Ken je dat probleem, veel te veel interessante muziek die gereleased wordt, maar veel te weinig tijd? Zie je ook het bos door de bomen niet meer? Vervloek je jezelf soms dat je pas jaren na de release pareltjes tegenkomt die al die tijd onder je radar gebleven zijn? Vreest niet! Uw nederige dienaar staat tot uw dienst. In deze column probeer ik wekelijks een selectie te maken, in die zin dat ik er telkens 1 album uitpik, om er dan een review van te maken die in lijn ligt met de anderen. Soms zullen dat grote, maar soms ook minder grote namen zijn. Ieder heeft natuurlijk zijn eigen smaak, dus je moet mijn woord niet als evangelie nemen. Je kan je misschien eens richten op mijn top 10 (en eervolle vermeldingen) van 2019. Zo krijgt u, onze lieftallige lezer, een beeld van mijn smaak en kun je oordelen in hoeverre dat in lijn ligt met die van jou. Klinkt goed? Top, dan halen we meteen de schade in van 2020!

Uiteraard zou het heel veel leeswerk zijn ineens moest ik nu van elke week 1 album recenseren. Daarom heb ik in plaats daarvan al een lijstje gemaakt met de albums van de week van alle afgelopen weken van dit jaar, beginnende met de eerste vrijdag. Reden hiervoor is dat de meeste albums nu eenmaal op vrijdag uitgebracht worden, en dat maakt het allemaal net wat makkelijker. Bij elk album staat er ook een korte samenvatting, af en toe een kleine opmerking én moest het zijn dat een van mijn lieve collega’s al een review heeft geschreven erover, dan staat er meteen een link bij die je meteen daarnaartoe brengt. Sommige albums zijn nu eenmaal universeel goed en kunnen iedereen bekoren. Klaar? Hier gaan we!

Week 1

Blackguard – Storm

Een Göthenburg geïnspireerd melodeathalbum, die Blackguard in eigen beheer heeft uitgebracht na een pauze van maar liefst 6 jaar als band & 9 jaar wat albums betreft. Na enkele succesvolle albums begin deze eeuw en een support slot op de tour van het (voor mij persoonlijk) Magnum Opus van Soilwork: The Living Infinite, gaven ze er de brui aan. Dit album werd toen al afgewerkt, ergens in 2014. Administratieve rompslomp (en een platenlabel die niet wilde meewerken) heeft deze plaat dus opgeschoven naar 03/01/2020. Perfecte manier om het nieuwe jaar in te zetten!

Week 2

Aereum – Tempest of Time

Deze jonge knapen van uit ons oostelijk buurland zijn vanuit het niets ten toneel verschenen met een langspeler onder de arm. Na die in eigen beheer te hebben uitgebracht is er helaas een van de leden gestopt. Hopelijk stopt het verhaal hier nu niet voor hen, want hier zit wel wat in. Zelf dopen ze zich Melodic death / Heroic Folk metal. Een hele mondvol, maar als de muziek veel aspecten bevat, moet de naam dat ook. Ik hoor elementen van Ensiferum, Blind Guardian en Kvelertak, overgoten met een sausje Wintersun!

Week 3

Nephylim- Severance of Serenity

Trots van eigen bodem is altijd terecht. Eigen bodem neem ik wat ruim, namelijk de Benelux. Zo kan ik zonder problemen deze Nederlandse band ophemelen zonder vreemd bekeken te worden. Na het verlies van de zangeres, en het overlijden van de andere zanger, hebben ze al hun rauwe emotie gebundeld in dit strakke, overdonderende album vol agressieve melodic death metal met uitstapjes richting het progressieve, atmosferische en elektronische.

Week 4

Hazzerd – Delirium

Het tweede album van deze melodieuze thrashers uit Canada slaat in als een bom. In al hun snelheid en agressiviteit vergeten ze nooit dat een nummer ook moet aanslaan en misschien zelfs een echte oorwurm moet herbergen. Verwacht je aan old school melodic thrash, met duidelijke invloeden van Slayer, Overkill en Testament.

Week 5

Butcher – 666 Goats carry my chariot

Deze langspeler was mijn album van de week, en werd hier uitvoerig en enthousiast gereviewd door mijn allerliefste collega Bart Van Gestel. Met een score van maar liefst 9.5/10 is dit dan ook geen verrassing! Een link naar een van de singles staat overigens ook onderaan zijn review, dus sla je twee vliegen in één klap!

Week 6

Sylosis – Cycle of Suffering

Op zich was dit geen moeilijke, aangezien ik een enorme fan ben van Sylosis met zijn brute thrash-core. Een triomfantelijke comeback, nadat er een pauze werd ingelast in 2015 na het al evenzeer ijzersterke Dormant Heart. Dit omdat frontman Josh Middleton even de overleden gitarist van die andere grote formatie uit het Verenigd Koninkrijk, Architects, ging vervangen.

Nota bij deze week: Zowel Sepultura (‘Quadra’) als Aesmah (‘Walking off the Horizon’) kwamen deze week op de proppen met een splinternieuw album, waarbij die laatstgenoemde (synth-melodic deathformatie) zeker niet moet onderdoen voor Sylosis!

Week 7

Kvelertak – Splid

In vergelijking met week 6 was dit een absolute no-brainer. De aanstekelijke black n roll van de Noren van Kvelertak intrigeerde mij al sinds die eerste keer op Graspop 2011, toen ze met hun zelfgetitelde debuutalbum de toen nog Marquee 1 in vuur en vlam kwamen zetten. Ondertussen hebben ze wel een andere zanger. Dat vertaalt zich in een elegante mix van stijlen, aangezien de stevige en ruwe vocals toch een interessante tegenstelling tonen met het eerder punk en soms zelfs stonerrock geïnspireerde muzikale. Van stoner gesproken: de single Crack of Doom met Troy Sanders van Mastodon is een instant classic!

Nota bij deze week: STRIBOG – Tvoje Kraljevstvo Zeleno (Your Kingdom Green) was een interessante ontdekking, die in de lijn ligt van het oudere werk van Eluveitie, voor de liefhebbers. Met hun 2^e album, 10 jaar na het eerste, zijn ze na jaren onder de radar gebleven te hebben toch terug boven water gekomen.

Week 8

Demons & Wizards – III

Het grootste zij-project ter wereld (Blind Guardian-zanger Hansi Kürsch & Iced Earth mastermind Jon Schaffer) heeft na 15(!) jaar nog eens een album uitgebracht. Velen keken hier reikhalzend naar uit, waaronder ondergetekende. Ook plaatselijke blackmetalexpert Anomander is na al die jaren nog steeds een fan. Zijn review vind je hier.

Uiteraard mogen we onze (vreemd genoeg nog steeds levende) legende Ozzy Osbourne niet vergeten, die met een meer dan degelijk album naar buiten kwam. Niet zijn meesterwerk, maar niet slecht!

Week 9

The Night Flight Orchestra – Aeromantic

Ook hartverscheurende belissingen moeten gemaakt worden.  Zowel Neaera (‘Neaera’), Ars Veneficium (‘Usurpation of the Seven’), verrassend genoeg Five Finger Death Punch (‘F8’) en Stallion (‘Slaves of Time’) brachten een goed album uit, maar dit album sprong er toch uit.

The Night Flight Orchestra, met leden van Soilwork en Arch Enemy, brengt een speciale sound. Hun stijl is gebaseerd op glam, funk en AOR. Je ruikt bijna de jaren 70 en 80 wanneer dit album door je speakers knalt. De samples, elektronische beats en keyboards vormen samen met de gitaren een ware smeltkroes van geluid, die op elk nummer anders klinkt maar er gelijktijdig in slaagt om toch een overkoepelende sound te maken.

Week 10

My Dying Bride – The Ghost of Orion

De Britse meesters van de doom metal, met nieuwe octopus Jeff Singer op de drums (o.a. ex-Paradise Lost) kruipen nog eens uit hun grimmige schulp met deze dijk van een plaat. Nadat zanger Aaron Stainthorpe alle hoop had verloren door het gevecht van zijn dochter tegen kanker, werd hij terug de steengoeie zanger die we allemaal kennen.

Door al het leed is hij wel een veranderd man, en dat blijkt ook op het album. Zijn grimmige verleden en inspiratie hebben plaatsgemaakt voor echte, diepe, persoonlijke pijn en angst en dat laat zich gelden in een ware waterval van melancholie. Mede hierdoor is dit album een van hun beste werken aller tijden. De zoektocht naar complexere manieren om hun ongenoegen en lijden te uiten, is er veranderd naar een terugkeer naar de roots, de wil om de basis uit te voeren tot in de perfectie. Mission accomplished zou ik zeggen.

Week 11

Bone Church – Acid Communion

Het tweede album van deze stonersludgeband is een schot recht in de roos. Het album heeft zijn titel overigens niet gestolen, want soms voelt het echt alsof je de communie gedaan hebt met een stevige dosis acid in plaats van de traditionele hostie. Ze hebben alleszins het evangelie van Sabbath door en door gelezen, dat is onmiskenbaar. Een prachtig, doch kort album, net geen 40 minuten.

Week 12

Heaven Shall Burn – Of Truth and Sacrifice

Zonder enige twijfel is dit het album van de week. De Duitse melodic death metal(core) (en vegan) veteranen van Marcus & Erik Bisschoff zijn al aan hun 9^e album toe, en besloten om ineens dan een dubbelalbum te maken. Als hun volgende dan hun 10^e of 11^e album wordt, zijn de experten het nog niet over eens. Ashley, een van mijn lieftallige collega’s, heeft hierover al een review geschreven, die vind je uiteraard hier terug. Ook hier is het idem als bij Bütcher; de links naar enkele van de singles zijn terug te vinden in de review!