Hell & Heaven 2020 (Toluca, Mexico) – Deel 1: misschien wel het laatste grote metalfestival van het jaar

Hughes Vanhoucke

Voor het tweede festival van het jaar, na Escena Rock in Madrid, trok Amped-Up de grote plas over om naar het grootste metalfestival van Latijns-Amerika te gaan, Hell & Heaven in Mexico met als speerpunten Megadeth, Deep Purple, Manowar en King Diamond.

Helaas moesten veel bands uit Europa hun show afgelasten voor de tiende verjaardag van het festival omwille van het COVID-19 virus die de wereld in haar ban heeft, gelukkig voor de metalfans werd het festival zelf niet afgelast. De meeste Europese bands (Paradise Lost, Pestilence, Katatonia, Heaven Shall Burn, Fleshgod Apocalypse of Bloodbath) geraakten er niet omwille van de beperkingen van Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen, andere bands gelastten dan hun komst af uit schrik of voorzorgen (Megadeth, Sum 41, Cypress Hill, Devil Driver, Hoobastank, Black Flag en Death Angel) en King Diamond moest onder het mes voor een keeloperatie. Als dat nog niet genoeg was had het festival ook te kampen met de concurrentie van Vive Latino in México stad waar Guns N’ Roses geprogrammeerd stond. Toch kon Hell & Heaven rekenen op zo’n 35.000 bezoekers per dag.

Voor de kooplustigen was er zoals op tegenwoordig elk festival een metal market georganiseerd waar je van alles kon kopen om er wat heavier uit te zien en midden op het plein was een middeleeuws dorp zonder Maya’s of Azteken maar veel Vikingen. Op de zijkanten stonden er tal van eet- en vooral drankkramen. Het culinaire aanbod was in vergelijking met Europese festivals een stuk aantrekkelijker, Mexico is dan ook een land met een heel diverse keuken die een feest is voor de smaakpapillen.

We vatten het festival aan met de Colombiaanse metal- en hardcore formatie Surviving op één van de twee hoofdpodia in de blakende middagzon bij temperaturen die net onder de dertig graden lagen. De vernieuwde band met een krachtige sound, met onder andere twee gitaristen en een toetsenist, werd aangevoerd door een nieuwe en gemaskerde frontman Juan Barrera en bracht een mix van metal- en hardcore waaronder een leuke cover van één van de bekendste Beastie Boys nummers, Fight For Your Right.

Na een aantal nummers verliet de frontman het podium om eventjes op de borstwering van de fotopit te staan zingen en dat vervolgens uitgebreid te gaan doen tussen het publiek. De band gaf ook aan dat ze geen probleem hadden om één dag op een groot festival te spelen en de dag nadien dat te doen in een kleine bar. Elk bandlid bracht ook zijn eigen invloeden mee wat uitdraaide op een best eclectische set.
Wanneer de set in theorie afgesloten was bracht de band nog een laatste nummer maar dat was zonder de locale productie te rekenen die halfweg het nummer de stekker uittrok omdat op het podium ernaast de volgende band aantrad.

Na een paar lekkere taco’s en een frisse Victoria (4°) trok ik opnieuw naar de Hell Stage om er de eerste Mexicaanse band van het weekend aan de slag te zien: Obesity.
De relatief nieuwe en talentvolle instrumentale prog metalband die het voorprogramma van TesseracT zal verzorgen in CDMX (Ciudad de México) mocht aantreden kort na 13:00 uur op zowat het heetste moment van de dag en bracht wat ik van hen verwachtte, leuke en bij momenten agressieve instrumentale metal met djentinvloeden gespeeld met 8-snarige gitaren en een bassist met een 6-snarig instrument die opviel door zijn talent.

Op de achtergrond mochten we aan beide kanten van het LED-scherm de kop van een eend waarnemen, het dier dat instond voor de naam van de band, een volgevreten eend die ook nog zorgde voor de naam van de eerste langspeler van Obesity, Patrick.

Omdat de organisatie wou inspelen op de toen nog niet erg actieve COVID-19 epidemie in Mexico – er waren toen een veertigtal gevallen in een land met 110 miljoen inwoners – werden deftige lavabo’s geplaatst aan de uitgang van de toiletten met elk aparte lavabo voorzien van papier en antibacteriële gel. Er waren ook paramedici aanwezig op het immense terrein.

Voor de derde band van de eerste namiddag trokken we naar een ander deel van de Foro Pegaso waar een andere relatief nieuwe Mexicaanse band aan het werk was, Nueve Nueve Seis of het Mexicaanse antwoord op Limp Bizkit. De jeugdige spontaneïteit van de bandleden zorgde voor een frisse wind door het Alternative Stage net voor de set van de doorwinterde ratten van Asesino.

De jongeren uit Guadalajara brachten nu-metal en rap-metal uit hun eerste album Demorado die zoals eerder gemeld erg deed denken aan Limp Bizkit. Net als bij Surviving kregen we een gemaskerd bandlid op podium, in dit geval bassist David Puga die een masker van Mexicaanse catch droeg.
Na de set werd van alles het publiek ingegooid zoals caps, T-shirts of lanyards. Jammer dat er maar weinig merch verkocht werd van de bands, ik had maar al te graag een lp of cd gekocht van Obesity en 996.

De volgende band op mijn lijstje kwam niet uit Latijns-Amerika, maar uit de VS ook al hebben de drie leden Latijns-Amerikaanse roots, Asesino. Ondanks het vroege uur kon de superband uit Los Angeles met gemaskerde leden Dino Cazares (Fear Factory), Tony Campos (Fear Factory en Static-X) en Emilio Márquez (Possessed) rekenen op een ruime schare fans en geïnteresseerden in de emblematische band uit Latijns-Amerikaanse middens.

Het trio bracht zijn typische extreme metal met erg grote gelijkenissen met Brujería aan wie ze eeuwig gelinkt zullen worden. Band en publiek gingen helemaal uit de bol ondanks het nog maar pas tijd was voor het middagmaal in de meeste Mexicaanse huishoudens. Een eerste moshpit liet dan ook niet lang op zich wachten met jong en oud, mannelijk of vrouwelijk.
Tijdens Brujeria-nummer Matando Güeros waren we getuige van de verblindende snelheid van het drumwerk van Emilio Márquez.

Na twee bands op de Alternative Stage keerden we terug naar de hoofdpodia om er de Japanners van Loudness aan het werk te zien op de Hell Stage die net als Manowar later op de avond voor het eerst in Mexico optraden. De band vierde eind vorig jaar haar 38^ste verjaardag en kon dan ook kiezen uit een heel uitgebreid repertoire om zich aan het Mexicaanse publiek voor te stellen.

Het viel op dat frontman Minoru Niihara wat vestimentaire en gesticulaire gelijkenissen vertoonde met Klaus Meine terwijl gitarist Akira Takasaki eerder opviel door zijn sterke speelstijl. Muzikaal gezien klonk alles nogal oldschool, nogal eighties getint.

Van Japan keerden we terug naar het Amerikaanse continent met de gebroeders Max & Iggor Cavalera die nog eens de Return To Roots set uit de kast haalden vergezeld van Tony Campos die de tweede set van de namiddag speelde, deze keer zonder masker. Het geluid was helaas niet om aan te horen maar daar stoorden zich niet zoveel bezoekers aan.

De set bestond grotendeels uit het succesalbum Roots van Sepultura uit de tijd dat de twee Braziliaanse broers nog deel uitmaakten van de band waarvan de eerste helft van het album gespeeld werd aangevuld door een aantal andere Sepultura nummers zoals Troops of Doom of Refuse/Resist, dit tot groot jolijt van de aanwezige fans.

De vreemde eend in de bijt op dag één was in mijn geval 7 Negro, een Mexicaanse ska- en surfgezelschap geleid door ene Big Javy die zoals de naam het laat vermoeden helemaal in het zwart aantrad.

De band uit Monterrey bracht ska, surf rock en een vorm van rockabilly met een scheut The Shadows, iets dat je niet zou verwachten op een metal festival al was dit een heel leuk tussendoortje die het publiek aan de Alternative Stage klaarstoomde voor de prog metallers van Anima Tempo uit San Nicolas de Totoplan. Big Javy en zijn band brachten een half uur feestelijke muziek om de avond in te zetten.