[smart_review]

Waar zowat de ganse wereld gebukt gaat onder de Covid-19-pandemie, kan muziek als een waar toevluchtsoord beschouwd worden. Wanneer we in de achterstallige promo’s de laatste release van The Night Flight Orchestra spotten, lijkt deze vrolijke noot misschien wel het ideale medicijn om alle bezorgdheden even van de mat te vegen. Aeromantic, de vijfde studioplaat van The Night Flight Orchestra zag op 6 maart het levenslicht onder de banner van Nuclear Blast.

Dertien jaar broedden Björn Strid en David Andersson, toen op tour met Soilworks Sworn To A Great Divide, op de gedachte een throwback rockband op te richten. De twee gingen zich met sterk volk omringen, en wisten zo ook Sharlee D’Angelo (Arch Enemy, Spiritual Beggars, Witchery) aan boord te hijsen. In 2012 kwam The Night Flight Orchestra met zijn eerste langspeler, Internal Affairs genaamd. Wat ooit startte als een zijproject, kreeg in 2017 een enorme boost. Plots kwam dit Zweedse collectief meer in de schijnwerpers te staan. De band vindt onderdak bij het grote Nuclear Blast en laat het briljante Amber Galactic op de wereld los, wat gerust als de grote doorbraak van deze band beschouwd mag worden.

Van toen af aan is het succes van The Night Flight Orchestra vergelijkbaar met een curve die sneller stijgt dan de worst case Coronascenario’s. Met Sometimes The World Ain’t Enough bevestigt de band nog geen jaar later zijn al behaalde status, en volgt een eerste tour…
Dit alles is best indrukwekkend, wanneer je weet dat muzikale duizendpoot Björn Strid en handlanger David Andersson ondertussen ook fijn plaatwerk weten af te leveren met Soilwork. Waar haalt een mens die energie en inspiratie vandaan? Het is weinigen gegeven, en verdient tonnen respect.

Amper twee jaar na Sometimes The World Ain’t Enough, komt The Night Flight Orchestra dus aankloppen met een vijfde plaat, Aeromantic. Het beproefde pop-rock songwritingrecept blijft behouden, waarbij je onherroepelijk terug gekatapulteerd wordt richting jaren ‘80. Een stevige portie goedkope synths voorzien van gladde refreinen met een rocktoets maken hier de dienst uit. Na de 12 nummers op deze langspeler heb je elk cliché uit de jaren ’80 wel gehad. Een originaliteitsprijs zal je er niet mee pakken, maar dit zal ons worst wezen, niet?

Openingstrack Servants of the Air zweept de boel meteen lekker op, heeft een hoger rockgehalte wat gitaren betreft, en klinkt uiterst sfeervol. Deze brengt ons naadloos tot bij het extreem catchy Divinyls. Een refrein met een bijzonder hoog meezinggehalte, de vloeiende herkenbare gitaardeuntjes zorgen instant voor aanmaak van dopamine, en doet verlangen naar meer… Ongetwijfeld één van de winnaars op deze plaat. Bij Tonight Is Our Only Chance en al zeker bij de intro van This Boy’s Last Summer hoor je bij wijlen toetsen van ABBA. Beide zijn eenvoudig van opbouw en sluipen na enkele luisterbeurten binnen en laten niet meer los.

Met het ietwat zwoelere, sexy Curves, laat The Night Flight Orchestra een ander gelaat zien. Misschien wel het meest verrassende nummer dat we op Aeromantic terugvinden. Met Transmissions en titeltrack, Aeromantic, krijgen we nog twee prijsbeesten voorgeschoteld, die je een uur nadien nog zit mee te neuriën. Ook Taurus mag overigens gerust tot de hitjesjukebox van The Night Flight Orchestra toegevoegd worden, of wat gezegd van het uitstekende sluitstuk: Dead Or Winter…

Als er al een minpunt moet volgen over deze release, is het misschien de duur van deze plaat, met zijn 12 nummers. Misschien kon men dit met een tweetal ingekort hebben, waarbij bv. Sister Mercurial of Carmencita Seven tot die afvallers zouden kunnen behoord hebben.

Met Aeromantic bevestigt The Night Flight Orchestra niet langer de stempel ‘zijproject van’ te moeten dragen. Tegelijk is er weinig nieuws onder de zon op deze plaat, maar blijft het gekende recept amuseren. Zo zijn Divinyls, Transmissions, Taurus en Dead Or Winter instant hitjes dewelke nog lang zullen blijven nazinderen. Mensen die op zoek zijn naar het perfecte medicijn tegen een burn-out ten gevolge van een lockdown hebben aan deze dopaminebom een aardige kluif.
En wie weet, kunnen we dit met z’n allen live aanschouwen op Alcatraz Metal Festival, in betere tijden.