De weken vliegen voorbij, quarantaine of niet!
Deze week staat er een toppertje in de kijker, en wel om verschillende redenen.
Niet alleen omdat Testament zo ijzersterk is, maar ook omdat ze het nog steeds doen na al die jaren.
Waarom dit album het tot album van de week geschopt heeft, vind je hier!

In mijn oorspronkelijke bericht met de albums van de reeds voorbije weken ben ik een niet onbelangrijk gegeven vergeten te vermelden. De puntenschaal! Nu, er is niet echt een puntenschaal in de traditionele zin, maar ik bedoel op welke factoren de albums die ik in die week gekozen en beluisterd heb, worden beoordeeld. Het is namelijk niet dat ik er gewoon eentje uit de lijst kies en met wat nattevingerwerk zeg “DAT IS EM!”. Al geef ik toe dat er misschien wel wat uitzonderingen zijn of zullen zijn op die regel(s) omdat ik nu eenmaal ook een fanboy ben van sommige bands. Binnen 2 en 3 weken (release op 17 & 24 april) zal het zo zijn, bereid jullie maar al voor.

Eerste factor is uiteraard het algehele niveau van het album. Als een album er met kop en schouders bovenuit steekt, hoef ik natuurlijk niet verder te kijken. Naast het album zelf, heeft de band ook wat invloed. Daarbij zijn wat vragen die moeten beantwoord worden. Zijn het al ouwe rotten die al genoeg erkenning krijgen, of juist te weinig? Zijn het jonge snaken die alles zelf doen, of zit er een gigantische marketingmachine achter die hen vanuit het niets naar het sterrendom katapulteert? Zijn het rijzende sterren die een ijzersterk debuut moeten opvolgen met een nieuwe plaat, of hebben ze net de mislukking van een vorig album uitgeveegd? Komen ze net uit een moeilijke periode als band (bv. een bandlid die overlijdt zoals bij Architects, Avenged Sevenfold of Metallica, of meer recentelijk zoals het gevecht tegen keelkanker van Dave Mustaine)?

Ten slotte is er ook nog de hamvraag, als ik dan nog steeds niet kan kiezen: Wie zou ik boven de andere zetten als ik een festival line-up zou moeten opstellen, puur op basis van dit album? Om een voorbeeld te geven, zou ik op basis van dit selectieproces de hypothetische nieuwe van pakweg Alien Weaponry boven die van Metallica zetten, puur voor het feit dat die laatstgenoemde wel al genoeg erkenning krijgt en gekregen heeft. Na deze korte uitleg, over tot de orde van de dag, namelijk Titans of Creation!

Iedereen kent wel Testament, al was het maar om het gigantische (letterlijk en figuurlijk) keelgat van frontman Chuck Billy. Een band die, ondanks dat er al 37 jaar onder die naam muziek wordt gemaakt en een klinkende naam is, in mijn ogen nooit genoeg erkenning heeft gekregen voor zijn werk. Album na album na album bléven zij op een hoog niveau, ook wanneer de ‘Big Four’ dat niet waren. Hoewel deze band al meer goeie albums op zijn palmares heeft staan dan ‘de grootste van allemaal’, Metallica (want laten we eerlijk zijn, behalve hun nieuwste hebben ze na 1991 geen enkele plaat de naam thrashmetal waardig meer uitgebracht), zijn ze een beetje blijven steken op die subheadliner-status. In dat opzicht zitten ze een beetje in hetzelfde schuitje als pakweg Overkill, die nooit die laatste drempel hebben kunnen oversteken. Een headlinersetje op Alcatraz klinkt je toch als muziek in de oren, niet?

Soit, met Titans of Creation hebben ze ondertussen al hun 13e langspeler afgeleverd, al was er daar eentje van een collectie van heropgenomen songs! Het nummer 13 was overigens precies een ongeluksnummer als je bekijkt wat er gebeurd is op die tour. Dat kan je hier lezen in de volwaardige review van Ashley!Het album zelf is precies wat wat je verwacht van Testament, en persoonlijk heb ik er elke seconde van genoten. Is het verrassend? Neen. Is het een must-have in de collectie van fans? Uiteraard! In feite heb ik dit album gekozen om meerdere redenen. Natuurlijk omdat het een ijzersterk album is, maar ook omdat ze een ondergewaardeerd vijftal zijn. En ook omdat ik af en toe een beetje melig uit de hoek kan komen en zelfs oude rotten nu en dan eens een complimentje verdienen. Well done en veel beterschap Chuck!