[smart_review]

De Madrilenen van Toundra hebben zich de laatste jaren aan de top van de instrumentale post-rock gehesen dankzij intensieve tourschema’s maar uiteraard ook dankzij de voortreffelijke albums die ze de laatste jaren uitbrachten.

Eer de band hun voorlaatste album uitbracht, Vortex, brachten ze een album uit in samenwerking met de Spaanse flamenco zanger El Niño de Elche, een schitterend album onder de naam Exquirla. Echt een aanrader. Nu brengen de Spanjaarden een soundtrack horend bij een mythische en baanbrekende expressionistische stomme film die dit jaar honderd kaarsjes mag uitblazen met dezelfde titel als deze fabuleuze soundtrack, een Duitse film die destijds geregisseerd werd door Robert Wiene rond de vrijheid van de mens en de manipulatie ervan door derden.

Hun jongste album bestaat uit een intro en zes nummers die één voor één afklokken boven de tien minuten waardoor je bijna 75’ intens luistergenot geserveerd krijgt, nummers die één voor één een Duitstalige titel kregen. Het intro Titelsequenz en de rest Akt I, Akt II, …  Het album gaat dan ook gepaard met een Duitse film, honderd jaar geleden nog zonder geluidsband.

Het album is doorgaans relatief rustig maar op bepaalde momenten stijgt de intensiteit zoals bij bijvoorbeeld het derde nummer als je de intro niet meerekent, Akt III.
Naargelang het nummer en het moment in het nummer zorgt Toundra voor opborrelende emoties of indrukwekkende soundscapes die uitdraaien in opnieuw een meesterwerk van de Madrilenen.
Een instrumentale plaat om net geen uur en een kwartier bij weg te dromen waarin het professionalisme van de vier bandleden naar boven komt drijven en waarmee de band een nieuwe pluim op hun rijk gevulde hoed mogen steken.