[smart_review]

Na deze Finse band toevallig ontdekt te hebben bij YouTube-suggesties en van mijn sokken te zijn geblazen, besloot ik om even te kijken in de promolijst. Wonder boven wonder stond dit album er al enkele dagen in, maar had ik het overgeslagen wegens de vreemde categorisering van het genre, namelijk “Melancholic Metal”. Ik begreep niet echt wat dat zou kunnen inhouden, maar ach, what’s in a name hé. Melancholic metal kun je ook benoemen als melodische gothic metal. Een op het eerste zicht vreemde, doch geslaagde combinatie.

Weten jullie nog toen ik de vraag stelde of jullie ook af en toe vloeken omdat je een band pas jaren na datum ontdekt? Dat gevoel had ik hierbij. Na wat research bleek dat deze Finnen al aan hun derde album en vijfde release toe zijn (ep’s meegerekend). Ze brengen een eigenzinnige twist van melodic gothic metal, en zijn daarbij niet schuw om progressieve kantjes op te zoeken, wat door hun platenlabel wordt gecatalogeerd onder ‘Melancholic Metal’, zoals eerder vermeld.

Bij de openingstrack kreeg ik al meteen het gevoel ‘Dit zit goed’. Grotendeels omdat de zanger zijn stem wel heel erg doet denken aan die van Joel Ekelöf, die de zang verzorgt bij de bij onze redactie zeer geliefde Soen. Van het eerste tot het voorlaatste nummer treedt de zang heel erg naar de voorgrond, maar Hannu Karppinen is goed genoeg om koeltjes mee om te gaan en het album te dragen, zonder te vervelen. Naast goeie cleane zang, kan hij namelijk ook nog stevige growls en grunts produceren. Bij tweede nummer Dark Rivers gaan ze verder op dit elan.

Na een goed begin, gaan ze verder met een sterk middenstuk, die toch wat verrast. Same Blood opent namelijk met een diepe tristesse, prachtig uitgedrukt door een saxofonist met de klinkende naam Mikko-Ilari Ojala. Wanneer eerst Hannu invalt op zang gaan ze nog even door, maar de gitaren die nog even later ook bijspringen maken het plaatje helemaal compleet, met een iets donkerdere en intensere sound. Met Witch Hunt en Tree of Life wordt er ingespeeld op de meer groovy kant van hun kunsten. De track Who You Are springt er tenslotte bovenuit als de stevigste track op het album.

In het tweeluik Time won’t heal en Black Wolf wordt het tempo eerst gedeeltelijk, en dan stevig naar beneden gehaald. Tot ongeveer de helft van die laatstgenoemde. Op een punt waar de meeste nummers eindigen, na een dikke drieënhalve minuut, gaan ze er nog eens stevig tegenaan met alles wat ze hebben om dan zachtjes uit te doven op het eind. Als outro kan dat wel tellen.

Na in eerste instantie van mijn sokken geblazen te zijn omdat ik deze band niet kende en het écht wel goed vind, moet ik nu toch eventjes gaan temperen. Vergis u niet, dit album is goed, heel goed zelfs. Album van de week is oververdiend, maar ik ga ook niet staan beweren dat het een kanshebber is voor de top 5 albums van het jaar. Afhankelijk van de kwaliteit van de albums die er dit jaar nog aankomen, kan ik deze nu wel al op z’n minst bij de eervolle vermeldingen plaatsen.

P.S. Voor deze week had ik ook nog een ander ideetje, maar ik heb het afgewezen. Wings of Agony van Lutharö werd namelijk ook deze week uitgebracht, maar dat is een ep en geen album. De review ervan kan je overigens hier lezen.