[smart_review]
My Dying Bride viert dit jaar haar dertigste verjaardag en doet dat onder andere met een veertiende album waarvan enkel frontman Aaron Stainthorpe en gitarist Andrew Craighan nog resteren uit de originele bezetting. Voor de cover alleen al zou je dit jongste werk van de Britten uit Halifax aanschaffen na vijf jaar wachten op de opvolger van Feel The Misery uit 2015.
Een maand geleden verscheen The Ghost of Orion van My Dying Bride, de ongekroonde koningen van de Britse doom die met hun jongste album het al tot #3 geschopt hebben in de Britse rock charts. Niet mis voor een genre binnen een genre dat niet meteen in Top of the Pops komt.
De vocals van woordenkunstenaar Aaron Stainthorpe zijn wederom van het allerhoogste niveau niettegenstaande de frontman de afgelopen jaren heel wat kopzorgen te verwerken kreeg met de tanende gezondheid van zijn amper vijf jaar oude dochtertje die aan kanker leed, iets dat uiteraard in negatieve zin werkte op de creativiteit van de zanger die in normale omstandigheden heel erg begaan is met zijn taak binnen zijn geesteskind My Dying Bride. Normaal worden de vocals in minder dan twee weken geklaard, nu duurde het ruim een jaar.
The Ghost of Orion begint met het indrukwekkende Your Broken Shore, een nummer dat je met verstomming slaat; een catchy nummer waarin alles klopt en waarin je zowel glasheldere zang te horen krijgt net als deathmetalvocalen en prachtig snarenwerk en dito drums.
Het tweede nummer, To Outlive The Gods, gaat in dezelfde trend verder, al kan het niet wedijveren met Your Broken Shore, de allereerste akkoorden deden me heel eventjes denken aan Katatonia.
Het derde nummer uit het album, Tired of Tears, is een stevige en emotionele ballad over de donkerste periode in het leven van Aaron Stainthorpe toen zijn enig kind een gevecht leverde tegen de plaag die kanker heet.
In The Solace krijgen we een samenwerking te horen met Lindy-Fay Hella van Wardruna als gastzangeres en het nummer een andere toon geeft ten opzichte van de drie eerdere nummers, eerder een song die je zou verwacht hebben op het nieuw album van Myrkur, eigenlijk al het vierde sterke nummers na elkaar op deze plaat.
Deel twee van het album wordt aangevat met een vocaal sterk nummer gevolgd door het titelnummer van het album, The Ghost of Orion, het op één na kortste nummer van het album dat amper de drie minuten overstijgt, maar daardoor niet minder mooi is, een instrumentaal nummer dat rust brengt alvorens het slot aan te vatten.
En dat slot is best wel stevig, het zevende en voorlaatste nummer, The Old Earth, is een epische track dat in het verlengde van het vorige rustig begint, maar na twee minuten steviger wordt en je mee op sleeptouw neemt door één van de betere nummers uit dit werk die lang op zich liet wachten, maar uitdraait als één van de beste albums van My Dying Bride.
Het album, pardon, het meesterwerk wordt afgesloten met een kerkkoornummer van amper 2:10 minuten aangevuld met viool.
Het drumwerk op dit album is niet meer van Dan Mullins, die drie jaar geleden de band verliet, maar van Jeff Singer die vier jaar lang achter de drumkit zat bij Paradise Lost. Neil Blanchett van Valafar is tegenwoordig de tweede gitarist nadat zijn voorganger er ook de brui aan gaf.
Een verrassing van formaat is dat ook celliste Jo Quail haar steentje bijdroeg tot dit schitterend album.
Met The Ghost of Orion combineert My Dying Bride opnieuw duistere geluiden met verpletterende ellende en melancholie gebracht door de onder andere herboren woordensmid in combinatie met de alom aanwezige zware riffs van zijn kompaan sinds dertig jaar Andrew Craighan. Een topalbum.
0 reacties