzikaal komt deze track goed binnen, klinkt zelfs een beetje bekend. Eens Joey zijn zang erbij gevoegd wordt, wordt het een beetje ruwer, maar alles blijft vertrouwd klinken. Escape Goat heeft een andere structuur. Post en sludge metal worden hier op een experimentele manier gebracht waarbij de rauwe zangpartijen de prachtige muziekpartijen uit evenwicht brengen. Hoe verder het album vordert, hoe vertrouwder het overkomt. Je raakt gewend aan de verwarrende en rare opzet van deze nummers. Neem nu Unicorn Corn. Dit nummer zoekt alle hoeken van de noise metal op, gooit ze in een pot en doet er iets mee. Net als je denkt van hier eindigt het nummer, herbeginnen ze opnieuw met dezelfde materie.

Lange nummers zijn niet aan Woorms besteed. Misschien is het beter zo. Nu kun je na een paar luisterbeurten deze band toch wel leren appreciëren en hoor je passages die je na eenmaal luisteren niet hoort. Gewoon omdat er te veel op je afkomt. Mooi voorbeeld van zo een nummer is Silence and the Saint. Samen met Beauty is a Trick of Light and Sorrow de twee langste tracks op Twitching As Prey. Fire is a Bad Master is een muzikaal intermezzo van bijna 5 minuten en brengt een beetje rust in ons hoofd. En Woorms trekt de extremiteit door tot op het einde van de plaat. God Botherer kunnen we, naar de gegeven omstandigheden, beschrijven als een “ballade”. Niet dat je er een slow op zou kunnen dansen, of zelfs al iets dansen, maar het is wel het rustigste nummer met normale zang.

Misschien dat de ligging van Baton Rouge, aan de oevers van de Mississippi er iets mee te maken heeft, maar Woorms is een band die graag de uithoeken van het metalgenre opzoekt. Wat resulteert in voor velen zeer ontoegankelijke muziek. Maar als je de moeite doet om dit album meer dan eens te beluisteren, ga je ontdekken dat je na iedere luisterbeurt wel iets hoort wat je bij voorgaande nog niet gehoord hebt. En dat dit niet zomaar geëxperimenteer is, maar er wel over nagedacht is.

Tracklist :