[smart_review]

De Duitsers van The Unity brachten met Rise een schitterend album uit in 2018 waardoor de verwachting voor dit derde album hoog gespannen was bij de eerste luisterbeurt van de Teutoonse powermetalband.
Het geesteskind van twee Gamma Ray-leden (gitarist Henjo Richter en drummer Michael Ehré), die in eigen band op hun honger blijven zitten omdat Kai Hansen voortdurend op pad is met Helloween, is inmiddels aan zijn derde langspeler toe in vier jaar tijd met de Italiaan Gianbattista Manenti achter de microfoon.

Een paar weken terug mochten we nog getuige zijn van de schitterende prestatie van The Unity als voorprogramma van Rhapsody of Fire in Zappa, Antwerpen, waar ze eigenlijk niet moesten onderdoen voor de headliner.

Er zijn inmiddels twee singles verschenen van het album die dik twee weken geleden uitgebracht werd via Stamhammer/SPV, We Don’t Need Them Here en Line And Sinker, beiden voorzien van een video die je op het bekend videokanaal kunt terugvinden.
De voortreffelijke video van het eerste nummer handelt zoals de tekst over dictatoren en tirannen en vooral intolerantie terwijl Line And Sinker voornamelijk studiobeelden zijn van de band met veel neonlichten in een nummer waar de nadruk op melodie en een aantal gitaarriffs ligt. Melodie en gitaarriffs zijn de rode draad die de twaalf nummers van Pride verbinden.

De band kreeg het etiket power metal opgeprikt, al meen ik dat dit album veel verder gaat met vooral melodische hardrocknummers met een Amerikaanse AOR-ondertoon en een aantal wat stevigere nummers zoals midden de plaat Damn Nation.
Meerdere nummers op Pride, dat niets te maken heeft met nationale trots, doen me zeker vocaal denken aan Sonata Arctica, op andere momenten heeft het geheel iets weg van het Deense Pretty Maids. De zes bandleden vonden hun inspiratie in actuele thema’s zoals klimaat, populisme en regeringen die geen hoor hebben naar hun bevolking zoals in We Don’t Need Them Here.

Een voortreffelijk album die de hoge verwachtingen inlost en H.E.A.T de kat de bel zal aanbinden in de strijd om het beste melodische hardrockplaat van het jaar 2020.