Silverstein - A Beautiful Place To Drawn

Label: UNFD

Bjorn Wielockx

[smart_review]

Sinds de eeuwwisseling kunnen we genieten van de heerlijke post-hardcore van Silverstein. Dit jaar vieren de Canadezen dan ook hun 20^ste verjaardag. Naast een heuse tournee, welke eventjes stil ligt net zoals de rest van de wereld, heeft de band enkele weken terug ook een nieuwe plaat op de massa losgelaten. A Beautiful Place To Drown is alweer de negende langspeler en heeft de lastige taak om het minstens zo goed te doen als zijn voorganger Dead Reflection. Deze werd als één van de sterkste platen van het kwintet beschouwd door zowel pers als fans. Zelf ben ik een zeer grote fan van de band waardoor deze review niet altijd even objectief zal zijn.

Al wit dit niet zeggen dat het dan per se een goede recensie zal worden. Enkele jaren terug ontving ik zo I Am Alive In Everything I Touch (Album #7 van Silverstein), welke een eerder negatief verslag kreeg. A Beautiful Place To Drown is nu zo’n maandje uit, en er is nog geen dag voorbijgegaan zonder dat ik deze plaat heb opgelegd. De sound heeft duidelijk een make-over ondergaan, wat er voor zorgde dat ik in eerste instantie niet helemaal overtuigd was. Bij een groot deel van de nummers zijn de alternatieve en ruwere elementen fel teruggeschroefd en ingeruild voor commerciële elementen uit de (pop)rock wereld. Zo is de vocal van Shane Told vaak kraakhelder en zijn de screams fel getemperd en er zit zelfs een saxofoon verwerkt in het melodramatische All On Me. En toch weten de Canadezen die typerende Silverstein-vibe in elk nummer te krijgen.

De logische opener van dit spektakelstuk is Bad Habits. Deze track werd al eerder vrijgegeven en behoort tot categorie “stevige nummers” op deze A Beautiful Place To Drown. In de songtekst van de opener zitten er subtiele verwijzingen naar de eerder uitgebracht platen, kan jij deze terugvinden? Naast een dijk van een nummer is het dus ook een wandeling geworden doorheen de geschiedenis van de band. Samen met Stop en Infinite zijn het wat mij betreft de sterkste nummers op deze telg. Stop bied het beste van de twee werelden aan. Het weet perfect de oudere sound te matchen met de nieuwe, wat een fantastisch eindresultaat oplevert. Infinite, met een gastoptreden van de drummer en clean vocalist van Underoath Aaron Gillepsie, werd enkele weken voor de release uitgebracht, en wist me vanaf de eerste moment te overtuigen. Nu deze kraker al enkele weken uit is, is het in die tijd uitgegroeid tot één van mijn favoriete nummers van de band.

Het is duidelijk dat er twee soorten nummer op deze A Beautiful Place To Drown staan. Enerzijds heb je de nummers met wat furie (Bad Habbits, Burn It Down,…) anderzijds de echte ballades (All On Me, Where Are You,…). De rustigere nummers wisten me eerst maar weinig te boeien, en waren het toch de eerder stevige nummers waar ik steevast naar greep. Maar ook de melige nummers hebben me helemaal weten te overtuigen. All On Me, zoals eerder aangehaald voorzien van een saxofoonstukje, is zonder twijfel de meest rustige/commerciële song dat de band ooit heeft uitgebracht, maar ook deze schreeuw ik uit volle borst mee… tot grote ergernis van mijn vriendin.

Ook aan gasten geen gebrek, al vind ik dit persoonlijk zeer jammer. Een band als Silverstein heeft geen karrenvracht aan gasten nodig om een plaat aantrekkelijk te maken. Intervals, Caleb Shomo ( Beartooth), Aaron Gillespie (Underoath), Pierre Bouvier (Simple Plan) en zelfs ene Princess Nokia komen allemaal het beste van zichzelf geven. Gelukkig beperkt dit zich tot enkele strofes, waardoor het Silversteingehalte nagenoeg op z’n maximum blijft. Die laatste zorgt voor het meest verrassende resultaat tijdens Madness. Ook al verzorgt mevrouw Destiny Nicole Frasqueri, beter bekend onder haar artiestennaam Princess Nokia, slechts enkele strofes, heel deze track heeft een speciaal tintje.

Het moge duidelijk zijn dat ik deze A Beautifull Place To Drown helemaal heb omarmd. Waar ik eerst de plaat eerder retour wou zenden, zijn we nu naar elkaar toegegroeid. Waar ik de plaat eerst onderaan mijn top zou plaatsen wat betreft albumreleases, stijgt deze plaat des te meer ik hem beluister. Al hoop ik wel dat de tiende plaat weer wat meer bij de originele sound zal liggen. Wat de toekomst gaat brengen voor Silverstein is nog onduidelijk, met deze negende telg kan het alle kanten opgaan.

Tracklist: